Ξαπλωμένη, σκεφτόμουν
Ψες το βράδυ
Πώς της ψυχής μου να ‘βρω ένα σπίτι
Που το νερό δεν θα διψάει
Και το ψωμί δεν θα ‘ναι πέτρα
Ένα μόνο στο νου μου ήρθε
Κι άδικο δεν νομίζω να ‘χω
Ότι κανένας,
Μα κανένας
Δεν θα τα καταφέρει μόνος εδώ πέρα.
Μόνος, ολομόναχος
Κανένας, μα κανένας
Δεν θα τα καταφέρει μόνος εδώ πέρα.
Υπάρχουν κάποιοι εκατομμυριούχοι
Με χρήμα που δεν έχουν τι να κάνουν
Οι γυναίκες τους θρηνούν αλλοπαρμένες
Τα παιδιά τους τραγουδούν θλιμμένα
Έχουν πανάκριβους γιατρούς
Τις πέτρινες καρδιές τους να γιατρέψουν.
Μα κανένας,
Όχι, κανένας
Δεν θα τα καταφέρει μόνος εδώ πέρα.
Μόνος ολομόναχος
Κανένας, μα κανένας
Δεν θα τα καταφέρει μόνος εδώ πέρα.
Τώρα αν μ’ ακούσετε προσεκτικά
Θα σας πω τι ξέρω
Σύννεφα μαζεύονται βαριά
Άνεμος δυνατός θε να φυσήξει
Η φυλή των ανθρώπων υποφέρει
Κι ακούω τα βογκητά
Γιατί κανένας,
Μα κανένας
Δεν θα τα καταφέρει μόνος εδώ πέρα.
Μόνος, ολομόναχος
Κανένας, μα κανένας
Δεν θα τα καταφέρει μόνος εδώ πέρα.