Σε μία εποχή που τα παιδιά ξεκινούν να αγχώνονται από την Α’ Δημοτικού και να κυνηγούν βαθμούς από την Γ’ Δημοτικού, αυτή η καθηγήτρια, αφήνει το πιο συγκινητικό σημείωμα σε διαγώνισμα μαθήτριάς της.
Το σύστημα παιδεία μας, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό έχει πολλές προβληματικές. Η πιο σημαντική και οφθαλμοφανή προβληματική, είναι ότι τα παιδιά, μαθαίνουν πάρα πολλά, πιο νωρίς από ότι πρέπει, αγχώνονται πολύ από πολλή μικρή ηλικία και φυσικά κυνηγούν βαθμούς και επαίνους.
Πλέον οι μαθητές ενδιαφέρονται περισσότερο για τον βαθμό παρά για την ουσιαστική γνώση. Στην ουσία, δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν Μαθηματικά, απλά να τα παπαγαλίσουν, να περάσουν την τάξη, να μπουν σε ένα πανεπιστήμιο.
Αυτό δεν είναι μόνο εξαιτίας του Υπουργείου Παιδείας κάθε χώρας, που φέρει και την μεγαλύτερη ευθύνη. Πολλές φορές ακόμη και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, διαιωνίζουν το πρόβλημα. Σε αντίθεση με αυτήν την καθηγήτρια, που μέσα από ένα συγκινητικό μήνυμα σε μαθήτριά της, μας εκφράζει όλους.
Η συγκεκριμένη καθηγήτρια, διδάσκει στην Κύπρο και η φωτογραφία με το συγκινητικό της μήνυμα σε διαγώνισμα μαθήτριάς της, έχει κάνει τις τελευταίες ώρες τον γύρο του διαδικτύου, με επαίνους και θετικά σχόλια για την μέθοδό της.
Photo via: infokids.gr
Το σημείωμα σε διαγώνισμα μίας μαθήτριας από την Κύπρο έγινε γνωστό, όταν η μητέρα του, το μοιράστηκε με φωτογραφία στην σελίδα του Facebook, “Μαμάδες CY”.
Σύμφωνα με την δημοσίευση της μητέρας, κόρη της έχει πρόβλημα με το άγχος της και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνεται όπως θα έπρεπε σύμφωνα με το διάβασμά της στα διαγωνίσματα. Έτσι έγινε και αυτήν την φορά, μόνο που η συγκεκριμένη καθηγήτρια αφουγκράστηκε το πρόβλημά της.
Photo via: psychologynow.gr
«Αν δουλέψεις λίγο το άγχος, οι βαθμοί θα ανέβουν πολύ. Το ξέρεις, όμως μπλοκάρεις. Έχει ο Θεός. Ένα διαγώνισμα δεν είναι ό,τι πιο σημαντικό στη ζωή μας για να αγχωνόμαστε τόσο. Λίγο άγχος είναι βοηθητικό, πολύ είναι παραλυτικό. Don΄t worry, be happy». έγραψε η καθηγήτρια.
Δείτε παρακάτω την ανάρτηση:
Εμείς από την άλλη, ελπίζουμε αυτές οι καθηγήτριες και αυτοί οι καθηγητές να γίνουν ο κανόνας και όχι οι εξαιρέσεις του. Να μην χρειάζεται αύριο μεθαύριο, να γράφουμε άρθρα γι’ αυτές τις πρακτικές, οι οποίες θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες. Ελπίζουμε σε αυτό και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στις νέες γενιές εκπαιδευτικών.