Ιλιάδα Β' Γυμνασίου - Ραψωδία Α, στίχοι 54-306 - Ανάλυση

 

Ενότητα 2^η, Α 54- 306

Συνέλευση των Αχαιών- Η σύγκρουση του Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα

 

Διάρθρωση ενοτήτων.

·         1^η ενότητα (στ. 54- 68): Ο Αχιλλέας συγκαλεί τη συνέλευση των Αχαιών.

·         2^η ενότητα (στ. 69- 84): Ο μάντης Κάλχας φοβάται να μιλήσει και ζητά προστασία από τον Αχιλλέα.

·         3^η ενότητα (στ. 85- 101): Ο Κάλχας αποκαλύπτει ποια είναι η αιτία του κακού.

·         4^η ενότητα (στ. 102- 130): Ο Αγαμέμνονας μιλά άσχημα στον Κάλχαντα.

·         5^η ενότητα (στ. 131- 188): Ο Αχιλλέας και ο Αγαμέμνονας συγκρούονται.

·         6^η ενότητα (στ. 189- 245): Ο ήρωας εξοργισμένος σκέφτεται να σκοτώσει τον Αγαμέμνονα και επεμβαίνει η θεά Αθηνά.

·         7^η ενότητα (στ. 246- 306): Ο Νέστωρ προσπαθεί να συμφιλιώσει τους δύο ήρωες.

 

Χρόνος: 10^η μέρα του έπους- 10^ος χρόνος πολέμου

Τόπος: στρατόπεδο Αχαιών

Πρόσωπα: Αχιλλέας, Κάλχας, Αγαμέμνονας, Αθηνά, Νέστωρ

 

Περίληψη.

Ο Αχιλλέας αποφασίζει να συγκαλέσει συνέλευση των Αχαιών, προκειμένου να βρουν την αιτία του κακού (λοιμός) και ζητά τη συνδρομή του μάντη Κάλχαντος. Ο μάντης γνωρίζοντας πως η απάντησή του δεν θα αρέσει στον Αγαμέμνονα, φοβάται να εκφραστεί και ζητά την προστασία του Αχιλλέα. Αφού ο τελευταίος του εγγυάται πως θα τον προστατεύσει, ο Κάλχας απαντά πως η αιτία του κακού είναι η προσβολή του Αγαμέμνονα προς τον Χρύση, κάτι το οποίο εξόργισε τον Απόλλωνα. Προτρέπει λοιπόν τους Αχαιούς να στείλουν την Χρυσηίδα στον πατέρα της και να προσφέρουν μια εκατόμβη στον Απόλλωνα ώστε να τον εξιλεώσουν. Ο αρχηγός των Αχαιών επιτίθεται στον μάντη και ζητά δώρο ισάξιο με την Χρυσηίδα, αλλιώς δεν την δίνει πίσω. Το δώρο που ζητά είναι η σκλάβα του Αχιλλέα, η Βρισηίδα. Ο Αχιλλέας οργίζεται και δηλώνει πως αν συμβεί κάτι τέτοιο θα αποχωρήσει από τον πόλεμο. Ο Αγαμέμνονας του ανακοινώνει πως θα του τήν πάρει με το ζόρι και ο ήρωας σκέφτεται να τον σκοτώσει. Την κατάλληλη στιγμή όμως επεμβαίνει η Αθηνά σταλμένη από την Ήρα και τον συγκρατεί. Ο Αχιλλέας κατηγορεί τον Αγαμέμνονα για δειλία και ορκίζεται ότι οι Αχαιοί θα τον ζητούν απεγνωσμένα όταν θα τους σκοτώνει ο Έκτορας. Ο Νέστορας, ο σοφός βασιλιάς της Πύλου, αναλαμβάνει να συμβιβάσει τα πράγματα ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον αρχηγό των Αχαιών,   όμως   οι   προσπάθειές   του   αποβαίνουν   άκαρπες. Ο Ατρείδης κατηγορεί τον Αχιλλέα πως επιζητά την εξουσία του και ο ήρωας αποχωρεί οργισμένος και αποφασμένος να απέχει από τις μάχες.

 

Πραγματολογικά σχόλια.

ή μάντιν ή ιερέα ή ονειροκρίτην (στ. 63- 64): η αναφορά όλων αυτών των προσώπων δείχνει την κρισιμότητα της κατάστασης και το μέγεθος του αδιιεξόδου στο οποιο έχουν βρεθεί οι Αχαιοί. Οι μάντεις ήταν πρόσωπα που ερμήνευαν τα θεϊκά σημάδια. Οι ιερείς ήταν υπεύθυνοι για τις τελετουργίες προς τους θεούς και με τις θυσίες που πρόσφεραν έβλεπαν τη θεϊκή βούληση.

Οι ονειροκρίτες εξηγούσαν τα όνειρα που έστελναν οι θεοί, τα οποία διακρίνονταν σε αληθινά και απατηλά. Πιο συγκεκριμένα όμως, οι μάντεις ήταν πρόσωπα περιζήτητα και σεβαστά. Σε μια κοινωνία όπου όλα ρυθμίζονται από τους θεούς, οι άνθρωποι που είναι σε θέση να ερμηνεύσουν τη βούλησή τους είναι απαραίτητοι. Η μαντεία είναι μια ιδιαίτερη τέχνη, την οποία έδινε ο Απόλλων σε επιλεγμένα άτομα. Οι θεοί αποκαλύπτουν τη θέλησή τους στο μάντη ή στέλνουν κάποια σημάδια τα οποία ο μάντης καλείται να ερμηνεύσει, όπως το πέταγμα των πουλιών (οιωνοσκοπία). Άλλοι μάντεις μένουν μόνιμα σε κάποιον τόπο, άλλοι ακολουθούν πιστά κάποιον βασιλιά και άλλοι περιφέρονται από τόπο σε τόπο.

 

ποτέ πρόσχαρο τι δεν μου ‘πες (στ. 107): ο Κάλχας ήταν ο μάντης που είχε πει πως πρέπει να θυσιαστεί η Ιφιγένεια, η κόρη του Αγαμέμνονα, για να εξευμενιστεί η θεά Άρτεμις και να επιτρέψει την αναχώρηση του στόλου των Αχαιών από την Αυλίδα με προορισμό την Τροία. Βέβαια πρέπει να σημειώθεί πως η αναφορά σε αυτή τη θυσία γίνεται για πρώτη φορά στα Κύπρια έπη, τα οποία θεωρούνται μεταγενέστερα της Ιλιάδας.

 

η Αθηνά (στ. 196): η αγαπημένη κόρη του Δία. Σύμφωνα με τον μύθο γεννήθηκε από το κεφάλι του πατέρα της φορώντας χρυσή πανοπλία, κρατώντας δόρυ και βγάζοντας μια πολεμική κραυγή που συντάραξε ολόκληρο τον Όλυμπο.

 

τον ισόθεον Θησέα τον Αγείδην (στ. 266): Αθηναίος ήρωας, γιος του Αιγέα (από εκεί προκύπτει και το επίθετο Αιγείδης, ο Αιγέας ήταν πατέρας του Θησέα και εγγονός του Κέκροπα, του πρώτου βασιλιά της Αθήνας, από αυτόν πήρε το όνομά του το Αιγαίο πέλαγος). Έκανε πολλά κατορθώματα και θεωρείται ο ιδρυτής της πόλης- κράτους των Αθηνών. Πήρε μέρος στην Κενταυρομαχία και ήταν εκείνος που σκότωσε τον Μινώταυρο.

 

Αξίες- αντιλήψεις- έθιμα- θεσμοί- κοινωνικοπολιτική οργάνωση.

και την δεκάτην τον λαόν συγκάλεσε ο Πηλείδης (στ. 55): οι συνελεύσεις του στρατού συγκαλούνταν από τον βασιλιά- αρχιστράτηγο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Αγαμέμνονας. Εδώ όμως παρακολουθούμε τον Αχιλλέα, αρχηγό των Μυρμιδόνων, να συγκαλεί ο ίδιος τη συνέλευση. Αυτό συμβαίνει ίσως για δύο λόγους:

·         η συνέλευση συγκαλείται για να συζητηθεί το σφάλμα του Αγαμέμνονα, άρα ο αρχιστράτηγος δεν ήταν ο καταλληλότερος άνθρωπος να κάνει αυτή την ενέργεια,

·         ο Αχιλλέας είναι ο μόνος από τους αρχηγούς των Αχαιών που έχει τη δύναμη και θα μπορούσε να αντιταχθεί στον Αγαμέμνονα.

 

και αφού συνάχθηκε ο λαός (στ. 58): οι συνελεύσεις γίνονταν με απόφαση του βασιλιά. Ο κήρυκας έδινε στον ομιλητή να κρατά ένα σκήπτρο. Τα μέλη της συνέλευσης αποφάσιζαν διά βοής και ο βασιλιάς αν ήθελε λάμβανε υπόψη του την απόφαση.

 

εκατόμβη (στ. 66): πρόκειται για θυσία εκατό βοδιών. Πρόκειται για τη γνωστή σχέση δόσης- ανταπόδοσης μεταξύ θεών και ανθρώπων. Ο θνητός φρόντιζε να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στους θεούς, προκειμένου να έχει την εύνοιά τους.

ναι, θέλω εγώ καλύτερα... της Κλυταιμνήστρας (στ. 113- 116): αναφορά στο θεσμό της παλλακείας. Ο Αγαμέμνονας τονίζει για ακόμα μία φορά ότι δεν πρόκειται να αφήσει ελεύθερη τη Χρυσηίδα και συμπληρώνει ότι την προτιμά από την ίδια του τη γυναίκα. Η περιγραφή της Χρυσηίδας παραπέμπει στον ιδανικό τύπο γυναίκας κατά την ομηρική εποχή. Η γυναίκα έπρεπε να διαθέτει σωστές αναλογίες και ομορφιά, μαζί με εξυπνάδα και ικανότητα στις εργασίες του σπιτιού. Ο Αγαμέμνονας πλέκοντας το εγκώμιο της κόρης, δικαιολογεί γιατί δεν την επέστρεψε στον πατέρα της και μάλιστα δηλώνει πως αν την δώσει πίσω θα φανεί μεγαλόψυχος και θα θυσιάσει την προσωπική του ευχαρίστηση για χάρη του στρατεύματός του.

 

το καλό θέλω του λαού, ποτέ τον όλεθρό του (στ. 118): ο ποιητής προβάλλει εδώ το πρότυπο του ηγέτη που συμπεριφέρεται σαν πατέρας στο λαό του και φροντίζει το καλό των υπηκόων του. Ο Αγαμέμνονας όμως αναιρεί αυτό το πρότυπο, αφού δείχνει να ενδιαφέρεται μόνο για το δικό του προσωπικό συμφέρον. Η αντίδρασή του φανερώνει την ενοχή του, αφού προσπαθεί να απομακρύνει από το πρόσωπό του όλες τις κατηγορίες.

 

Οι μεγάλοψυχοι Αχαιοί... την πυργωμένην Τροίαν (στ. 124- 130): οι πόλεμοι γίνονταν για λόγους κυρίως οικονομικούς. Την πτώση μιας πόλης ακολουθούσε η λεηλασία και η λεία μοιραζόταν ως εξής:

·         ο άναξ έπαιρνε το καλύτερο και μεγαλύτερο μέρος,

·         ακολουθούσαν οι ευγενείς,

·         ό,τι περίσσευε το έπαιρναν οι απλοί στρατιώτες.

 

και ποιος από τους Αχαιούς... λησμονημένα τα ‘χεις (στ. 151- 161): την ομηρική εποχή δεν είχε αναπτυχθεί εθνική συνείδηση μεταξύ των Ελλήνων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να θεωρείται η Τρωική εκστρατεία εθνικός πόλεμος, λόγω του ότι προσβλήθηκε η τιμή του Μενελάου. Η πανελλήνια εθνική ιδέα, θα αναπτυχθεί κυρίως την εποχή των Περσικών πολέμων, όταν οι Έλληνες θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα.

 

ήλθομεν όλοι εκδίκησιν να πάρομε των Τρώων (στ. 160): ο Πάρης, πρίγκιπας της Τροίας, κλέβοντας την Ελένη, θίγει ανεπανόρθωτα την τιμή του συζύγου, του Μενελάου και δείχνει ασέβεια προς το θεσμό της φιλοξενίας. Ο Μενέλαος οφείλει να ξεπληρώσει τη ντροπή που του έγινε και συμπαραστάτες του σε αυτό έχει όλους τους μνηστήρες της Ελένης που ορκίστηκαν να σταθούν στο πλευρό του. Το ανώτατο αγαθό της ομηρικής κοινωνίας είναι η απόλαυση της τιμής και της εκτίμησης όλων. Ο αδικούμενος, αυτός του οποίου προσβλήθηκε η τιμή, οφείλει να καταδιώξει τον αδικητή του και να τον εκδικηθεί. Η εκδίκηση αυτή είναι θεμιτή από θεούς και ανθρώπους. Οι θεοί όχι μόνο δεν εμποδίζουν τον αδικούμενο αλλά πολλές φορές τον καθοδηγούν και στέκονται στο πλάι του αρωγοί και συμπαραστάτες. Οι άνθρωποι από την άλλη τιμούν αυτόν που παίρνει εκδίκηση και περιφρονούν αυτόν που δεν έχει το σθένος να το πράξει. Στην ομηρική κοινωνία δεν υπάρχει οργανωμένο σύστημα δικαιοσύνης, για αυτό και πολύ συχνά οι ήρωες βρίσκουν μόνοι τους το δίκιο τους (αυτοδικία). Η μόνη μορφή δικαιοσύνης στον Όμηρο, είναι η διαιτησία, όπου γέροντες- κριτές αναλαμβάνουν να βρουν μια όσο το δυνατόν πιο συμβιβαστική λύση

ανάμεσα σε αδικούμενο και αδικητή. Επιπλέον εδώ ο Αχιλλέας αποδεικνύει με τα λόγια αυτά, πως δεν έχει κανένα προσωπικό όφελος από τον πόλεμο.

 

κοντά μου υπάρχουν και άλλοι... και τους συντρόφους σου άμε (στ. 175- 180): από τα λόγια αυτά συμπεραίνουμε ότι στο στρατόπεδο των Αχαιών και στη μυκηναϊκή κοινωνία γενικότερα, υπήρχε ξεκάθαρη ιεράρχηση των φορέων εξουσίας. Στο υψηλότερο επίπεδο όλων βρίσκονται οι θεοί και ακολουθεί ο βασιλιάς- στρατηγός και κατόπιν οι υπόλοιποι αρχηγοί. Ο Αγαμέμνονας οφείλει υπακοή στον Απόλλωνα και ο Αχιλλέας με τη σειρά του στον αρχηγό των Αχαιών.

 

και αν είσαι τόσο δυνατός, είναι θεού το δώρον (στ. 179): σύμφωνα με τον ομηρικό άνθρωπο οι θεοί είναι αυτοί που διαμορφώνουν την προσωπικότητα των θνητών. Η αντίληψη αυτή σχετίζεται κυρίως με τα χαρακτηριστικά εκείνα που ξεπαιρνούν τα όρια του μέτρου, του μέσου όρου. Ο Αγαμέμνονας υποβιβάζει τις ικανότητες του Αχιλλέα.

 

κι έστρεψε δύο στοχασμούς... παρόμοια και τους δύο (στ. 190- 197): ο ήρωας ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο σκέψεις: να σκοτώσει τον Αγαμέμνονα ή να δώσει τόπο στην οργή και να σωπάσει. Πολλές φορές ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο επιλογές, αμφιβάλλει και η αμφιβολία του προκαλεί στεναχώρια. Άλλες φορές καταφέρνει να βρει λύση στο πρόβλημά του και άλλες πάλι αδυνατεί να πάρει μια απόφαση. Τότε επεμβαίνει κάποια θεότητα και δίνει την απάντηση. Έτσι κι εδώ, ο Αχιλλέας μη μπορώντας να πάρει μια απόφαση, επεμβαίνει η Αθηνά σταλμένη από την Ήρα, η οποία αγαπά και τους δύο ήρωες εξίσου (ανθρωπομορφισμός) και δίνει λύση στην αμφιβολία του. Ο ρόλος λοιπόν των δύο θεών είναι καταλυτικός για την εξέλιξη της ιστορίας.

 

με τούτες τες έπαρσές του γρήγορα θα χάσει την ζωήν του (στ. 205- 206): εδώ εντοπίζεται η αντίληψη του ομηρικού ανθρώπου ότι η έπαρση και η αλαζονεία επιφέρουν δίκαια τη θεϊκή τιμωρία. Ο Αχιλλέας πιστεύει πως η συμπεριφορά του Αγαμέμνονα είναι αλαζονική και κάποια στιγμή θα την πληρώσει με την ίδια του τη ζωή.

 

κατέβη’ απ’ τον ουρανόν να παύσω την οργή σου, εάν μ’ ακούσεις (στ. 208- 209): μέσα από αυτά τα λόγια της θεάς Αθηνάς γίνεται φανερή η αντίληψη ότι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να πράξουν αυτό που επιθυμούν χωρίς την απαγόρευση των θεών. Η Αθηνά έχει έρθει για να συμβουλεύσει τον Αχιλλέα και όχι για να του επιβάλλει τη θεϊκή της βούληση.

 

μήτε ποτέ με τον λαόν... τους πρώτους πολεμάρχους (στ. 227- 228): εδώ μας δίνονται πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο διεξαγόταν ο πόλεμος εκείνη την εποχή. Εκτός από τον αγώνα στο πεδίο της μάχης, υπήρχαν και ειδικές αποστολές όπως η ενέδρα ή η κατασκοπία. Οι αποστολές αυτές ήταν επικίνδυνες και απαιτούσαν υψηλή νοημοσύνη και μεγάλη γενναιότητα και για αυτό τις αναλάμβαναν οι καλύτεροι πολέμαρχοι.

τωόντι αχρείους κυβερνάς... ήταν το ύστερό σου (στ. 232- 233): ο Αχιλλέας τα βάζει με τους Αχαιούς επειδή ανέχονται την αλαζονική συμπεριφορά του Αγαμέμνονα. Είναι κυρίαρχη η αντίληψη στην ομηρική κοινωνία ότι αν είναι ανάξια η ηγεσία, τότε είναι ανάξιος και ο λαός. Η ευθύνη του τρόπου διακυβέρνησης δεν βαραίνει μόνο την εξουσία αλλά και τον λαό, ο οποίος πρέπει να αντιδρά κάθε φορά που γίνεται κατάχρηση αυτής.

 

αλλ’ έναν λόγο... τον πρώτον πολέμαρχον (στ. 234- 245): η δεσμευτική δύναμη του όρκου είναι πάρα πολύ μεγάλη και ο επίορκος τιμωρείται αυστηρά είτε είναι θεός είτε πρόκειται για κάποιον θνητό. Όποιος υποσχεθεί κάτι με όρκο, οφείλει να τον τηρήσει διαφορετικά θα τιμωρηθεί.

 

κι εάν οι αθάνατοι θεοί πολεμιστήν τον κάμαν (στ. 291): ο Αχιλλέας είναι ο πρώτος πολεμιστής, γενναίος και ανώτερος από οποιονδήποτε άλλον Αχαιό. Επειδή όμως τα χαρακτηριστικά του αυτά ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα, είναι βέβαιο κατά την ομηρική αντίληψη, πως οι ιδιότητές του αυτές προέρχονται από τους θεούς.

 

Η φιλονικία Αχιλλέα- Αγαμέμνονα.

Ο Όμηρος με μια αριστοτεχνική κλιμάκωση μας παρουσιάζει τη φιλονικία μεταξύ του Αχιλλέα και του αρχηγού των Αχαιών, η οποία ξεκινά με μια χαλαρή αντιπαράθεση. Στη συνέχεια μετατρέπεται σε ανοιχτή σύγκρουση, που κορυφώνεται με την εσωτερική πάλη του Αχιλλέα και την καταλυτική παρέμβαση της θεάς Αθηνάς. Κατόπιν η σύγκρουση περιορίζεται σε λεκτικό επίπεδο, επικυρώνεται από τον όρκο του Αχιλλέα και κλείνει με την παρέμβαση του Νέστορα, ώσπου χαλαρώνει και σβήνει στο τέλος.

Η φιλονικία διαρθρώνεται ως εξής:

·         στ. 106- 121: εισαγωγή,

·         στ. 122- 148: χαλαρή αντιπαράθεση,

·         στ. 149- 172: μετατροπή της χαλαρής αντιπαράθεσης σε ανοιχτή σύγκρουση και αποκάλυψη μιας καλά κρυμμένης αντιπαλότητας μεταξύ των δύο ηρώων,

·         στ. 173- 188: κορύφωση της σύγκρουσης,

·         στ. 189- 223: εσωτερική πάλη του Αχιλλέα και παρέμβαση της Αθηνάς,

·         στ. 224- 245: λεκτική αντιπαράθεση και επικύρωση με τον όρκο του Αχιλλέα,

·         στ. 246- 285: διακοπή της αντιπαράθεσης και παρέμβαση του βασιλιά Νέστορα,

·         στ. 286- 304: χαλάρωση της σύγκρουσης και κλείσιμο.

Ο Αγαμέμνονας απαιτεί να λάβει ισάξιο δώρο με αυτό που χάνει, προκειμένου να απελευθερώσει τη Χρυσηίδα. Δηλώνει ότι θέλει το καλό του λαού του, αλλά κινείται σύμφωνα με το ατομικό του συμφέρον το οποίο δεν έχει κανένα σκοπό να θυσιάσει. Ο Αχιλλέας αντιδρά και αναφέρει πως δεν έχει μείνει κάποιο λάφυρο που να μην έχει μοιραστεί, αλλά πως μετά την πτώση της Τροίας ο Αγαμέμνονας θα πάρει τριπλή και τετραπλή ανταμοιβή, δείχνοντας έτσι σύνεση και δικαιοσύνη. Ο αρχηγός των Αχαιών επιμένει και σε μια έντονη επίδειξη δύναμης δηλώνει πως θα λάβει άλλο δώρο ακόμα και με τη βία. Καλεί τους Αχαιούς να ετοιμάσουν τη Χρυσηίδα για την επιστροφή στον πατέρα της και αποκαλύπτει πως πρόκειται για έναν αδίστακτο και σκληρό ηγεμόνα που φαίνεται πως στηρίζει την εξουσία του στο φόβο και τη βία.

Ο ήρωας με τη σειρά του εξοργίζεται και επιτίθεται στον Αγαμέμνονα με βαρύτατους χαρακτηρισμούς δείχνοντάς μας ένα άλλο του πρόσωπο. Μοιάζει να είναι παραδομένος στα πάθη του χωρίς να σκέφτεται με τη λογική του. Αμφισβητεί ανοιχτά την ηγετική θέση και δύναμη του Ατρείδη και δηλώνει πως θα αναχωρήσει για την πατρίδα χωρίς να νοιάζεται για το μέλλον του πολέμου. Η απειλή του αυτή εκτοξεύεται όχι μόνο εναντίον του Αγαμέμνονα, αλλά και εναντίον ολόκληρου του στρατεύματος. Ο αρχηγός δεν πτοείται από τα λόγια του Αχιλλέα και δείχνει να μην τον ενδιαφέρει η αποχώρησή του ήρωα από τον πόλεμο. Επιπλέον φροντίζει να τον μειώσει αποδίδοντας τις ιδιότητές του στους θεούς και δηλώνει πως το δώρο που θα πάρει είναι η σκλάβα του Αχιλλέα, η Βρισηίδα. Ο ήρωας θολώνει ακόμα περισσότερο και είναι έτοιμος να χιμήξει πάνω του. Βάζει το χέρι στο θηκάρι του και ετοιμάζεται να τραβήξει το ξίφος του, όταν την κατάλληλη στιγμή εμφανίζεται η θεά Αθηνά για να δώσει τη λύση σαν από μηχανής θεός. Ο Αχιλλέας υποχωρεί όχι γιατί το θέλει αλλά γιατί πρέπει, γιατί εξαναγκάζεται να το κάνει. Εκτοξεύει βαρύτατες ύβρεις απέναντι στον Αγαμέμνονα αλλά και σε ολόκληρο το στράτευμα. Παίρνει όρκο πως θα τον αποζητήσουν όταν θα τους χτυπά αλύπητα ο Έκτορας, επικυρώνοντας έτσι την απόφασή του να αποχωρήσει από τον πόλεμο. Ο ήρωας δείχνει να αδιαφορεί για τις συνέπειες αυτής του της απόφασης και βάζει πάνω από το συλλογικό συμφέρον την εκδίκησή του. Στην ουσία η αντιπαράθεση των δύο ηρώων λαμβάνει τέλος και ο Νέστορας, που προσπαθεί να συμβιβάσει τα πράγματα, βλέπει την προσπάθειά του να πέφτει στο κενό.

 

Ο λόγος του Νέστορα.

Ο βασιλιάς της Πύλου, Νέστωρ, προσπαθεί να συμβιβάσει τα πράγματα ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον Αγαμέμνονα. Είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία Αχαιός και έχει μεγάλη σοφία. Για να κατευνάσει τα πνεύματα, κάνει έκκληση στη λογική των δύο ηρώων και επισημαίνει πως:

·         οι Τρώες θα χαίρονταν αν ήξεραν πως οι δύο κορυφές των Αχαιών μαλώνουν μεταξύ τους,

·         άντρες πολύ ανώτεροι από τους ίδιους, άκουγαν τις συμβουλές του και άρα το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και οι δύο ήρωες,

·         η σπουδαιότητα και των δυο τους είναι αδιαμφισβήτητη, αφού τονίζει πως και ο Αχιλλέας είναι γενναίος και γιος θεάς, αλλά και ο αρχηγός των Αχαιών είναι ανώτερος και έχει δοξαστεί από τον ίδιο τον Δία,

·         ο Αγαμέμνονας από τη μία δεν πρέπει να πάρει τη Βρισηίδα από τον Αχιλλέα και ο ήρωας από την άλλη δεν πρέπει να αμφισβητεί την ηγετική θέση του Ατρείδη.

 

Επιφάνεια- ενανθρώπιση των θεών.

Η θεά Αθηνά κατεβαίνει από τον Όλυμπο, σταλμένη από την Ήρα, για να αποτρέψει τον Αχιλλέα να επιτεθεί στον Αγαμέμνονα. Στέκεται πίσω από τον Αχιλλέα και πιάνει τα ξανθά του μαλλιά. Εκείνος τρομάζει και γυρίζοντας, αναγνωρίζει αμέσως τη θεά. Από την αντίδραση του Αχιλλέα, συμπεραίνουμε πως η Αθηνά εμφανίστηκε σε αυτόν, όχι με τη μορφή κάποιου θνητού, αλλά με την κανονική της μορφή και άρα πρόκειται για επιφάνεια της θεάς.

Η ενανθρώπιση, η εμφάνιση δηλαδή ενός θεού με τη μορφή θνητού, γίνεται για τους εξής λόγους:

·         κατά την αντίληψη που επικρατούσε την εποχή εκείνη, οι θεοί δεν μπορούσαν να εμφανιστούν στους θνητούς με την πραγματική τους μορφή και με όλη τους τη λαμπρότητα,

·         οι θεοί με τον τρόπο αυτό καθοδηγούσαν μεν τους θνητούς, αλλά χωρίς να τους αφαιρούν την ελευθερία δράσης και χωρίς να τους απαλλάσσουν από τις ευθύνες των πράξεών τους.

Στην περίπτωση που εξετάζουμε σε αυτή την ενότητα, η Αθηνά δεν έχει κανένα λόγο να εμφανιστεί στον ήρωα παίρνοντας τη μορφή κάποιου θνητού. Ο Αχιλλέας έχοντας μητέρα θεά, έχει συνηθίσει να βλέπει τους θεούς στην κανονική τους μορφή. Επιπλέον η Αθηνά εμφανίζεται σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, την ώρα που ο Αχιλλέας έχει ήδη τραβήξει το σπαθί από τη θήκη του και ετοιμάζεται να χτυπήσει τον Ατρείδη. Αν η θεά έπαιρνε ανθρώπινη μορφή, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο Αχιλλέας να μην άκουγε τις συμβουλές ενός θνητού, όποιος κι αν ήταν αυτός.

 

Ηθογράφηση.

·         Αχιλλέας: αρχικά παρουσιάζεται πονόψυχος, ανησυχεί για την τύχη των Αχαιών και αναζητά λύση στο πρόβλημα που έχει προκύψει. Είναι ευσεβής και γνωρίζει τις θρησκευτικές υποχρεώσεις, αφού το πρώτο που σκέφτεται είναι μήπως πρέπει να προσφέρουν περισσότερες θυσίες στον Απόλλωνα προκειμένου να τον εξευμενίσουν. Επιπλέον υπόσχεται να προστατέψει τον Κάλχαντα από την αναμενόμενη οργή του Αγαμέμνονα και έτσι γίνεται υποστηρικτής του μάντη. Φαίνεται άφοβος μπροστά στην οργή του αρχηγού και ανιδιοτελής. Στη συνέχεια είναι λογικός μπροστά στις απαιτήσεις του Αγαμέμνονα και ενδιαφέρεται μόνο για το καλό του στρατού. Όταν όμως ο Ατρείδης απαιτεί από τον ήρωα να του δώσει τη σκλάβα του, ο Αχιλλέας χάνει την ψυχραιμία του, οργίζεται. Νιώθει αδικημένος και περιφρονημένος από τον Αγαμέμνονα και φτάνει σε σημείο να τραβήξει το ξίφος του για να τον χτυπήσει. Υπακούει στην παρέμβαση της Αθηνάς, κάτι που αποδεικνύει ξανά την ευσέβειά του, τελικά όμως αποδεικνύεται παρορμητικός, παραδίνεται στην εκδικητική του μανία και αποχωρεί από τον πόλεμο.

·         Αγαμέμνονας: μας δίνει την εντύπωση ότι απέχει πολύ από το πρότυπο του ηγέτη της εποχής. Είναι αλαζόνας, εγωιστής και συμφεροντολόγος, αφού δεν σκέφτεται τη συμφορά των στρατιωτών του. Φέρεται αναιδώς στον μάντη Κάλχαντα και υποτιμά τη γυναίκα του. Στο σημείο που αποφασίζει να δώσει τη Χρυσηίδα πίσω στον πατέρα της, φαίνεται να υποχωρεί λίγο ο εγωισμός του, όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Απαιτεί από τον Αχιλλέα να του δώσει τη δική του σκλάβα και δείχνει για μια ακόμα φορά το σκληρό, εγωιστικό και απολυταρχικό του πρόσωπο. Ξεσπά όλη του τη μανία στον ήρωα, τον οποίο δεν χάνει την ευκαιρία να μειώσει, υποβαθμίζοντας την πολεμική του ικανότητα και γενναιότητα.

·         Κάλχας: είναι αδύναμος και φοβάται να εκφράσει τις προφητείες του, αφού τρέμει στη σκέψη της οργής του Αγαμέμνονα, καθώς ο μάντης γνωρίζει πως εκείνος φταίει για τον λοιμό που χτύπησε τους Αχαιούς. Για να αποκαλύψει την αιτία της συμφοράς ζητά την προστασία του Αχιλλέα, επιδιώκοντας με αυτό τον τρόπο να καλύψει την ανασφάλειά του.

·         Νέστωρ: είναι σοφός και δίκαιος. Προσπαθεί με λογικά επιχειρήματα να ηρεμήσει τα πνεύματα. Ο λόγος του είναι πειστικός και ειλικρινής και πάνω από όλα τοποθετεί το συλλογικό συμφέρον.

 

Στοιχεία τεχνικής.

·         Αφηγηματικές τεχνικές: εναλάσσονται   η αφήγηση   με   τον διάλογο, ο οποίος αποτελείται ουσιαστικά από μεγάλους μονολόγους των δύο πρωταγωνιστών.

·         Άστοχα ερωτήματα: σε συνδυασμό με τους δισταγμούς του μάντη Κάλχαντα επιβραδύνουν το χρόνο της αφήγησης (στ. 66).

·         Ειρωνεία: ο Αχιλλέας πληροφορεί τους Αχαιούς για την αιτία του λοιμού, κάτι που οι ακροατές/ αναγνώστες ήδη γνωρίζουν (στ. 55 κ.εξ.).

·         Προοικονομία:

ü  στ. 212- 214: προαναγγελία της μελλοντικής ταπείνωσης του Ατρείδη και της δικαίωσης του Αχιλλέα,

ü  στ. 241- 245: οι Αχαιοί θα αναζητήσουν τον Αχιλλέα.

·         Επιβράδυνση: στ. 66, 69- 73, 92.

·         Σχήμα του αδυνάτου: ο ποιητής όταν θέλει να τονίσει ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι, το παραλληλίζει με κάτι που είναι αντίθετο στους φυσικούς νόμους. Ο Αχιλλέας λέει πως όπως το ραβδί που κρατά στα χέρια του δεν θα ξαναβγάλει κλαδιά έτσι κι εκείνος δεν θα ξαναγυρίσει στις μάχες.

·         Παρομοιώσεις: στ. 105, 229, 250, 263- 267.

·         Μεταφορές: στ. 79, 83, 104, 150, 165, 189, 193, 226, 250- 251, 283 κ.ά.

·         Υπερβολή: λαοφάγε βασιλέα (στ. 232).

·         Αντιθέσεις: στ. 137- 139, 300.

·         Ασύνδετο σχήμα: στ. 71, 116.

·         Κλιμάκωση: ο Πρίαμος... και τα παιδιά του... κι όλος ο λαός... (στ. 256- 257).

·         Επανάληψη: στ. 97, 268.

·         Τυπικά επίθετα: θεία βέλη (στ. 54), η Ήρα η λευκοχέρα (στ. 56), γοργοπόδης Αχιλλεύς (στ. 69), διίφιλε Πηλείδη (στ. 75), λαμπρομάτα κόρη (στ. 99), μακροβόλος (στ. 111), φτερόποδος ισόθεος Πειλίδης (στ. 122), μεγαλόψυχοι Αχαιοί (στ. 124), πυργωμένην Τροίαν (στ. 130), μέγας Αγαμέμνων (στ. 131), γενναίους Αχαιούς (στ. 137), θεία θάλασσα (στ. 142), θείος Οδυσσέας (στ. 146), των λογχοφόρων Τρώων (στ. 153), καλά τειχόκαστρα (στ. 165), πάνσοφος Κρονίδης (στ. 176), γλαυκόφθαλμη θεά (στ. 207), σκυλόματε (στ. 226), τον Πολύφημον τον θείον (στ. 265), δειλόψυχον (στ. 294), αχρείον (στ. 294).

·         Τυπικές φράσεις: με λόγια φτερωμένα (στ. 203), του Διός του αιγιδοφόρου (στ. 203), γλυκόλογος λιγυρός ομιλητής (στ. 249), άγρια θεριά βουνίσια (στ. 269).

·         Εικόνες: περιγραφή της Φθίας (στ. 156- 158), η εμφάνιση της Αθηνάς στον Αχιλλέα (στ. 198- 201), ο Αχιλλέας εκσφενδονίζει το ραβδί του (στ. 246).

Αναζήτησε εύκολα το υλικό που ψάχνεις, πατώντας κλικ εδώ.