Ο δάσκαλος που θέλουν τα παιδιά είναι ο αληθινός δάσκαλος. Αυτός που γνωρίζει αυτό που πραγματικά θέλουν τα παιδιά. Τόσο αυτό που ζητάνε μέσα από την εκπαιδευτική τους πορεία όσο και αυτό που ζητάνε από τον ίδιο το δάσκαλο.
Τελευταία ακούμε από γονείς και δασκάλους ότι τα παιδιά έχουν παραβατική συμπεριφορά, δεν ακούν, αντιμιλούν, δεν σέβονται, δεν εκτιμούν, απαιτούν, νευριάζουν, φωνάζουν, εκδικούνται, τους έχει πάρει τα μυαλά η τεχνολογία κ.α. Κανείς όμως δεν αναρωτιέται βαθιά για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό. Σίγουρα δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι, η πλειοψηφία όμως αυτό μας δείχνει. Τι άραγε συμβαίνει και πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε;
Ένας δάσκαλος για να έχει μια θετική εξέλιξη η τάξη του θα χρειαστεί κάποιες φορές να αφήσει το μάθημα στην άκρη και να ασχοληθεί με αυτό που θέλουν τα παιδιά. Τι είναι αυτό που θέλουν τα παιδιά; Να σου τραβήξουν την προσοχή. Και πώς θα γίνει αυτό; Με το να ασχοληθείς πραγματικά μαζί τους.
Μια φορά ένας δάσκαλος είχε μια πολύ ανήσυχη τάξη και ζήτησε από τους μαθητές τους να μείνουν σιωπηλοί για 10 δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια άρχισε να μιλάει στους μαθητές του ψιθυριστά και ρωτούσε τον καθένα ξεχωριστά τι είναι αυτό που θα ήθελε να έχει πραγματικά και δεν το έχει. Οι μαθητές ανταποκρίθηκαν όλοι απαντώντας επίσης ψιθυριστά και οι απαντήσεις που πήρε ο δάσκαλος ήταν οι εξής:
«να έπαιζα πιο πολύ με τη μαμά μου»,
«να έβλεπα πιο συχνά τη γιαγιά μου»,
«να πήγαινα κι εγώ με το μπαμπά μου στο γήπεδο»,
«να δούλευε λιγότερο ο μπαμπάς μου»,
«να τρώγαμε όλοι μαζί το μεσημέρι»
«να έβλεπα πιο συχνά τη γιαγιά μου»,
«να πήγαινα κι εγώ με το μπαμπά μου στο γήπεδο»,
«να δούλευε λιγότερο ο μπαμπάς μου»,
«να τρώγαμε όλοι μαζί το μεσημέρι»
Στη συνέχεια ο δάσκαλος τους ζήτησε να ζωγραφίσουν μια καθημερινή μέρα στο σπίτι τους… οι ζωγραφιές τους μιλούσαν κυριολεκτικά. Εικόνες από παιδιά μέσα στο σαλόνι να βλέπουν τηλεόραση, να παίζουν ηλεκτρονικά ή να ασχολούνται με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Ο δάσκαλος αφού μάζεψε τις ζωγραφιές είπε στα παιδιά ότι θα παίξουν ένα παιχνίδι στον πίνακα (κρεμάλα). Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν, ηρέμησαν, γαλήνεψαν, γέλασαν και διασκέδασαν με την ψυχή τους το παιχνίδι. Φεύγοντας από την τάξη είχαν όλα τους χαμογελαστές φατσούλες και αναφωνούσαν το πόσο ωραία πέρασαν. Ένα από τα παιδιά μάλιστα, γύρισε και είπε στον δάσκαλο «σας ευχαριστούμε για τον χρόνο που μας αφιερώσατε σήμερα, είστε πραγματικά αληθινός κύριος».
Αυτό λοιπόν που θέλουν τα παιδιά είναι χρόνο! Ουσιαστικό χρόνο και όχι ψεύτικα παιχνίδια. Παιχνίδια αληθινά, που ενισχύουν τις ανθρώπινες σχέσεις και σου προσφέρουν πραγματική ευχαρίστηση.
Γράφει η Μαριλένα ΚιτσάκηM.Ed στην Ειδική Αγωγή, University of Bristol, Ηνωμένο Βασίλειο
Β.Sc με κατεύθυνση Ψυχολογία στο τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής-Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Β.Sc με κατεύθυνση Ψυχολογία στο τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής-Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Πηγή: http://www.medtips.gr