Τα παιδιά και οι έφηβοι πολλές φορές καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα αυτά που έχουμε να τους πούμε, όταν χρησιμοποιούμε αλληγορικές ιστορίες για να περάσουμε το μήνυμά μας.
Μία τέτοια ιστορία είναι και ο φράχτης του θυμού. Ο φράχτης του θυμού είναι μία διδακτική αλληγορική ιστορία, που απευθύνεται σε μικρούς αλλά και μεγάλους. Σκοπός της ιστορίας είναι να διδάξει σε αυτούς που θα την διαβάσουν, ότι ο θυμός δεν είναι ο σωστός τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας.
Άλλωστε όταν προσπαθούμε να λύσουμε τις διαφορές μας με νεύρα και ένταση, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να απομακρυνόμαστε από τους άλλους ανθρώπους και να δημιουργούμε τραύματα στην δική μας ψυχολογία.
Αν το παιδί σας είναι νευρικό, αν έχετε θέσει ως στόχο να μην γίνει νευρικό, ή θέλετε να βρείτε εσείς έναν τρόπο να ηρεμήσετε τα νεύρα σας τότε σίγουρα αυτή η ιστορία θα σας βοηθήσει πολύ. Η ιστορία έχει τροποποιηθεί από την ψυχολόγο παιδιών και εφήβων Ευαγγελία Ζαχαροπούλου και αποφασίσαμε να την μοιραστούμε μαζί σας.
Μπορεί να είναι μία ιστορία που θα έχει ιδιαίτερη απήχηση στα παιδιά, όμως θεωρούμε πως όλοι μπορούμε να διδαχτούμε μέσα από αυτήν. Ο θυμός δεν είναι ο σωστός τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας και αυτή η ιστορία θα μας βοηθήσει να το καταλάβουμε. Διαβάστε παρακάτω:
Υπήρχε κάποτε ένα αγόρι που θύμωνε συνέχεια, δε μπορούσε να ελέγξει τη συμπεριφορά του και πλήγωνε με τα λόγια του τους άλλους.
Ο πατέρας του σκέφτηκε να δοκιμάσει ένα «κόλπο» για να βοηθήσει τον γιο του να μη θυμώνει και να μην πληγώνει τους άλλους τόσο εύκολα. Έδωσε στο γιο του ένα σφυρί και ένα σακουλάκι καρφιά και του είπε κάθε φορά που θυμώνει, να πηγαίνει στον ξύλινο φράχτη του σπιτιού τους και να βάζει από ένα καρφί.
Την επόμενη μέρα, το αγόρι θύμωσε 37 φορές και κάρφωσε 37 καρφιά στον φράχτη.
Τις επόμενες εβδομάδες, το αγòρι θύμωνε τόσο συχνά, που τελικά κουράστηκε να πηγαίνει συνεχώς να καρφώνει τον φράχτη. Έτσι, σιγά σιγά, άρχισε να ελέγχει τον θυμό του.
Σταδιακά, λοιπόν, μειώθηκε και ο αριθμός των καρφιών που καρφωνόταν κάθε μέρα. Το αγòρι συνειδητοποίησε πως ήταν πιο εύκολο να παραμένει ψύχραιμος, παρά να θυμώνει και να παίρνει κάθε φορά το σφυρί με τα καρφιά και να καρφώνει στον φράχτη.
Τελικά, το αγòρι κατάφερε να ελέγξει εντελώς τον θυμό του και δε χρειαζόταν πια να πηγαίνει στον φράχτη. Ο πατέρας του το παρατήρησε και είπε στον γιο του πως από εδώ και πέρα, κάθε φορά που θα κατάφερνε να συγκρατήσει τον θυμό του, θα πήγαινε να αφαιρεί ένα καρφί από τον φράχτη.
Με το πέρασμα του χρόνου, όλα τα καρφιά βγήκαν από τον φράχτη. Κάποια μέρα, πατέρας και γιος κάθισαν μπροστά στον φράχτη και τον κοίταξαν προσεκτικά. Ο φράχτης ήταν παντού ραγισμένος και γεμάτος τρύπες!
Τότε ο πατέρας γύρισε και είπε στον γιο του:
«Παιδί μου έκανες καλή δουλειά, αλλά κοίτα όλη αυτή τη ζημιά που έγινε. Έτσι συμβαίνει και όταν θυμώνεις και ξεσπάς στους άλλους ανθρώπους.
Το δικό σου ξέσπασμα, αφήνει μέσα τους μια μικρή ή μεγάλη πληγή, όπως ακριβώς οι τρύπες και τα ραγίσματα από τα καρφιά που βλέπεις στο ξύλινο φράχτη μας. Φυσικά και μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη από τους άλλους, αλλά συχνά οι πληγές αυτές συνεχίζουν να υπάρχουν».
Το παιδί τότε κατάλαβε τη δύναμη που είχαν τα λόγια και οι πράξεις του όταν θύμωνε, και είπε: “Πατέρα με συγχωρείς που χάλασα τον φράχτη μας, καθώς και για όλες τις φορές που σας πλήγωσα με αυτά που έλεγα και έκανα”.
Τροφή για σκέψη:
Έλεγξε τον θυμό σου προς τους άλλους ανθρώπους. Μπορεί να μη βλέπεις τη ζημιά που έχει γίνει, αλλά εκείνη μπορεί να υπάρχει ακόμα εκεί και να πονάει. Να είσαι ευγενικός με τους άλλους και την επόμενη φορά που κάτι σε ενοχλήσει πολύ, δώσε λίγο χρόνο να σκεφτείς πριν αφήσεις το συναίσθημα του θυμού να σε κυριεύσει.
Tip για γονείς και δασκάλους! Είναι πολύ πιο εύκολο να περάσουμε κάποιο μήνυμα στα παιδιά, όταν τους αφηγούμαστε μια αλληγορική ιστορία.