Γράφει ο Άρης Λαυδής
Ανήκω στη γενιά των 30άρηδων της Ελλάδας και αν μπορούσα να το προσδιορίσω με κάποια στοιχεία κυνισμού, θα μπορούσα να πω πως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, βρίσκομαι σε ένα τούνελ. Σαν σχεδόν μέσα σε αυτό το τούνελ να γεννήθηκα.
Γνήσιο τέκνο της ελπιδοφόρας γενιάς Υ, η επιτυχής ολοκλήρωση των πρώτων σπουδών μου ήρθε χρονικά περίπου μαζί με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Κάτι που αυτομάτως σήμαινε πως τα επόμενα κρίσιμα βήματα της ζωής μου θα ήταν πιασμένα χέρι-χέρι με τα παιδιά της κρίσης αυτής.
Τα παιδιά της κρίσης αυτής -τα αποτελέσματά της δηλαδή- δεν ήταν μόνο οικονομικά, δε θα μπορούσες να τα βρεις μόνο σε κλειστά μαγαζιά, πτωχευμένες επιχειρήσεις, καταχρεωμένα νοικοκυριά. Μπορούσες να τα δεις στη κοινωνία, κλειστή ανθρωπιά, πτωχευμένη ψυχολογία, καταχρεωμένες συνειδήσεις. Μισαλλοδοξία, έξαρση του φασισμού και των ακραίων φαινομένων ασχέτως προέλευσης.
Αυτή η κοινωνική κατάσταση νομοτελειακά επηρέασε και τη πολιτική ζωή του τόπου, το δημόσιο διάλογο και τα ήθη του. Η κοινωνία με την πολιτική ζωή έχουν μια σχέση τόσο έντονα διαλεκτική, η μία επηρεάζει την άλλη, η μία ωθεί την άλλη στα άκρα και η τελευταία με τη σειρά της πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Εν ολίγοις η ψυχολογία του πολίτη επηρεάζει και θέτει τη πολιτική ατζέντα, η οποία αργότερα και εμπράκτως διαμορφώνει μέσα από την εφαρμογή της την ψυχολογία και τα ήθη του πολίτη.
Τοξικοί κοινωνικοί δεσμοί, τοξικός πολιτικός διάλογος, τοξικές πολιτικές. Σαν να ζεις σε μία δίνη. Ή καλύτερα για τη περίπτωσή μας, σε ένα τούνελ.
Το πολιτικό διακύβευμα και στόχος όλων των πολιτικών που εφαρμόστηκαν αυτή τη δεκαετία, ήταν πολύ απλό: Η έξοδος από το τούνελ. Οι προτάσεις για την έξοδο διαφορετικές από την εκάστοτε ηγεσία. Πότε να βαδίσουμε ενωμένοι χέρι-χέρι και πάνω στις ράγες, πότε οι μισοί από τη δεξιά πλευρά και πότε οι υπόλοιποι από την αριστερή. Δεν έχει νόημα να τις ζυγίσουμε ειδικά αυτή την ώρα, ούτε να τις συγκρίνουμε, όχι μέσα από αυτές τις αράδες.
Σε κάθε περίπτωση, η γενιά μου επιζητούσε το ίδιο. Την έξοδο. Στο τέλος της δύσκολης πορείας βρεθήκαμε να οδηγούμε την προσπάθεια αυτή. Σφυρηλατηθήκαμε, μορφωθήκαμε, δημιουργήσαμε, επιβιώσαμε. Και μόνο αν φανταστεί κανείς υπό ποιες συνθήκες το καταφέραμε!
Και μέχρι πριν λίγο καιρό, εκεί που νιώθαμε πιο κοντά από ποτέ στη φωτεινή έξοδο, οι συνθήκες μιας υγειονομικής απειλής με πολλές οικονομικές προεκτάσεις, ήρθε να μας τρομάξει ξανά. Η γενιά μου όμως πλέον ξέρει. Ξέρει πως είναι η μόνη που μπορεί να τραβήξει μπροστά. Γνωρίζει πολύ καλά πως μόνο εκείνη μπορεί να προστατεύσει την υπόλοιπη κοινωνία. Αισθάνεται το χρέος και είναι έτοιμη να το αναλάβει.
Κυρίως όμως έχει αντιληφθεί πως ό,τι έχει γίνει το οφείλει σε αυτό το τούνελ τελικά. Χωρίς αυτό δε θα ήταν η ίδια, χωρίς τη σκοτεινιά του δε θα είχε αναπτύξει τις δεξιότητες που ανέπτυξε.
Τελικά η ουσία βρίσκεται στο τούνελ και όχι τόσο στην έξοδο. Σαν μια δεύτερη «Ιθάκη» και παραφράζοντας το γνωστό ποίημα που μας οδηγεί, για τη σήραγγα που βρεθήκαμε ήδη το καταλάβαμε η Έξοδος τι σημαίνει.
Άρης Λαυδής, MA, MBA Candidate, Μέλος ΔΣ Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών, Τομεάρχης ΟΝΝΕΔ Α' Αθηνών
Περισσότερα ενδιαφέροντα κείμενα εδώ.
