Η Αγγελική Ζευγολάτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χαλκίδα. Οι σπουδές της την οδήγησαν στις Κάτω Χώρες και στη Σερβία. Φλερτάρει αδιάκοπα σε ακαδημαῖκό επίπεδο με το Λονδίνο, αλλά πλέον ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Έχει σπουδάσει Ιατρική και βρίσκεται σε αναμονή του δεύτερου πτυχίου της στην Ψυχολογία. Από τα εφηβικά της χρόνια άρχισε να γράφει ποιήματα και παραμύθια. Έχει λάβει το τρίτο πανελλήνιο βραβείο ποίησης ΕΠΟΚ-ΚΕΛΑΙΝΩ με θέμα τη γυναίκα, με το ομώνυμο ποίημα. Παντρεμένη με τον Δημήτρη, πείστηκε ότι ο αληθινός έρωτας βγαίνει μαζί με την ψυχή και παραδίδεται στα χέρια του Αρχάγγελου. Έχουν δύο παιδιά, τον Γρηγόρη και τον Απόστολο-Ειρηναίο. Την εμπνέει η ίδια η ζωή και η ανθρώπινη ύπαρξη. Αγαπά τα ζώα, τα βιβλία, τα ταξίδια. AΠΟΗΧΟΣ
Η ποιητική συλλογή “ ΑΠΟΗΧΟΣ” αποτελείται από δύο ενότητες, την επίκληση στο συναίσθημα και την επίκληση στη σκέψη, παντρεύοντας με τρόπο οξύμωρο έμμετρα ποιήματα και πεζά σε ένα πνεύμα ρομαντισμού και υπερρεαλισμού ταυτοχρόνως.
Μακριά από στεγανά ο “ΑΠΟΗΧΟΣ” ταξιδεύει σε έννοιες όπως είναι η ζωή, ο έρωτας, ο θάνατος, η εξουσία, η τάξη πραγμάτων και η εσωτερική ανθρώπινη πάλη.
Υπόσχεται απελευθέρωση από τη μονοτονία και σας καλεί σε μακρινά ταξίδια.
Έβαλες πλώρη
Έσκιζες λέει με την πλώρη τη στεριά
Πέρασες για να χαιρετήσεις
Σε ποια πατρίδα θα γυρίσεις
με τόσα φώτα αναμμένα και χρυσά
Έφυγες λέει για ταξίδι μακρινό
Δεν με ανέβασες στην πλώρη
Μονάχος έφτασες στη Ρώμη
σε λιτανεία στου ονείρου το φευγιό
Τι κι αν μόσχο και αχάτη σου 'χα τάξει
Δεν έμεινες να περιμένεις
Θάλασσες και αγέρα φέρνεις
στου ασφοδιλένιου γυρισμού τη χάση
Αγάπη
Πόσο σ' αγαπώ
ετούτη την ώρα
την άλλη ώρα
την προηγούμενη
και την επόμενη ώρα
Παίζει μια μπάντα
γλυκιά μπαλάντα
σαν από πάντα
Μυρίζει πάντα
...Αγιόκλημα...
Και εγώ σ' αγαπώ
ετούτη την ώρα
την άλλη ώρα
Πάντα!
Αλεξάνδρα
Το είδα στα μάτια σου και στην περπατησιά σου
Βάρος, εκτόπισμα και ευαισθησία
Μόνο εσύ μπορείς να δέσεις τα δίπολα,
αριστοτελικά, αριστοτεχνικά,
ενώ η ωραιότητα του είναι σου, τα βάζει ακόμα με σκιές
Όμορφη Αλεξάνδρα, Αλεξανδρινή, Αιγύπτια, αιθέρια
Μορφή μοναχική, καρποφορημένη και αψεγάδιαστη
Καμώνεσαι πως δεν βλέπεις το Μάτι
Εκείνο, το μεγάλο, το δυνατό, το άχαρο, το απρόσκλητο,
που μπήκε μέσα σου βίαια και τρομαγμένα,
να ζουλήξει και να καταλάβει τα φύλλα της καρδιάς σου,
να σε ταράξει και να ταραχτεί
Εικόνες, ενορμήσεις, σύγκρουση και σεξουαλικότητα,
βαδίζουν μαζί σου στον πιο ώριμο δρόμο
Μόνο εσύ μπορείς να μετουσιώσεις το άχρονο σε χρόνο μαγικό
Να βγεί μελάνι από τα προσεγμένα ακροδάχτυλά σου
και να αφήσει στίγμα στις ψυχές
Όμορφη Αλεξάνδρα, Αλεξανδρινή, Αιγύπτια, αιθέρια
Μορφή αδέσποτη, αναδιπλούμενη και μοιραία
Τα Περιστέρια
Ρίζες που έχουν φυσικά εγκαταλείψει τη γη, απειλούν να μην με θρέψουν. Εν είδει ρομφαίας συναποτελούν το οικοδόμημα δέντρων -οποίος παραλογισμός- που ενωμένα περιγράφουν την αψιδωτή, απροσδιορίστου υλικού, πόρτα των ονείρων μου. Την πόρτα που φυλάει ο Κριός, το κακό πρόβατο -οποίο σχήμα οξύμωρο- που η αρρρενωπή του φύση παραβιάζεται, ασύδοτα, από σμήνη περιστεριών.
Παλιόπουλα, διεστραμμένα, ανισόρροπα. Στοιχειώνουν εξωφρενικά τις ημέρες, μα περισσότερο τις νύχτες μου, που τότε αποκτά ειδικό βάρος η ψυχή.
Αντιπαθέστατα, αφήνουν τους ανοιχτούς γκρεμούς και τους ουράνιους θησαυρούς και μεταμορφώνονται σε κότες με κομμένα φτερά.
Αχάριστα, αφήνουν τους βασιλιάδες που τα τα'ί'ζουν, και ελεεινά, ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια.
Ανέραστα, αφήνουν τις φωλιές των πιτσουνιών και τσιμπάνε το ένα το άλλο, το πιο τα'ι'σμένο το πιο αδύναμο, σε κοινή θέα, με φουσκωμένους λαιμούς και άοκνα μάτια.
Σιχαμένα φαντάσματα. Γεννιέστε και πεθαίνετε μικρά.
Πόσο βάναυσα ενσαρκώνετε, εμένα, εσένα, τον θλιμμένο αρλεκίνο.
