Ταξιδιώτες
Στο
πρώτο μισό της ζωής
γεμίζουμε
αποσκευές με τα όνειρά μας.
Στο
δεύτερο μισό
βαραίνουν
οι αδειανές αποσκευές στους ώμους
καθώς
αναζητούμε τα όνειρά μας
στ’ απολεσθέντα.
Αισθητή
απουσία
Για
χρόνια δεν ήξερα γιατί
αρέσει
τόσο στους ανθρώπους
να
βλέπουν θάλασσα και ουρανό.
Τώρα
καταλαβαίνω
πως
είναι επειδή
εκεί
δεν
έχει ανθρώπους.
Τις πταίει;
Δεν
φταίει ο άνεμος που μας σκορπά
—
φταίει που είμαστε φύλλα.
Δύσκολη η ζωή των θνητών
Καημένε
άνθρωπε
δεν
φτάνει που υποφέρεις όσο ζεις
ύστερα,
λένε, πως σε περιμένει ο Θεός
για
να σε κρίνει.
Πιο
δίκαιο βεβαίως θα ήταν
—είτε
τέλειος είτε ατελής—
για τα
δεινά που πέρασες στη Γη
να σε
χειροκροτήσει.
Αγωνίσου
να
κρατήσεις ζωντανό
μέσα
σου το παιδί.
Σαν σ’
το σκοτώσουν αυτό
—χειρότερα
ακόμη—
σαν ο
ίδιος το σκοτώσεις
τέλειωσες.
Διαμαρτυρία 2017
Αντέδρασα
επιτέλους:
σηκώθηκα
έσφιξα
τη γροθιά
πρόταξα
το στήθος
χτυπήθηκα
με τις δυνάμεις ασφαλείας
έσκισα
εν τέλει
ελαφρώς
τον καναπέ μου.
Η ζωή
ακόμη
και στις πιο γλυκές στιγμές της
αναβλύζει
πόνο
πόνο
για τις
μελλοντικές γλυκές στιγμές της
που θα
συνεχίσουν να ’ρχονται
ερήμην
μας.
Για να μπω στα «Ευπώλητα»
θα θέσω
τέρμα στη ζωή μου.
«Ποιητής
αυτόχειρας»
θα
σκίσω τα βιβλία μου
θα φάω
μια-μια τις σελίδες
το πρωί
θα με βρουν νεκρό
«από
υπερβολική δόση ωμής ποίησης».
Οι Πρωτόπλαστοι
Οι
πρώτοι δύο του είδους μας
—αυτοί
που είδαν κάτι περισσότερο
από τα
πιθηκοειδή ξαδέλφια μας—
έσμιξαν
χώμα και νερό
κι έφτιαξαν από πηλό
τους
πρώτους Θεούς:
τους
Πρωτόπλαστους.
Έρωτας εν έτει 2018 [Ι]
Πώς να
γράψω για τον έρωτα;
Τώρα
που το φεγγάρι είναι «ουράνια σφαίρα»
ο νους: «ηλεκτρικές συνάψεις»
τα
μάτια: «όργανο αντίληψης»
και η
καρδιά «μια φυσική αντλία»;
Πώς να
γράψω για τον έρωτα;
Τώρα
που η φύση υποτάχθηκε σε μας
και πειθαρχούν τα γιασεμιά στις γλάστρες;
Περισσότερα ποιήματά του μπορείτε να διαβάσετε στο instagram @stephanospantelides
