Γράφει η Σοφία Ρηγάτου
Καλοκαίρι του 98. Ο Λιαντίνης εξαφανίζεται. Στα πηγαδάκια της φιλοσοφικής για μέρες είναι το κυρίαρχο θέμα συζήτησης μεταξύ των φοιτητών. Ο καθένας δίνει και μια απάντηση, όλοι έχουν μια θεωρία για το τί συνέβη. Κανείς όμως στην πραγματικότητα δεν είχε την παραμικρή ιδέα για αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Το τέλος της ζωής του θα γίνει η αρχή για το μύθο του.
Ο Λιαντίνης υπήρξε δάσκαλός μου το τελευταίο εξάμηνο πριν χαθεί. Μας δίδασκε τη δουλειά του δασκάλου, έλεγε πως σωστή παιδεία θα πει να μαθαίνεις στους νέους τη ζωή και να τους ξεμαθαίνεις τις δεισιδαιμονίες που από νήπια τους περνάει μια παράδοση άρρωστη. Φώναζε πως ο άξιος δάσκαλος τη μέρα χτίζει και τη νύχτα γκρεμίζει.
Οι παραδόσεις του δεν ήταν οι κλασικές παραδόσεις του πανεπιστημιακού. Στις διαλέξεις του ήταν πάντα εκεί παρόντα τα μεγάλα ζητήματα που τον απασχολούσαν: η ζωή, ο θάνατος, ο έρωτας , η φιλοσοφία, η θρησκεία. Μα και η καθημερινή ζωή με τα προβλήματα και τις ανάγκες της εκεί διαρκώς παρούσα. Πολέμιος του στείρου διδακτισμού, πάσχιζε να μας αποτρέψει από το να γίνουμε δάσκαλοι «σχολαστικοί και πνευματοκτόνοι».
Ο ίδιος ήταν γεννημένος δάσκαλος. Είχε την ικανότητα να γοητεύει το ακροατήριό του, να τραβάει την προσοχή μας, να κάνει ένα αμφιθέατρο να κρέμεται από τα χείλη του. Γιατί ακόμα κι αν δεν συμφωνούσες με τις ιδέες του, του αναγνώριζες την ικανότητα του δεινού ομιλητή. Παρατηρούσα τον τρόπο που μιλούσε. Το πως άλλαζε χρώμα η φωνή του, τον τρόπο που τόνιζε τις λέξεις, τη θεατρικότητά του.
Στις διαλέξεις του παρόντες όλοι από τον Όμηρο ως τον Σολωμό και τον Καβάφη, από τον Πλάτωνα ως τον Νίτσε. Πολλές φορές κατέφευγε στο άγιο πρωτότυπο, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, επικαλούμενος τους μεγάλους κλασικούς και την ίδια στιγμή αφηγούνταν με παραστατικότητα περιστατικά της καθημερινότητας.
Δριμύς επικριτής των θρησκειών και ιδιαίτερα των επί γης εκπροσώπων τους, πίστευε πως ο φόβος του θανάτου είναι εκείνος που τις γέννησε. Και πίστευε παράλληλα πως η ισχυρότερη πολιτική δύναμη στον κόσμο στην εποχή μας είναι ο πάπας ή οι ιμάμηδες των μουσουλμάνων, η θρησκευτική ηγεσία γενικά, αφού έχει τη δύναμη να ενώσει και να φανατίσει εκατομμύρια πιστούς.
Μας προέτρεπε να χαιρόμαστε τη ζωή, να μη σπαταλάμε άδικα και ανόητα τις μέρες μας. Κατάφαση στη ζωή, η πιο σπουδαία εντολή ενός ελληνικού δεκαλόγου, ουχί σαν τα ου του Μωϋσή, το ου μοιχεύσεις λόγου χάρη, που αντλεί τη δύναμη του από το ότι σταθερά παραβιάζεται, όπως χαρακτηριστικά τόνιζε.
Τί ήταν ο Λιαντίνης; Δάσκαλος φυσικά. Άλλωστε , ο Νεύτων, ο Χάμπλ, ο Αϊνστάιν και οι άλλοι που μίλησαν στο τηλέφωνο με το θεό ήσαν όλοι τους δάσκαλοι…
