Το σχολείο, η σχολική καθημερινότητα, οι άνθρωποι που το απαρτίζουν αποτελούν για τον κάθε άνθρωπο έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς στη ζωή ενός ανθρώπου. Μετά την οικογένεια, στην κοινωνία του σχολείου το παιδί, ως μαθητής ανακαλύπτει την προσωπικότητά του και από το σχολείο ξεκινά, συχνά μέσα από τους άλλους κοινωνούς, να αποκτά ξεκάθαρη εικόνα σχετικά με τον εαυτό του.
Είναι αλήθεια ότι για πολλούς από τους μαθητές μας το άγχος των υψηλών επιδόσεων, είναι καμιά φορά δυσβάστακτο. Εμείς, το περιβάλλον του μαθητή, είναι σωστό να οριοθετήσουμε με σαφήνεια την έννοια του καλού μαθητή. Πρώτα μέσα μας, και στη συνέχεια στο παιδί.
Πρώτα από όλα, κάθε παιδί λαχταράει να χαρακτηριστεί καλός μαθητής: εκ των πραγμάτων το παιδί είναι μαθητής, το σχολείο τού καταλαμβάνει τεράστιο μέρος της ζωής του άρα νομοτελειακά το κάθε παιδί που έρχεται στο σχολείο επιθυμεί και να είναι καλό σε αυτό. Άρα λοιπόν, ας βγάλουμε από το νου μας ότι τα παιδιά «δε θέλουν», καθώς κάτι τέτοιο ανήκει περισσότερο στην ερμηνεία των ενηλίκων, δεν περιγράφει όμως την ψυχολογία και τη στάση του παιδιού.
Η καλή επίδοση δεν αποτιμάται πάντα με ακρίβεια στις βαθμολογικές του επιδόσεις. Σε μεγάλο βαθμό, αποτελεί ένα ζήτημα υποκειμενικό. Όπως και μέσα στην κοινωνία των ενηλίκων, οι ικανότητες μας είναι διαφορετικές, δε μπορεί παρά το ίδιο να συμβαίνει και μέσα στην κοινότητα του σχολείου . Το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα του κάθε μαθητή διαφέρει και αυτό είναι αποδεκτό.
Η αλήθεια είναι, ότι κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τα αποτελέσματα της επίδοσης του παιδιού του, καθώς αυτά είναι κάτι πάρα πολύ προσωπικό. Εκείνο που μπορούμε και εκείνο που οφείλουμε να εμπνέουμε τη σωστή και μεθοδική μελέτη του μαθητή και φυσικά τη συμμετοχή του στο σχολείο, χωρίς αναστολή ή φόβο κριτικής.
Αν είστε γονιός, καλό θα ήταν να αποπροσωποποιήσετε τις επιδόσεις του μαθητή. Πράγματι είναι αξιοθαύμαστο ότι πολλοί γονείς είναι άνθρωποι με αξιόλογη μόρφωση και σπουδές. Κάτι το οποίο είναι αξιέπαινο και αξιοθαύμαστο από τον κάθε έναν μας, ωστόσο δε συνεπάγεται ότι η υψηλή επίδοση και του παιδιού τους είναι δεδομένη.
Είναι μία μεγάλη γοητεία που μας προσφέρει το σχολείο, το αναπόφευκτο γεγονός ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται». Έτσι λοιπόν, για τυχόν χαμηλές επιδόσεις του παιδιού δε φταίει κανείς. Η λέξη που δεν κάνει να ξεχάσουμε είναι η λέξη «μοναδικότητα». Αυτή είναι η ιδιότητα που μαθητή που έχουμε μπροστά μας για να την κατανοήσουμε και για να τη σεβαστούμε. Πολύ συχνά, στον αντίποδα, παρατηρούνται οι γονείς χωρίς την μόρφωση των προαναφερθέντων: το φαινόμενο των υψηλών προσδοκιών με το άγχος της επίδοση, δεν εκλείπουν φυσικά ούτε και σε αυτήν την περίπτωση.
Στην κάθε περίπτωση, ας γνωρίζουμε ότι οι μόνιμα χαμηλές επιδόσεις δεν είναι λόγος για χαρακτηρισμούς του παιδιού, ούτε λόγος πανικού ή μελαγχολίας. Προσεγγίστε το γεγονός με περίσκεψη. Αν ο μαθητής έχει επαναλαμβανόμενα φτωχές επιδόσεις, αυτό είναι ζήτημα το οποίο πρέπει να εξετάζεται. Δεν είναι λόγος για να βγάζουμε συμπεράσματα σε σχέση με το μέλλον του, ούτε λόγος για να αποδίδονται ευθύνες μέσα στην οικογένεια.
Η αγάπη για το σχολείο και η παίδευση είναι χρόνιες διαδικασίες. Έτσι, δεν αποκλείουμε κανέναν μαθητή από υψηλή επίδοση στο μέλλον δεδομένης της τωρινής κακής του επίδοσης. Κάτι τέτοιο είναι άδικο. Το παιδί έχει μπροστά του όλο το μέλλον να βελτιώνεται. Εκείνο που καλό να αποθαρρύνουμε στα παιδιά είναι η τεμπελιά και η αδιαφορία. Καλό είναι να αναπτύξει θετικά συναισθήματα για τη μάθηση και την πνευματική εργασία, και να γνωρίζει ότι αυτά είναι που τον καθιστούν «καλό μαθητή».
Τέλος, οι μαθησιακές δυσκολίες παρουσιάζονται με μεγάλη συχνότητα και εμπίπτουν σε μία μεγάλη γκάμα κατηγοριοποίησης. Αν ως γονείς έχετε κάποια υπόνοια ή έχετε παρατηρήσει επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά του παιδιού απέναντι στη μάθηση που δε διορθώνεται ούτε μετά από επίμονη διδασκαλία, εξετάστε και το ενδεχόμενο αυτό. Οι μαθησιακές δυσκολίες εντάσσονται με ευκολία στη διαφοροποιημένη μάθηση και από μόνες τους δε συνεπάγονται χαμηλές επιδόσεις.