Υπάρχουν 4 συνηθισμένοι τρόποι διαπαιδαγώγησης αλλά ο ένας από αυτούς είναι ο πιο αποτελεσματικός.
Πολλές φορές μέσα σε συζητήσεις έχουμε πει “αν κάνω δικά μου παιδιά, δε θα τους επιτρέπω να κάνουν αυτό ή να τρώνε το άλλο”. Όταν φέρνεις στον κόσμο το δικό σου παιδί ξεκινάς να καταλαβαίνεις ότι η θεωρία από την πράξη απέχει πολύ.
Ακόμη και βρεφονηπιοκόμοι ή νηπιαγωγοί, διαφορετικά συμπεριφέρονται στα παιδιά του σχολείου και διαφορετικά στα δικά τους. Όταν λοιπόν φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί, ξεκινάς να σκέφτεσαι τι γονιός θα ήθελες να είσαι. Αυστηρός ή επιεικής; Αυστηρός εκεί που πρέπει και φίλος του ή γονιός χωρίς φιλικές διαθέσεις;
Αν έφερες στον κόσμο το πρώτο σου παιδί είναι λογικό αυτές οι σκέψεις να σε αγχώνουν. Βλέπεις, ο τρόπος που αποφασίζεις να συμπεριφέρεσαι στο παιδί και ο τρόπος διαπαιδαγώγησης που θα επιλέξεις επηρεάζει πολύ την παιδική του ψυχολογία αλλά και την ζωή του σαν ενήλικας. Και αυτό, είναι σίγουρα κάτι πολύ αγχωτικό.
Στο παρακάτω άρθρο θα σας παρουσιάσουμε τους 4 πιο κοινούς τρόπους διαπαιδαγώγησης. Θα εξηγήσουμε με ποιον τρόπο κάθε τρόπος διαπαιδαγώγησης επηρεάζει το κάθε παιδί αλλά και ποιος τρόπος διαπαιδαγώγησης είναι πιο αποτελεσματικός σύμφωνα με τους ειδικούς. Διαβάστε παρακάτω:
Οι αυστηροί γονείς που ελέγχουν διαρκώς τα παιδιά τους
Η συγκεκριμένη κατηγορία γονιών είναι πολύ συνηθισμένοι στην Ελλάδα και ειδικά τα παλαιότερα χρόνια. Μιλάμε για γονείς που επιβάλλουν στα παιδιά τους από μικρή ηλικία τα δικά τους θέλω και τους δικούς τους κανόνες. Δεν δίνουν την επιλογή στο παιδί να πει μία άποψη.
Το παιδί δεν έχει δικαίωμα να διαφωνήσει στην απόφαση του γονιού ενώ πρέπει να δίνει λεπτομερή αναφορά για ό,τι κάνει κάθε μέρα, όχι σε πλαίσιο φιλικής συζήτησης και ενδιαφέροντος για την καθημερινότητα του παιδιού, αλλά στο πλαίσιο της ανάκρισης.
Φυσικά τιμωρούν το παιδί τους αυστηρά κάθε φορά που παραβαίνει κάποιον κανόνα και είναι της άποψης ότι εφαρμόζουν το παιδί την διαπαιδαγώγηση της “σκληρής αγάπης”, ελπίζοντας πως το παιδί θα γίνει πειθαρχημένο.
Αυτό το μοντέλο διαπαιδαγώγησης είναι λάθος. Καταρχάς το παιδί σίγουρα θα γίνει πειθαρχημένο. Όμως θα γίνει πειθαρχημένο επειδή θα είναι ένα φοβισμένο παιδί. Τα παιδιά θέλουμε να σέβονται τους κανόνες μας, όμως πάνω από όλα θέλουμε να γίνουν ανεξάρτητα και δυναμικά.
Να έχουν δική τους άποψη και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Όταν ένα παιδί από μικρή ηλικία μαθαίνει ότι η σχέση γονιού και παιδιού δεν είναι σχέση αγάπης αλλά εξουσίας, το παιδί μαθαίνει να σκύβει το κεφάλι στις άδικες αποφάσεις της δασκάλας, της καθηγήτριας. του εργοδότη.
Δεν θα έχει δική του άποψη, θα φοβάται να πάει κόντρα στους άδικους κανόνες της κοινωνίας του ακόμη κι αν μέσα του δεν συμφωνεί και κατά πάσα πιθανότητα όταν κάνει δικά του παιδιά, θα ασκήσει εξουσία πάνω τους, γιατί σε όλους τους υπόλοιπους τομείς δε θα μπορεί να το κάνει.
Τα παιδιά δεν πρέπει να είναι πειθαρχημένα, αλλά ελεύθερα. Οι κανόνες του σπιτιού πρέπει να ορίζονται και με βάση τις δικές τους ανάγκες. Οι αυταρχικοί γονείς δημιουργούν πολλά ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά τους.
Σίγουρα μέχρι κάποια ηλικία τους κανόνες τους θέτετε εσείς. Όταν όμως δείτε ότι κάποιος κανόνας επηρεάζει αρνητικά την ψυχολογία του παιδιού ή δεν ταιριάζει με τις ανάγκες του, πρέπει να ακούσετε αυτά που έχει να σας πει, να τα λάβετε σοβαρά υπόψιν σας και να τον αλλάξετε.
Η δημοκρατική μέθοδος διαπαιδαγώγησης
Οι γονείς που αποφασίζουν να εφαρμόσουν την συγκεκριμένη μέθοδο είναι το άκρως αντίθετο της πρώτης κατηγορίας. Ακούν τους προβληματισμούς και τις σκέψεις των παιδιών τους, λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν κάθε ανάγκη του παιδιού προτού προχωρήσουν σε κάποιον κανόνα και προσπαθούν να είναι γονείς εκεί που πρέπει και φίλοι αλλού.
Οι συγκεκριμένοι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους από μικρή ηλικία την αξία της συζήτησης. Δεν τρομοκρατούν το παιδί κάθε φορά που κάνει λάθος, γιατί με αυτόν τον τρόπο το παιδί δε θα φοβηθεί να τους εκμυστηρευτεί και το επόμενο λάθος του.
Δεν απαιτούν από το παιδί να πηγαίνει με τα νερά τους. Αναγνωρίζουν τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία του παιδιού και το κάνουν από μικρή ηλικία να καταλάβει ότι κανείς δεν είναι τέλειος και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σε αυτό.
Είναι δίκαιοι. Όταν το παιδί τους κάνει κάτι λάθος, φυσικά και θα το επιπλήξουν, θα του εξηγήσουν γιατί αυτό που έκανε ήταν λάθος και θα το προειδοποιήσουν σε ήρεμους τόνους ότι την επόμενη φορά θα του επιβληθεί κάποια συνέπεια.
Είναι συνεπείς στις αποφάσεις τους. Όταν το παιδί παραβλέψει την προειδοποίηση και το ξανά κάνει, οι γονείς του επιβάλλουν μία συνέπεια. Μία λογική συνέπεια. Στέρηση της τηλεόρασης ή του tablet. Δεν του αφαιρούν το δικαίωμα να φάει γλυκό, γιατί ξέρουν ότι το φαγητό δεν είναι δώρο καλής συμπεριφοράς αλλά δικαίωμα κάθε ανθρώπου.
Και η συνέπεια που θα του επιβάλλουν, δεν είχε ως σκοπό την τιμωρία του παιδιού, αλλά την ανάγκη να δώσουν στο παιδί τους να καταλάβει ότι στην ζωή δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα ό,τι θέλουμε χωρίς να επωμιστούμε κάποιες συνέπειες – θετικές ή αρνητικές -.
Τέτοιοι γονείς μεγαλώνουν παιδιά με αυτοπεποίθηση. Παιδιά που ξέρουν πως να διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για τα ίδια. Παιδιά που δεν φοβούνται να μιλήσουν και να πουν ότι κάποιος τους αδίκησε. Παιδιά δίκαια που θα διαμαρτυρηθούν στην αδικία της δασκάλας, στην αδικία του εργοδότη. Έχουν ελεύθερο πνεύμα και σέβονται τις ανάγκες των άλλων.
Οι γονείς που είναι πολύ επιεικείς
Οι γονείς που είναι πολύ επιεικείς δεν ανήκουν στην κατηγορία των δημοκρατικών γονιών. Αυτό διότι σύμφωνα με τους ίδιους το παιδί τους δεν κάνει ποτέ λάθος και σε τίποτα. Φταίει η δασκάλα που το μάλωσε, φταίει το άλλο το παιδάκι που μάλωσαν κι όταν δεν υπάρξει κάποιος που να μπορεί να φταίξει “φταίει που είναι απλά παιδί”.
Οι συγκεκριμένοι γονείς μπορεί να φαίνονται χαζογονείς και χαριτωμένοι, όμως περνούν πολύ λάθος μηνύματα στα παιδιά τους. Τα κακομαθαίνουν και τα κάνουν να νομίζουν ότι για ό,τι συμβεί στην ζωή τους θα ευθύνεται πάντα κάποιος άλλος.
Δεν μεγαλώνουν αυτόνομα παιδιά που ξέρουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεών τους. Μεγαλώνουν παιδιά ανεύθυνα, που σαν ενήλικες δεν θα είναι σε θέση να είναι υπεύθυνοι ούτε στην δουλειά, ούτε στις προσωπικές τους σχέσεις. Και φυσικά αυτά τα παιδιά που έγιναν ενήλικες, δε θα φταίνε ποτέ σε τίποτα.
Οι αμελείς γονείς
Υπάρχουν και γονείς που παρασύρονται από άλλες δουλειές μέσα στην μέρα και ξεχνούν τα παιδιά τους. Η αλήθεια είναι πως οι επαγγελματικές υποχρεώσεις είναι πολλές, όμως τα παιδιά μας είναι τα παιδιά μας. Γονείς που ξεχνούν να πάνε στο συμβούλιο των γονέων, γονείς που χάνουν τις παιδικές παραστάσεις των παιδιών.
Γονείς που πάντα αργούν να πάρουν τα παιδιά από το σχολείο και κάθε Σάββατο κανονίζουν να πάνε όλοι μαζί στο λούνα παρκ, όμως κάθε Σάββατο κάτι συμβαίνει και προτεραιότητα δεν έχει το παιδί. Αυτοί οι γονείς μεγαλώνουν παιδιά με πολλές ανασφάλειες.
Παιδιά που είναι φαινομενικά σε θέση να διαμορφώσουν αληθινές και ουσιαστικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους, όμως στο βάθος θα φοβούνται πάντα ότι δεν είναι η προτεραιότητά τους. Έτσι θα έχουν ξεσπάσματα θυμού και σε μερικές περιπτώσεις ίσως γίνουν χειριστικοί και τοξικοί, στην προσπάθειά τους να γίνουν η πρώτη επιλογή.
Ακόμη κι αν είναι η πρώτη επιλογή σε παρέες, δουλειές και σχέσεις, τα παιδιά αυτά με την πρώτη ευκαιρία θα το αμφισβητήσουν. Γιατί όταν η μαμά και ο μπαμπάς που είναι τα πιο σημαντικά σου πρόσωπα για πολλά χρόνια, προτιμούν να είναι συνεπείς με τον πελάτη και όχι με σένα, εσύ δεν μπορείς να υπολογίσεις ουσιαστικά σε κανέναν άλλον μεγαλώνοντας.
All photos via brightside.me