Κάποια στιγμή στη ζωή μιας μαμάς θα βρεθούν ορισμένοι άνθρωποι που θα την κρίνουν και θα την κατηγορήσουν, χωρίς να ξέρουν τίποτα ουσιαστικό για την ίδια και την καθημερινότητά της. Σε αυτούς, λοιπόν, αφιερώνουμε και αυτό το κείμενο.
«Κάποτε πίστευα ότι ο θηλασμός ήταν καλύτερος από τη φόρμουλα, μέχρι που έγινα μητέρα τριών παιδιών (όλα κάτω των 3 ετών) και η ψυχική μου υγεία άρχισε να υποφέρει.
Τότε, λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι η μαμά που τάιζε με φόρμουλα το μωρό της, έκανε το καλύτερο που μπορούσε.
Συνήθιζα να σκέφτομαι ότι το παιδί που δεν καθόταν ποτέ ήσυχο στην τάξη και ήταν πάρα πολύ ζωηρό, δεν ήταν καλά πειθαρχημένο. Μέχρι που έγινα μαμά ενός πολύ πεισματάρικου παιδιού με ΔΕΠΥ.
Τότε κατάλαβα ότι η μαμά με το ''δύσκολο'' παιδί, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε.
Θυμάμαι να λέω ότι η μαμά που δίνει στο παιδί της πίτσα είναι τεμπέλα. Μέχρι που το ένα μου παιδί άρχισε να έχει τρομερές περιέργειες στο φαγητό.
Τότε, συνειδητοποίησα ότι αυτή η μαμά ήθελε απλώς να φάει το παιδί της και έκανε το καλύτερο που μπορούσε.
Κάποτε πίστευα ότι όσες είχαν ακατάστατο σπίτι, δεν έκαναν τίποτα όλη μέρα. Μέχρι που έγινα μαμά και το σπίτι μου εξακολουθούσε να μοιάζει σαν να το χτύπησε ανεμοστρόβιλος.
Ναι, και αυτές έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.
Γι' αυτό, πριν κρίνετε, ντροπιάσετε ή κακολογήσετε μια μαμά, να θυμάστε ότι παλεύει καθημερινά για το καλύτερο για τα παιδιά της.
Και ίσως, θα σταματήσει η μάστιγα της ''τέλειας'' μαμάς.
Γιατί εφόσον μια μαμά αγαπάει τα παιδιά της άνευ όρων και συνεχίζει να προσπαθεί, το καλύτερό της θα είναι πάντα καλό».
Πηγή: livingfullaftered