Γράφει η Χρύσα Τζιμητροπούλου για το προσωπικό της blog στην e-didaskalia (e-didaskalia.blogspot.gr/search/label/chr_tzimitr)
Ολόγιομο φεγγάρι! Πανσέληνο θαρρώ πως μας την έμαθαν... Σκιές πίσω απο πόρτες ,πίσω απο παράθυρα και πάνω στα μπαλκόνια να την βλέπουν και να αναπολούν παλιές αγάπες,ξεχασμένους έρωτες.Τα μάτια φοβισμένα, κρύβουν μια λάμψη καθώς σκέφτονται το πως και το γιατί.... η καρδιά χτυπάει σε τρελούς ρυθμούς,το σώμα μεταμορφώνεται και παίρνει την όψη του λύκου. Ζώο που ζει σε αγέλες και κάθε φορά που νιώθει μοναξιά ουρλιάζει για να δείξει τον πόνο του. Η μοναξιά, αθεράπευτη νόσος που κατακλύζει τις ψυχές πολλών ανθρώπων. Ο καθένας μπορεί να "μυρίσει" τη μοναξιά γύρω του και να καταλάβει πως οι άνθρωποι κάθε βράδυ βασανίζονται απο συναισθήματα και απο σκέψεις.Ενέργεια μεταδοτική μέσα στην ατμόσφαιρα ,σαν αεράκι που "αγγίζει" το πρόσωπο του καθενός και το κάνει να κρυώνει ή καλύτερα να παγώνει . Ουρλιαχτά απο κάθε γωνιά αυτού του ψεύτικου κόσμου,ουρλιαχτά που δείχνουν την αγωνία και φέρνουν στο φως την ελπίδα ότι κάπου εκεί μέσα σε αυτή την στρόγγυλη σφαίρα υπάρχει και ένα άλλο άτομο, ένας άλλος λύκος που ουρλιάζει και χρειάζεται επαφή. Και να εκεί πιο κάτω, στο τέλος η συνειδητοποίηση πως τελικά είσαι ένα μικρό πρόβατο, περικυκλωμένο απο το μαντρί σου ,που δεν είναι τίποτα άλλο απο τις σκέψεις σου. Σκέψεις που τελικά σε οδηγούν σε αδυναμίες, σε απραξίες και σε συνθήκες που δεν θες να ανακαλύψεις ούτε για τον ίδιο σου τον εαυτό!! Γιατί αναρωτιέσαι. "Γιατί δεν τολμάω;'' και κατευθείαν απαντάς: ''Δεν είναι τελικά γιατί δεν μπορώ ,αλλά γιατί δεν θέλω. Δεν θέλω να γίνω λύκος και να φάω στην πορεία τα πρόβατα.....θέλω να είμαι πρόβατο....και η ψυχή μου να έχει τον ήχο απο το ουρλιαχτό του λύκου.''
***********************************************************************************************
