Βάσω Κανιώτη - Ποιήματα

Σήμερα, έχουμε τη χαρά και την τιμή να μας συστηθεί η Βάσω Κανιώτη στη στήλη "Νέοι λογοτέχνες":

Είμαι η Βάσω Κανιώτη και γεννήθηκα κάποιον Δεκέμβριο στο Αγρίνιο. 

Από την ενηλικίωσή μου και έπειτα ζω στην Αθήνα.

Ασχολούμαι με την τέχνη της ποιήσεως από τα μαθητικά μου χρόνια, γράφοντας και διαβάζοντας αρκετά. Πλέον στη ζωή μου έχω βάλει τις τέχνες πιο εντατικά, θέλοντας να προχωρήσω στην έκδοση της πρώτης μου ποιητικής συλλογής. Μέχρι στιγμής έχω συμμετάσχει  και τρεις ποιητικές ανθολογίες ως τώρα, επίσης έχω ολοκληρώσει και μια συλλογή διηγημάτων, η οποία θα κυκλοφορήσει στο προσεχές διάστημα.  

Αρθρογραφώ σε τέσσερα καλλιτεχνικά sites, (texnes on line, athens art, artistry society, authoring melodies) κάνοντας συνεντεύξεις και αφιερώματα σε ανθρώπους της λογοτεχνίας και της μουσικής και γράφοντας τις απόψεις μου για διάφορα βιβλία.  

Μια άλλη καλλιτεχνική πλευρά μου είναι αυτή της στιχουργικής. Έχω καταφέρει να βγάλω στην επιφάνεια τον λυρισμό που έκρυβαν οι στίχοι μου και να μελοποιήσω κάποιους από αυτούς με την βοήθεια φυσικά κάποιων εξαιρετικών μουσικών που ξεκίνησα να συνεργάζομαι μαζί τους. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει ηδη πέντε τραγούδια στα οποία συμμετέχω στιχουργικά.

Κάθε Πέμπτη απόγευμα κάνω μια εκπομπή στο ιντερνετικό ραδιόφωνο joy radio που πραγματεύεται την ποίηση και την λογοτεχνία, προσκαλώντας συγγραφείς να μιλήσουμε και να παρουσιάσουμε τα συγραφικά τους εγχειρήματα.

Κάθε Παρασκευή βράδυ κάνω μαζί με τον συνεργάτη μου μια εκπομπή στο κανάλι μας στο  youtube (authoring melodies)  που πραγματεύεται επίσης την ποίηση, την λογοτεχνία και την μουσική, έχοντας κι εκεί έναν καλεσμένο απο τον χώρο κάθε φορά.

Μια ακόμη μεγάλη μου αγάπη αλλά και ένας ακόμη σπουδαίος τρόπος έκφρασης για μένα είναι και η ζωγραφική, παίρνοντας μέρος σε διάφορες ερασιτεχνικές εκθέσεις.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ:

Να γελάς

Μη ξεχνάς να γελάς..

Σ' εκείνες τις μάχες

που σ' άφήσαν νικημένη κι ανίσχυρη στο πεδίο, να γελάς..

Στις κακές ζαριές που έφερες

και σε κάναν να χάσεις την παρτίδα, να γελάς..

Στους μουντούς ουρανούς 

που με νεροποντές απειλούνε 

την εύθραυστη σου σάρκα να βρέξουν, να γελάς..

Στις γειτονιές που θρηνούν για τα παιδιά τους που φύγαν, να γελάς..

Στα τρένα που καταφέραν

να σου κλέψουν ανθρώπους, αφήνοντας σε σ' ένα σταθμό πληγωμένη, να γελάς..

Σ' αυτούς που σου κλείσαν τους δρόμους και αδιέξοδα χτίσαν μπροστά σου, να γελάς..

Στις φυλακές που εκείνοι δημιουργήσαν για σένα, δίνοντας σου εσύ το κλειδί μια βαριάς κλειδαριάς να γυρίσεις, να γελάς..

Στις ατσάλινες αλυσίδες που στα πόδια σου πέρασαν, όταν τους ζήτησες ένα χαρούμενο βαλς να χορέψεις, να γελάς..

Σ' εκείνους που φύγαν 

και πήραν μαζί τους απ' την ψυχή σου κομμάτια αφήνοντάς την ανάπηρη με δύο δεκανίκια 

να ζήσει, να γελάς..

Στις μοναξιές που απρόσκλητα ήρθαν και στην πλάτη σου κάθησαν λυγίζοντας σε, να γελάς..

Στις αγέλαστες μέρες

εσύ να γελάς.

Εσύ να γελάς να ξεθωριάζεις το μαύρο μου.

Εσύ να γελάς να γυρίζει η γη μου γαλήνια.

Εσύ να γελάς να βρίσκει το νόημα της η ζήση μου. 

Εσύ να γελάς πριν ξεψυχήσει η ελπίδα μου..

Στους απαρηγόρητους κόσμους..

Στους βασανισμένους καιρούς..

Στους δυστυχισμένους ανθρώπους..

Και σε όλους αυτούς, εσύ να γελάς..

Μ' ακούς;

Να μου γελάς...!!

----------------------------------------------------------------------------------

Νυχτερινό ερωτικό!

Νυχτώνει γρήγορα όταν τα βράδια κρεμιούνται από τον ουρανό μου ξεμυαλισμένα φεγγάρια που μου κλέβουν τον ύπνο.

Νυχτώνει γρήγορα όταν η γη μου διψάει να ποτίστει με έρωτα. 

Όταν η γη μου μυρίζει ανεκπλήρωτη ηδονή. 

Νυχτώνει γρήγορα όταν στα σκοτάδια μας κρύβουμε τους ανομολόγητους πόθους μας, που κοιμούνται την μέρα και περιμένουν εκείνο το πρώτο αστέρι να βγει για να ξυπνήσουν.

Νυχτώνει γρήγορα όταν γίνεσαι του ερωτισμού μου το κέντρο.

Νυχτώνει γρήγορα γιατί τότε μόνο μπορώ να σε κάνω δικό μου.

Τίποτα πιο ερωτικό απ' όταν έρχεσαι. 

Τίποτα πιο ηδονικό απ' το κατέβασμα των ματιών σου , μη και μαρτυρήθει ο πόθος σου.

Τίποτα πιο παράφορο απ' όταν με κατακτάς.

Άσε με μέσα σε νύχτες να μπορώ να ταιριάζω λίγη σάρκα με τη σάρκα σου.

Άσε με να ζωγραφίζω με ερωτικές κραυγές τους νυχτερινούς ουρανούς σου.

Άσε με να γίνομαι το κορμί το ασύγκριτο με εκείνα που κατά καιρούς γεύτηκες.

Άσε με να γίνομαι έδαφος έφορο και γόνιμο να ξεκουραστούν οι καρποί σου.

Θα νυχτώνει γρήγορα για να έρχεσαι. 

Θα νυχτώνει γρήγορα επειδή σε περιμένω. 

Δε μου μοιάζει παράλογο που την νύχτα την λάτρεψα, πάντα θα είναι εκείνη που εμάς θα συνδέει στο ανεκπλήρωτο και στο αδάμαστο που την μέρα μας τρώει.

---------------------------------------------------------------------------------------

Δρομολόγια

Τη σεργιάνησα τη ζωή μου σε διάφορα μέρη.

Ακούραστα δρομολόγια σε διάφορους τόπους, αφήνοντας κομματάκια ζωής σε καθέναν απ' αυτούς.

Τα καλοκαίρια με βρίσκαν να μετακομίζω το κορμί μου ακούραστα και αδιαμαρτύρητα σε μια καινούρια γη, μα την ψυχή μου

δεν μπόρεσα εύκολα ποτέ να τη μετακομίσω. Να την προσαρμόσω χωρίς τις συνηθισμένες αντιρρήσεις στον καινούριο τόπο.

Κάθε μου μετακίνηση κι ένας ξεριζωμός. Ένας μικρός θάνατος στιγμών που δε θα μπορούσα ποτέ να αναστήσω πάλι.

Που να πηγαίνουν άραγε οι στιγμές όταν πεθαίνουν; <<Γίνονται αναμνήσεις..>> μου είπαν και φωλιάζουν μέσα μας.

Ένα αλλόκοτο πενθος για οσα αποχωριζόμουνα.  Μια αβάσταχτη λύπη για εκείνα που δε θα έβλεπα ξανά, για όσα δε θα άγγιζα ξανά ποτέ μου. 

Κι ένας περίεργος θυμός που έπρεπε σιωπηρά να κλειδώσω με βαριές κλειδαριές τα όσα αισθήματα μου γεννηθήκαν, ανα τους καιρούς.

Κι ας με φώναζαν οι δρόμοι να τους περπατήσω πάλι, κι ας με καλούσαν τα λιμάνια πίσω στα καράβια τους, εγώ πίστη σ' αυτό που μου ανατέθηκε να ζήσω 

συνέχιζα να μετακινώ ζωή απο τόπο σε τόπο, απο γη σε γη. Άλλοτε σε στεριά κι άλλοτε σε θάλασσα. Μα, πάντοτε καλοκαίρι. <<Τότε έπρεπε..>> μας έλεγαν..

Συνέχιζα να προσαρμόζω ζωή, ακούραστα, άκοπα, αδιαμαρτύρητα. Συνέχιζα να κουμπώνω την ψυχή μου στις καινούριες συνθήκες.

Κι όταν χανόμουν στα χιλιόμετρα

μια χαρμολύπη κρεμόταν απ' τα μάτια μου όταν κοιτούσα πίσω, η λύπη για εκείνα που απαρνιόμουν και η χαρά για εκείνα που μου γνεφαν οτι με περιμένουν.

Το μέλλον αβέβαιο, μα λίγες φορές με τρόμαζε, τις περισσότερες με προκαλούσε. Όμως στο τέλος της διαμονής με συνέθλιβε. Με κέρδιζε. 

Αθέμιτοι οι όροι που μου έβαζε και με νικούσε. 

Ίσως δεν μου ταίριαζαν οι μεγάλες αλλαγές, ούτε οι συχνές τοποθετήσεις. Οι ρίζες μου να μην έφταναν μακρυά, να μην ήταν για μένα τα πολλά δρομολόγια.

Όχι, δεν λυπάμαι πλέον γι' αυτό αν με ρωτάς, εξάλλου η ίδια η ζωή είναι μια πρόκληση, ένα ιδιαίτερο παιχνίδι κι εσύ το πιόνι.

Όχι, δεν με λυπεί αυτό, αν με ρωτάς.

Μόνο που να.. θα θελα κι εγώ να αποφασίσω μια φορά για το επόμενο ταξίδι

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα όνειρά μου

Τα όνειρα μου δε τα έζησα..

Τα έκλαψα.. τα πένθησα.. μαυροφορέθηκα γι' αυτά..

κι έπειτα τα έθαψα βαθιά να μην ακούω την οδύνη τούς.

Στην θέση τους έβαλα πρέπει..

Γιγαντόσωμα..

αυταρχικά..

ασήκωτα..

Άφησαν όλο το βάρος τους στις πλάτες μου και χρόνια ολόκληρα περπατούσα λυγισμένη.

Χρόνια αμέτρητα μου κόβανε στο στήθος την ανάσα και τράβαγαν με λύσσα τα μαλλιά μου κάθε που σήκωνα κεφαλι.

Κοιμόμουνα μαζί τους σ' ένα στενό κρεβάτι κάποιου υγρού δωματίου.

Ξημέρωνα πλάι τους τυλιγμένη με μια τρύπια σκοροφαγωμένη κουβέρτα. Ούρλιαζαν κάθε νύχτα στο κεφάλι μου..

Με τρόμαζαν.

Με τρομοκρατούσαν.

Έγιναν μαύρες σκιές κι ακολουθούσαν τα βήματα μου αλλά τις περισσότερες φορές προπορευόταν απ' αυτά.

Και μεγάλωναν οι σκιές κι ανοίγανε αυτές το δρόμο.. και μίκραιναν τα βήματα μου και φάνταζε ατέλειωτη η διαδρομή που έπρεπε να διανύσω.

Τα έσερνα πίσω μου σαν βαριές αλυσίδες κάποιας σκληρής τιμωρίας. 

Μιας καταδίκης που με τα χρονια ξεχασα το παραπτωμα της.

Πορεύτηκα μ αυτά.. μεγάλωσα μ αυτά.. 

κι έζησα μ αυτά μέχρι το τέλος, θάβοντας γυμνά, πληγωμένα κι ανολοκλήρωτα τα όνειρα μου.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Περισσότερα αφιερώματα σε λογοτέχνες εδώ.