Λάσπη
Μου πετάξατε τόση λάσπη
που αναπλάστηκα.
Άθεοι θεοί
άτεχνοι τεχνίτες
υποκριτές κριτές
τώρα αναρωτιέστε γιατί άλλαξα.
Εκτέλεσε δημιουργικά
το θάψιμό σας.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης, "Επαναπροσδιορισμός", εκδόσεις 24γράμματα, 2021.
Γράφει η Χρύσα Τζιμητροπούλου
Ζούμε στην εποχή του ''φαίνεσθαι''. Γύρω μας κριτές και μικροί θεοί που τελικά μέσα από την ερμηνεία τους για το ''είναι'' μας αποδείχτηκαν άθεοι και πλάστες της δικιάς μας ιδιοσυγκρασίας. Προσπάθησαν να μας δούνε μέσα από τα δικά τους μάτια, να μας καταλάβουν με μια τέχνη που μόνο ένας τεχνίτης θα μπορούσε να δημιουργήσει. Και φυσικά δημιουργώντας το γλυπτό μας και το ομοίωμα μας κατάφεραν να αφήσουν λάσπη πάνω στο σώμα μας.
Τότε ακριβώς νιώσαμε πως τα σώματα μας βρώμισαν και δεν μπορούσαν με τίποτα να ξεπλυθούν.Ακόμα και η βροχή που πολλές φορές μας ωθεί στο να αναγεννιόμαστε δεν μπόρεσε να ξεπλύνει το κακό που θεωρούσαμε ότι μας προκάλεσαν.
Και όμως μετά απο καιρό κατάλαβαμε πως η λάσπη τελικά ήρθε και κόλλησε πάνω στο σώμα μας και στην ψυχή μας για να μπορέσουμε εμείς οι ίδιοι να την χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας. Αυτή η λάσπη λοιπόν σιγά σιγά πήρε σχήμα και έγινε μορφή και έκανε το σώμα μας δυνατό και την ψυχή μας ατσάλινη, γιατί αυτοί οι υποκριτές που μας "σέρβιραν" απλόχερα τάχα την ψεύτική αγάπη τους δεν κατάλαβαν πως κατάφεραν τελικά να μας αναπλάσουν και να ξαναγεννηθούμε απο την αρχή.
Αυτή η αρχή σήμανε έναν άλλον δυνατό ήχο, τη φωνή μας, καθώς μέσα απο αυτήν καταφέραμε τελικά να γίνουμε σκληροί και να μην πιστεύουμε πλέον σε άθεους θεούς και σε τεχνίτες που απλά αναγεννιούνται και οι ίδιοι απο το πλάσιμό μας.
Να γιατί αλλάζει, επομένως, ο άνθρωπος...Γιατί μπορεί μέσα από το θάψιμο των άλλων να καταλάβει και να συνειδητοποιήσει ποιος τελικά είναι και γιατί αξίζει να αναπνέει...Γιατί αξίζει να υπάρχει...
Περισσότερα ενδιαφέροντα κείμενα εδώ.