Χθες βράδυ ονειρεύτηκα
τον κόσμο χωρίς αδικία
ήμαστε λέει ο λαοί αδελφωμένοι
δίχως πολέμους, δίχως ανισότητες
δεν υπήρχαν δικά σου και δικά μου
δεν υπήρχαν πάθη, δεν υπήρχαν μίση
μόνο αγάπη μετέφεραν τα πουλιά
από τους καρπούς των δέντρων
και τάιζαν στο στόμα την ανθρωπότητα.
Το πρωί συζήτησα το όραμα
με αγνώστους και γνωστούς
μήπως παραλογίζομαι
μήπως εσάλεψα ο δύστυχος
μήπως το υποσυνείδητο μού στέλνει
προειδοποιητικά της τρέλας μου σημάδια.
Κι ήσαν πολλοί αυτοί που με διαβεβαίωσαν
πως το όνειρο αυτό ερχότανε συχνά-πυκνά
στον ύπνο των περισσότερων.
Κι έτσι το εμπέδωσα
κι έτσι σας το καταθέτω
ως έχω ακόμη σώας τας φρένας
και ως τα γραπτά ήρθαν για να μείνουν:
