Δεν είναι η πανσέληνος
που με κάνει να ουρλιάζω
αυτή απλώς δίνει την αφορμή να βγεις
και να μʼ ακούσεις.
Δεν είναι αγριάδα αυτή που κρύβεται
στο βλέμμα μου
είναι μια απέραντη μελαγχολία μοναξιάς.
Αυτήν την τόσο φωτεινή νύχτα
δε βγαίνει ουρλιαχτό φόβητρου
αλλά κραυγή απελπισίας
που δεν έχω συντροφιά να μοιραστώ
το φως της.
Κάποτε ήμουν άνθρωπος
συζητούσα με ανθρώπους
ερωτευόμουν ανθρώπους
αγαπούσα ανθρώπους.
Σήμερα είμαι λύκος
δε βρίσκω άνθρωπο να μιλήσω
και ουρλιάζω μόνος
δε βρίσκω άνθρωπο να ερωτευτώ
και μαραζώνω στο σκοτάδι
δε βρίσκω άνθρωπο να αγαπήσω
όλα γίνονται για το φαΐ.
Όχι, δεν ήμουν πάντα λύκος.
Πρώτα ήμουν άνθρωπος και
οι άνθρωποι μʼ έκαναν λύκο.
Ίσως είναι και καλύτερα·
μπορεί να μη βρίσκω άνθρωπο
αλλά γεμάτος ο τόπος από πρόβατα.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης, Επαναπροσδιορισμός, εκδόσεις 24γράμματα.
Περισσότερα ποιήματα εδώ.
