Είμαι εκπαιδευτικός και καθημερινά έρχομαι σε επαφή και αλληλεπίδραση με πολλά παιδιά. Γράφω αυτό το άρθρο λοιπόν με αυτή την ιδιότητα, με βάση όσα βλέπω μέσα από την εκπαιδευτική μου εμπειρία και όχι με τις ειδικές επιστημονικές γνώσεις μιας δασκάλας Ειδικής Αγωγής ή μιας Ψυχολόγου.
Τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία, διάσπαση προσοχής κ.ά.) δεν είναι χαζά και το κυριότερο δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοια ούτε από τους συμμαθητές τους ούτε και από τους δασκάλους. Είναι ιδιαίτερα παιδιά, ευαίσθητα, χαρισματικά και πολύ έξυπνα. Ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να κάνει διακρίσεις μέσα στην τάξη αλλά να τα αντιμετωπίζει ως ισότιμα και ισάξια με τα άλλα παιδιά.
Είναι ανεπίτρεπτο να τα κάνει να νιώθουν μειονεκτικά. Αυτά τα παιδιά δεν υστερούν σε κάτι. Απλά αποκωδικοποιούν τις γνώσεις και όλα τα ερεθίσματα λίγο διαφορετικά. Και αν τα προσεγγίσεις με σεβασμό, προσοχή, αγάπη και με διάθεση να εισχωρήσεις στον «κόσμο» τους, θα ανακαλύψεις πως είναι πανέξυπνα και πολύ ταλαντούχα.
Πέρυσι είχα την τύχη, χαρά και ευλογία να δουλέψω με ένα παιδί που είχε Δ.Ε.Π.Υ, με απλά λόγια έντονη διάσπαση προσοχής και υπερκινητικότητα. Ήταν πανέξυπνος και ευφυέστατος. Μου έκανε εντύπωση το πόσο δουλεμένο ήταν αυτό το παιδί από τους γονείς του. Έκαναν τα πάντα για αυτόν. Κυρίως για να μη νιώθει μειονεκτικά στο σχολείο.
Στο Δημοτικό τού παρείχαν μέσα στην τάξη παράλληλη στήριξη με δασκάλα Ειδικής Αγωγής, το βοηθούσαν με τα μαθήματα στο σπίτι και τα Χριστούγεννα της Α’ Γυμνασίου κατάφερε να βγει από την παράλληλη στήριξη και να δουλεύει ισότιμα μαζί με τα άλλα παιδιά. Αυτό το παιδί το λάτρεψα. Το αγάπησα. Πήρα τόσα πολλά από αυτό! Ήταν ένας άνθρωπος με πάρα πολλά χαρίσματα, με πολύ υψηλό δείκτη ευφυίας, πολλές φορές όμως θύμα του χλευασμού των συμμαθητών του. Είχε μάθει όμως να μη δίνει ιδιαίτερη σημασία, αν και πολύ ευαίσθητος και συναισθηματικός.
Τον προσέγγισα με αγάπη και σεβασμό, όπως κάνω με όλους τους μαθητές μου. Από το συγκεκριμένο παιδί πιο πολλά είναι αυτά που πήρα παρά αυτά που έδωσα. Πήρα μαθήματα ζωής. Είχε πίστη στον εαυτό του, είχε θέληση να μάθει, να προχωρήσει παρακάτω και μελλοντικά να σπουδάσει. Δε θα ξεχάσω ποτέ μια κουβέντα που μου είπε μια μέρα. «Κυρία, εγώ έχω βάλει στόχο να πετύχω στη ζωή μου γιατί θέλω να κάνω περήφανους τους παππούδες μου που τόσο με βοήθησαν!»
Μεγάλο και πολύ σημαντικό μάθημα αυτό από ένα παιδί δεκατεσσάρων ετών προς τη δασκάλα του, προς τους συμμαθητές του, προς όλους αυτού του κόσμου που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα αλλά στην ουσία δεν ξέρουν τίποτα.