Η Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παραλιμνι στην Κύπρο όπου και διαμένει με την οικογένεια της και τα παιδιά της. Ασχολήθηκε για χρόνια με την τουριστική βιομηχανία ενώ τώρα κυρία ασχολία της είναι το κατάστημα της με βιολογικά προϊόντα. Η ποίηση ήρθε στη ζωή της τα τελευταία χρόνια αν και από μικρή πάντα της άρεσε να γράφει στιχάκια στα περιθώρια των τετραδιων της και στα βιβλία. Η ποίηση για την ίδια είναι ένας τρόπος έκφρασης και συνάμα λύτρωση της ψυχής. Ποιήματά της φιλοξενούνται σε διάφορα σαιτ και μπλοκ στο διαδίκτυο. Πολλά από τα ποιήματα της απαγγέλθηκαν σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Έχει λάβει μέρος στην ποιητική συλλογή του μπλοκ "Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο Ελλάδα-Κύπρος". Στο άμεσο μέλλον εκδίδει μια ποιητική συλλογή σε συνεργασία με μια πολύ αγαπημένη φίλη.
Ποιήματα
Κουρνιασμενη κι απόψε σε κάτι χρονια γυμνά... Στη ζωή που έκαψε ένα βράδυ. Στη σιωπή που σερνόταν μπροστά στη φωτιά, συναρμολογοντας τον έρωτα της ύπαρξης της . Στιβαζοντας τις σιωπές της σε στίχους μιας θλιμμενης χαράς. Πόσο άραγε να την τρομάζει αυτό το ξεχασμένο αύριο; Δάκρυα κυλούσαν...στις σιωπές του έρωτα.... Σιωπές που τις κεντησε στη σιωπή που βασίλευε στα χείλη της, στις λέξεις που εμπλεκαν ανάσες που κυλούσαν στη κλωστή της ηδονής. Απόψε παζαρευε με την ελπίδα, στον ήχο του χρόνου αφήνοντας τη ζωή της σ' εκείνο το βράδυ. Ξεθωριασμένη ελπίδα....σε μια σκουριασμένη παρένθεση, εγκλωβισμένη στην ανυπαρξία. Πόση ακόμα προσμονή μπορούσε να κλείσει σ'αυτή τη σιωπή της νύχτας;
Αόρατα φεγγάρια Λερωμενες οι ψυχές στάζουν θυμό στης σάρκας την δίψα. Αδύναμοι ν'ακουσουμε τις νότες του έρωτα βρέχει πληγές το σώμα καίγεται και στεγνώνει σε ρημαγμένα όνειρα . Αδειάζει το κενό! Που να κρεμάσω κι απόψε την θλίψη μου ; Με ποια χρώματα την μοναξιά μου να ντυσω; Μα έλα που κι απόψε θα κυκλοφορώ και θα αιωρουμε στα αόρατα φεγγάρια . Ανάσαινε....Και θα με δεις!
Όλη αυτή η σκόνη που είχε μαζευτεί, χρονια τωρα πάνω στον καθρέφτη δεν την άφηνε να δει αυτό που χρονια είχε ξεχασμένο. Αυτό το πρόσωπο που είχε θάψει πίσω από χρώματα που δεν έβλεπε. Μια νύχτα που διάβαινε το προσκεφαλι της χαμένης της ψυχής. Θρηνουσε τη σκιά της σ'ενα κόκκινο ξεθωριασμενο σεντόνι που εντυνε τη γύμνια της σάρκας της κάθε βράδυ ψάχνοντας την ανατολή στο χρόνο. Ποια ήταν; Μια αντανάκλαση της σκιάς της ; Μια σταγόνα βροχής στην άμμο; Η μία μορφή στον αντίλαλο της σιωπής της ;
