Υπάρχει μια γενιά που μεγάλωσε στην κορύφωση της χειρότερης οικονομικής κρίσης που γνώρισε η Ελλάδα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Που ανατράφηκε με τρομερά ελλείμματα φροντίδας από γονείς οι οποίοι πάσχιζαν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην σε δύο ή και τρεις δουλειές. Που έμαθε από το σπίτι την απογοήτευση, τον θυμό, την αγανάκτηση. Που δε βρήκε καταφύγιο σε ένα ανθρωπιστικό σχολείο που διδάσκει αξίες και ανθρωπιά, αλλά που κρίνει και διαχωρίζει απρόσωπα και εντελώς τεχνοκρατικά. Μια γενιά που χειραγωγήθηκε και πίστεψε πως βρήκε λύσεις από φασιστικά νέοναζιστικά κόμματα που ακόμη και σήμερα δηλητηριάζουν το μυαλό της. Παιδιά που μεγάλωσαν με πρότυπα επιβήτορα προβεβλημένα στο διαδίκτυο, όπου ο έρωτας μεταφράζεται από λεπτό αίσθημα σε χοντροκομμένο βιασμό.
Υπάρχει μια γενιά που με κάνει και τρομάζω. Μα περισσότερο με τρομάζει η απάθειά μας, η αποποίηση των ευθυνών μας και το ανάθεμα που ρίχνουμε ως μετά Χριστόν προφήτες κάθε φορά που γίνεται (σε ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα) "το κακό".
Κάντε ένα καλό πριν να είναι ανεπανόρθωτα αργά: μιλήστε στα παιδιά σας, μιλήστε στους μαθητές σας, μιλήστε στους φίλους σας, αφήστε ατάιστο το κτήνος που τόσα χρόνια θρέφεται, ταΐστε μόνο την ατροφική ανθρωπιά της κοινωνίας μας.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης, Φιλόλογος M.Ed. Ειδικός Παιδαγωγός.
