Στέλλα Πετρίδου - Ποιήματα

 

Η Στέλλα Πετρίδου κατάγεται από τον Σκουτάρο της Λέσβου. Είναι απόφοιτος της σχολής Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και της σχολής Δ.Υ.Λ.Σ. Σήμερα είναι εν ενεργεία Αξιωματικός του Λ.Σ. και μητέρα τριών παιδιών.

Ασχολείται συστηματικά με την ποίηση, την οποία προσπαθεί να παντρέψει αρμονικά με τη μελωδία δημιουργώντας όμορφα τραγούδια. Για το σκοπό αυτό κι έχει συνεργαστεί με αξιόλογους μουσικούς έως τώρα (όπως ο Νίκος Καλλίνης από το συγκρότημα Εκείνος κι Εκείνος, ο Παντελής Θαλασσινός, η Μαρία Σουλτάτου, ο Τάκης Κωνσταντακόπουλος, η Γιώτα Λιαποπούλου, η Σταυρούλα Εσαμπαλίδη, η Διαμάντη Δαγιάση, η Γιάννα Φαφαλιού, ο Νίκος Τάγκας, η Μαρία Καραγκιόζη, ο Νίκος Μαρδάς, ο Μαρκέλλος Πούπαλος, η Δέσποινα Ραφαήλ, η Μαρία Καζατζή, ο Μάκης Ψαραδέλλης, ο Πάνος Γαληνός, οι Γιώργος και Σταύρος Μυλωναδάκης, η Χριστίνα Παπαδοπούλου, ο Βαγγέλης Ρεπούσης, ο Περικλής Πάγκας, ο Αχιλλέας Μωραΐτης, ο Κώστας Τηγάνης, ο Παναγιώτης Χατζηγεωργίου, η Έλενα Μιχαήλ, η Φλώρα Χατζηγαλήνη, η Ευαγγελία Σταυρινούδη, ο Μάνος Βασιλάκης, ο Κώστας Τότσιος κ.α.), ενώ το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας το παρουσιάζει στα μουσικά άλμπουμ, τα οποία και συνοδεύει ως ένθετα των ποιητικών συλλογών της. Στίχοι της φιλοξενούνται επίσης και σε μουσικά άλμπουμ άλλων καλλιτεχνών.

Ποιήματά της συμπεριλαμβάνονται σε αρκετές ποιητικές ανθολογίες, σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ για το έργο της, μουσικό και ποιητικό, έχει κατά καιρούς βραβευθεί και διακριθεί σε πανελλήνιους και παγκόσμιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Εκτός από την ποίηση ασχολείται και με την πεζογραφία.

Είναι δημιουργός και αρθρογράφος του ηλεκτρονικού καλλιτεχνικού περιοδικού «Texnes On Line» (www.texnesonline.gr), ενώ παράλληλα διατηρεί και προσωπικό ιστολόγιο με τίτλο «Λυρίδες»   (www.lyrides.blogspot.com).

Τέλος, είναι τακτικό μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.

 

Συγγραφικό έργο:

1. «Μίλα μου γι’ αγάπη», ποιητική συλλογή, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2015

2. «Αποχωρισμός», ποιητική συλλογή και cd single, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2016

3. «Προσφυγιά», ποιητική συλλογή και cd single, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2016

4. «Θάλασσα κι Ουρανός», ποιητική συλλογή και cd με δέκα τραγούδια, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2017

5. «Ο Καιρός», ποιητική συλλογή και cd με πέντε τραγούδια, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2017

6. «Έρωτας είναι», ποιητική συλλογή και cd με δώδεκα τραγούδια, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2018

7. «Ανυπόταχτες σκέψεις, 151 χαϊκού», ποιητική συλλογή, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2019

8. «Η αγάπη μπορεί», μυθιστόρημα και cd single, εκδόσεις Ελκυστής, Θεσσαλονίκη 2019

9. «Αύγουστος, ποίηση σε μορφή τάνκα», ποιητική συλλογή, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2020

10. «Έλα ξανά»,  ποιητική συλλογή και cd με δεκατρία τραγούδια, εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 2020

11. «Ροντέλα 4 εποχών», ποιητική συλλογή, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2021

12. «Τριολέτα γένους θηλυκού», ποιητική συλλογή, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2021

Ποιήματα

Να σε βλέπω να περνάς

 

Να σε βλέπω να περνάς

καβαλάρης απάνω στ’ άλογο.

 

Να στέκεις μπροστά μου για λίγο

κι ύστερα πάλι να φεύγεις, να σκορπάς.

 

Να σε κλέβει ο άνεμος

και τ’ άγνωστο του δρόμου μακριά

 

κι όλα τα χρώματα του ουρανού

ένα να γίνονται την ώρα εκείνη, που βραδιάζει.

 

Κόκκινο, σαν τη φωτιά,

σαν αίμα λαβωμένο,

 

σα δάκρυ του έρωτα

που στάζει από τα μάτια μου γυμνό

κι ανέγγιχτο πέφτει στο χώμα λυπημένο.

 

Από την ποιητική συλλογή «Μίλα μου γι’ αγάπη», εκδόσεις «Άλφα Πι».

 

*

 

Καθάρια μέρα

 

Ω, ευτυχισμένη μέρα,

που σπέρνεις άνοιξη στα μάτια των αγγέλων,

μικρών παιδιών που ξέρουν να ονειρεύονται ακόμα,

να ζωγραφίζουν χρώματα στο απέραντο θολό.

 

Ω, λιοπερίχυτη, κρυστάλλινη ημέρα,

που σε βολτάρουν τα πουλιά στους θαυμαστούς σου κάμπους,

στις χιονοσκέπαστες κορφές και στα παρθένα δάση

και τραγουδώντας σε χορούς σου στήνουν και γιορτές.

 

Ω, γαλάζια και λευκή, υπέρλαμπρη ημέρα,

που σε δροσίζει της αυγής τ’ αγιάζι, τ’ αλμυρό,

το κύμα που ξεκούραση γυρεύει στ’ ακρογιάλι

για ένα λεπτό, ύπνο γλυκό.

 

Ω, του παραμυθιού καθάρια μέρα,

ας ήταν ένα χάδι σου ν’ άγγιζε την ψυχή,

το ζωντανό του πόθου σου, λουλούδι ανθισμένο

και ποτισμένο με στοργή στ’ όνειρο, στη φυγή.

 

Ω, δαντελωτή, τριανταφυλλένια μέρα,

στέκεις ακόμα ζωντανή, ποιος άραγε γνωρίζει

αν, μαγεμένη χαραυγή, απλώνεις την αγάπη

μ’ ευχή από μέσα σου ζεστή χαρά ν’ αναστηθεί.

 

Ω, της προσμονής, εσύ, καινούρια μέρα,

που τάζεις άνοιξη στα μάτια των αγγέλων,

μικρών παιδιών που θέλουν να ονειρεύονται ακόμα,

έλα και φέρε μου ζωή, αγνή, αληθινή!

 

Από την ποιητική συλλογή «Προσφυγιά», εκδόσεις «Άλφα Πι».

 

*

 

Εσύ κι η θάλασσα

 

Κι όταν τα μάτια μου ανοίγω χρώμα αλλάζει,

στα όνειρά μου είχε χρώμα χρυσαφί,

σαν ένας ήλιος που απλώθηκε απάνω της

ξεκούραση να βρει.

 

Μα ’ναι μπροστά μου πιο μεγάλη, πιο καθάρια,

βαθύ το βλέμμα μου, ταξίδι μακρινό,

πάθος που πίστεψε πως ζούσε στην ποδιά της

σε όνειρο ακριβό.

 

Κι όταν η σκέψη μου σε σένα είναι δοσμένη,

αγάπη ανείπωτη, αγνή αληθινή,

σ’ όποιο καιρό το απέραντό της ξαποσταίνει,

η μέρα μου ανθεί.

 

Γιατί τα μάτια σου μια θάλασσα θυμίζουν,

χρώμα αλλάζουν στα όνειρά μου χρυσαφί,

σαν ένας ήλιος που απλώθηκε απάνω τους

ξεκούραση να βρει.

 

Κι είναι μπροστά μου πιο μεγάλα, πιο καθάρια,

βαθύ το βλέμμα τους ταξίδι μακρινό,

πόθος που ζήλεψε ζητώντας στ’ άγγιγμά τους

φιλί δικό σου ερωτικό.

 

Από την ποιητική συλλογή «Θάλασσα κι Ουρανός», εκδόσεις «Άλφα Πι».

 

*

 

Ο πιο πιστός μου φίλος

 

Μονάχος, μοναξιά μου, χαράματα γυρίζω

στο σπίτι μου το γκρίζο, που βάρυνε σιωπή.

Σε πόλη τσιμεντένια, που βράζει ο παλμός της,

απόμεινε ο καημός της να κλαίει στη βροχή.

 

Μονάχος, μοναξιά μου, και άνθρωπος κανένας,

απόμεινε ο ένας να κάνει για πολλούς

και στο θολό τοπίο, που φέγγει χαραμάδα,

εγχώρια  συμπληγάδα σκοτώνει τους τρελούς.

 

Μονάχος, μοναξιά μου, δε θέλω Ισκαριώτες,

της τύχης μου προδότες φανήκανε πολλοί.

Μα τώρα, ρημαγμένος, ζητώ ν’ αποδημήσω,

μήπως και ξεζουμίσω μια στάλα από ζωή.

 

Μονάχος στην ορφάνια ασάλευτος ξαπλώνω,

τη σκέψη μου απλώνω σ’ ουράνια αστροφεγγιά.

Γυρίζω το πλευρό μου, χαμόγελο μου σκάει,

τη σκέψη όταν κεντάει η δόλια μου καρδιά.

 

Μονάχος μες στη νύχτα σηκώνομαι και φεύγω,

μια χαραυγή να εύρω, μια νότα στο κενό.

Σε δρόμους ξεχασμένους ποιος τάχα να σαλέψει,

να ’ρθει και να σου γνέψει πως είσαι ζωντανός;

 

Σε πάρκο καταλήγω τσιγάρο να φουμάρω,

μήπως και βρω το φάρο που ψάχνω στη φυγή.

Στο κρύο το παγκάκι σκιά με παγιδεύει,

σαν κάτι μου γυρεύει κι ελπίζει να το βρει. 

 

Στο σκοτεινό της βλέμμα δυο μάτια τρομαγμένα

φωνάζουν λυπημένα προβάλλοντας στο φως.

Τολμώ να τα ζυγώσω. Το χάδι μου αφήνω

αυθόρμητα να γίνω δικός τους λυτρωμός.

 

Μονάχος, μοναξιά μου, δεν είμαι πια στ’ αλήθεια,

τετράποδη συνήθεια μου κάνει συντροφιά.

Ο πιο πιστός μου φίλος όρκο βαρύ σηκώνει,

πάντα να με κυκλώνει η δική του η αγκαλιά.

 

Από την ποιητική συλλογή «Ο καιρός», εκδόσεις «Άλφα Πι».

 

*

 

Ω, γλυκιά μορφή!

 

Ω, γλυκιά μορφή, του πόθου μου εικόνα,

που το μυαλό δε λογαριάζεις, γνέφεις στην καρδιά

και στ’ άδεια βράδια μου μοιράζεις συντροφιά,

ολάκερη εκπέμπεις φλόγα.

 

Ω, γλυκιά μορφή, του έρωτα πιρόγα,

τα σωθικά μου σιγοκαίς, στο αίμα μου κυλάς.

Με προκαλείς με μια ματιά, κρυφά με διαπερνάς.

Σημάδι αφήνεσαι στο σώμα.

 

Ω, γλυκιά μορφή, κρυφό και μερτικό μου,

του παραδείσου μου φωλιά, στον ουρανό μου φως,

στου πηγαιμού τ’ ατέλειωτο ταξίδι μου οδηγός,

εσύ μπροστά κι αφεντικό μου.

 

Ω, γλυκιά μορφή, αντίδοτο του πόνου,

με τη δροσιά σου αγκαλιά γεννιέμαι κι επιζώ

και με την αύρα σου ψηλά, στα σύννεφα πετώ,

γιατί είσαι εσύ τ’ άλλο μισό μου.

 

Ω, γλυκιά μορφή, στα όνειρα πλασμένη,

μες στη λευκή σου φορεσιά θυμίζεις ζωγραφιά

και με τον ήλιο στα μαλλιά σκορπίζεις ομορφιά

να ’ναι παντού χαρά δοσμένη.

 

Ω, γλυκιά μορφή, μ’ αλμύρα ποτισμένη,

κάτω απ’ το φως του φεγγαριού Γοργόνα Παναγιά.

Στα χέρια σου μοσχοβολάς μύρα και γιασεμιά

κι είσαι στ’ αλήθεια προικισμένη.

 

Ω, γλυκιά μορφή, το άπιαστο θυμίζεις,

της νύχτας μου αστροφεγγιά, λιμάνι της σιωπής μου,

σε σένανε παντοτινά χαρίζω τη ζωή μου

να ’χεις ζωή διπλή ν’ ανθίζεις.

 

Ω, γλυκιά μορφή, με γλύκα με τυλίγεις.

Κι αν είσαι απάτη, μη μου φύγεις.

 

Από την ποιητική συλλογή «’Ερωτας είναι», εκδόσεις «Άλφα Πι».

 

*

 

Κύματα καημών.

Ξεγλιστρά η αγάπη.

Ισορροπία.

 

Από την ποιητική συλλογή «Ανυπόταχτες σκέψεις, 151 χαϊκού», εκδόσεις «Άλφα Πι».

 

*

 

Δείξε σημάδι

μες στο σκοτάδι το φως

να σκορπίσουμε!

Τ’ όνειρο να γεννηθεί,

ζωή, ζωή να γίνει!

 

Από την ποιητική συλλογή «Αύγουστος, ποίηση σε μορφή τάνκα», εκδόσεις «Άλφα Πι».

 

*

 

Θα κόψω τη νύχτα στα δύο

 

Θα κόψω τη νύχτα στα δύο,

να βγει από μέσα της φως,

να πέσει ξανθό στα μαλλιά σου, καυτό,

μοναδικό.

Του έρωτα να ’σαι μαγεία.

 

Θ’ αφήσω τον χρόνο αντάρτη,

να τρέξει όπως θέλει αυτός.

Κι εγώ φυλακή στη δική σου σιωπή,

μοναδική.

Του έρωτα να ’σαι ευλογία.

 

Κι αφού θα σκοτώσω τις λέξεις,

σκυφτός στη δική σου αγκαλιά,

με μάτια φωτιά θα σου κλέβω φιλιά

μοναδικά.

Του έρωτα να ’σαι η λεία.

 

Στιγμή της ανίκητης ζάλης,

γλυκιά της σκιάς ηδονή,

σε ώρα αργή, λεπτό και γιορτή,

μοναδική.

Του έρωτα να ’σαι ευφορία.

 

Στο σώμα μου, πύρινο πάθος,

να ζήσεις σα χάδι αργό

και ρίγος τρελό, κορμί φλογερό,

μοναδικό.

Του έρωτα, εσύ, τρικυμία.

 

Κι αν έρθει μετά το αντίο

κι η νύχτα σκοτάδι ντυθεί,

κι αν πάλι βρεθείς ως την άκρη της γης,

μοναδική.

Του έρωτα θα ’σαι η μία.

 

Στο φως σου ξανά θα ελπίζω,

δικέ μου έρωτα, να φανείς.

 

Από την ποιητική συλλογή «Έλα ξανά», εκδόσεις «Βακχικόν».

 

*

 

Μαργαρίτα

 

Μια μαργαρίτα μου γελάει διαβολικά.

Με περιπαίζει και σε δίλημμα με βάζει.

Την αγωνία μου στα πέταλά της στάζει

με μυστικά, με παροιμίες και γνωμικά.

Απλώνω βλέμμα και της γνέφω αισθαντικά

κι εκείνη γδύνεται αργά και με διχάζει.

Μια μαργαρίτα μου γελάει διαβολικά.

Με περιπαίζει και σε δίλημμα με βάζει.

Μέσα μου δαίμονες κι αγγέλοι αερικά

με προκαλούν κι η άγνοια μ’ αναταράζει.

Ποιος ξέρει τάχα το γραφτό του να διαβάζει;

Ποιος δεν ελπίζει σε σημάδια αιρετικά;

Μια μαργαρίτα μου γελάει διαβολικά.

 

Από την ποιητική συλλογή «Ροντέλα 4 εποχών», εκδόσεις «Άλφα Πι».

 

*

Πλάνη

 

Τον ουρανό ξεγέλασα να κλέψω το φεγγάρι

και πότισα τα σύννεφά μου υπνωτικό φιλί.

Το φως που φέγγει πάνω σου ποτέ κανείς μην πάρει.

Τον ουρανό ξεγέλασα να κλέψω το φεγγάρι.

 

Του έρωτά μου πεθυμιά στα χνάρια σου βολτάρει,

μα να σου κλέψει μια ματιά στ’ αλήθεια είναι δειλή.

Τον ουρανό ξεγέλασα να κλέψω το φεγγάρι

και πότισα τα σύννεφά μου υπνωτικό φιλί.

 

Από την ποιητική συλλογή «Τριολέτα γένους θηλυκού», εκδόσεις «Άλφα Πι».

Περισσότερα αφιερώματα σε νέους λογοτέχνες εδώ.