Επιμένω σ' έναν άλλο κόσμο
Επιμένω σ’ έναν άλλο κόσμο.
Τον έχω τόσο ονειρευτεί,
τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του
που πια
είναι αδύνατο να μην υπάρχει.
*******************************************
Δεν την ελέγχω την αγάπη μου
Ἐκεῖ πού σέ χαϊδεύω
θά σέ πνίξω.
Δέν τή ἐλέγχω τήν ἀγάπη μου.
Τόση στοιβαγμένη τρυφερότητα
κάνει τά δάχτυλά μου έπικίνδυνα.
*******************************************
Αστικά λεωφορεία
Χρόνια τώρα
πηγαινοέρχονται φορτωμένα.
Κανένα τους δε σκέφτηκε
να βγει απ' τη γραμμή.
*******************************************
Οι δύο λέξεις
Θ’ αρχίσω με τη λέξη έρωτας
και θα τελειώσω
με τη λέξη χώμα.
Τις ενδιάμεσες,
θαρρώ πως τις μαντεύετε.
*******************************************
Συρρίκνωση
Κάθε μέρα που περνά
μαζεύω και περισσότερο.
Λιγοστεύω, λιγοστεύω
ώσπου θα γίνω
η μαύρη κουκκίδα
κλείνοντας τη μικρή μου πρόταση.
*******************************************
Μέρες του '50
Επιστροφή σε χρόνια φτώχειας:
ασπρόμαυρη ζωή,
γεμάτη αξιοπρέπεια -
πού η σημερινή υπερπληθώρα.
Οι απολαύσεις μας λιτές:
κάνας Καβάφης,
κι αυτός δυσεύρετος.
*******************************************
Έρωτας
Στην πρώτη επαφή που είχαμε,
μιλήσαμε όπως δυο ξένοι
για πράγματα διάφορα σχεδόν.
Στη δεύτερη μπορώ να πω το ίδιο,
με κάποια στη φωνή μας διαφορά,
ένα χρωμάτισμα.
Ώσπου στην Τρίτη,
τα λόγια μας ακολουθούσαν παύσεις –
εκείνες οι γλυκές σιωπές
του έρωτα.
*******************************************
Μοναχικοί ταξιδιώτες
Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να 'ρχονται από μακριά.
σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.
*******************************************
Έφυγε
Έφυγε.
Το άρωμά της,
πάλεψε μες στην κάμαρα για λίγες μέρες
κι ύστερα έσβησε.
Την ίδια τύχη θα 'χουν και τα μάτια της,
καθώς και η γλυκιά φωνή της.
Τόσος έρωτας
και να καταβροχθίζεται!
*******************************************
Να με αφήσεις ήσυχο
Σταματά να έρχεσαι στον τάφο μου.
Λουλούδια πάνω μου δεν θέλω.
Και πρόσεξε:
το στήθος σου καθώς σκύβεις
ακουμπά τη πλάκα μου.
Μπήκα εδώ να ησυχάσω.
Γεννήθηκε το 1931 στο Χαβάρι Ηλείας. Για την προσωπική του ζωή ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει γνωστά, άλλο ένα δείγμα για το ουσιώδες του χαρακτήρα του. Δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του δασκάλου το οποίο σπούδασε. Έζησε όλη του την ζωή στην Πάτρα όπου και πέθανε στις 11 Ιουνίου του 2008, σε ηλικία 77 ετών. Εργάστηκε στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων Πατρών ως την συνταξιοδότησή του. Εκδόθηκαν δέκα ποιητικές του συλλογές (1978 – 2007) και μεταφράστηκαν τα ποιήματά του σε πολλές γλώσσες, όπως τα Γερμανικά, τα Ισπανικά, τα Πολωνικά, τα Πορτογαλικά κ.α. Λίγο πριν τον θάνατο του, το 2007, τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο ποίησης «Καβάφης». Παρ’ όλα αυτά παρέμεινε απλοϊκός, ένας ευσυνείδητος «εργάτης» της ψυχής και της αλήθειάς του. Εντάσσεται στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά, όμως δεν ασχολήθηκε στην τέχνη του με κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό ή το πολεμικό κλίμα της περιόδου.
Περισσότερα ποιήματα εδώ.
Επιμένω σ’ έναν άλλο κόσμο.
Τον έχω τόσο ονειρευτεί,
τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του
που πια
είναι αδύνατο να μην υπάρχει.
*******************************************
Δεν την ελέγχω την αγάπη μου
Ἐκεῖ πού σέ χαϊδεύω
θά σέ πνίξω.
Δέν τή ἐλέγχω τήν ἀγάπη μου.
Τόση στοιβαγμένη τρυφερότητα
κάνει τά δάχτυλά μου έπικίνδυνα.
*******************************************
Αστικά λεωφορεία
Χρόνια τώρα
πηγαινοέρχονται φορτωμένα.
Κανένα τους δε σκέφτηκε
να βγει απ' τη γραμμή.
*******************************************
Οι δύο λέξεις
Θ’ αρχίσω με τη λέξη έρωτας
και θα τελειώσω
με τη λέξη χώμα.
Τις ενδιάμεσες,
θαρρώ πως τις μαντεύετε.
*******************************************
Συρρίκνωση
Κάθε μέρα που περνά
μαζεύω και περισσότερο.
Λιγοστεύω, λιγοστεύω
ώσπου θα γίνω
η μαύρη κουκκίδα
κλείνοντας τη μικρή μου πρόταση.
*******************************************
Μέρες του '50
Επιστροφή σε χρόνια φτώχειας:
ασπρόμαυρη ζωή,
γεμάτη αξιοπρέπεια -
πού η σημερινή υπερπληθώρα.
Οι απολαύσεις μας λιτές:
κάνας Καβάφης,
κι αυτός δυσεύρετος.
*******************************************
Έρωτας
Στην πρώτη επαφή που είχαμε,
μιλήσαμε όπως δυο ξένοι
για πράγματα διάφορα σχεδόν.
Στη δεύτερη μπορώ να πω το ίδιο,
με κάποια στη φωνή μας διαφορά,
ένα χρωμάτισμα.
Ώσπου στην Τρίτη,
τα λόγια μας ακολουθούσαν παύσεις –
εκείνες οι γλυκές σιωπές
του έρωτα.
*******************************************
Μοναχικοί ταξιδιώτες
Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να 'ρχονται από μακριά.
σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.
*******************************************
Έφυγε
Έφυγε.
Το άρωμά της,
πάλεψε μες στην κάμαρα για λίγες μέρες
κι ύστερα έσβησε.
Την ίδια τύχη θα 'χουν και τα μάτια της,
καθώς και η γλυκιά φωνή της.
Τόσος έρωτας
και να καταβροχθίζεται!
*******************************************
Να με αφήσεις ήσυχο
Σταματά να έρχεσαι στον τάφο μου.
Λουλούδια πάνω μου δεν θέλω.
Και πρόσεξε:
το στήθος σου καθώς σκύβεις
ακουμπά τη πλάκα μου.
Μπήκα εδώ να ησυχάσω.
Γεννήθηκε το 1931 στο Χαβάρι Ηλείας. Για την προσωπική του ζωή ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει γνωστά, άλλο ένα δείγμα για το ουσιώδες του χαρακτήρα του. Δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του δασκάλου το οποίο σπούδασε. Έζησε όλη του την ζωή στην Πάτρα όπου και πέθανε στις 11 Ιουνίου του 2008, σε ηλικία 77 ετών. Εργάστηκε στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων Πατρών ως την συνταξιοδότησή του. Εκδόθηκαν δέκα ποιητικές του συλλογές (1978 – 2007) και μεταφράστηκαν τα ποιήματά του σε πολλές γλώσσες, όπως τα Γερμανικά, τα Ισπανικά, τα Πολωνικά, τα Πορτογαλικά κ.α. Λίγο πριν τον θάνατο του, το 2007, τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο ποίησης «Καβάφης». Παρ’ όλα αυτά παρέμεινε απλοϊκός, ένας ευσυνείδητος «εργάτης» της ψυχής και της αλήθειάς του. Εντάσσεται στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά, όμως δεν ασχολήθηκε στην τέχνη του με κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό ή το πολεμικό κλίμα της περιόδου.
Περισσότερα ποιήματα εδώ.
