.png)
Στα αρχαία ελληνικά σύνθετα ονόματα που το α΄ συνθετικό τους έληγε σε φωνήεν και το β΄ συνθετικό τους άρχιζε από βραχύ φωνήεν, εμφάνιζαν το φαινόμενο της «εκτάσεως εν συνθέσει».
Δηλαδή, κανόνα το φωνήεν του α’ συνθετικού εκθλίβεται, ενώ το φωνήεν του β’ συνθετικού* τρέπεται στο αντίστοιχο μακρό.
Π.χ. υπο- + ερέτης = υπηρέτης.
Έτσι, τρία + όροφος = τριώφορος.
*Ο κανόνας αυτός δεν ισχύει αν το φωνήεν ακολουθείται από δύο ή περισσότερα σύμφωνα.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης, M.Ed. Φιλόλογος.