Μες στα χαλάσματα ενός παιδικού δωματίου
το κρεβάτι είναι άδειο.
Ένα σώμα μικρό παλεύει
να θυμηθεί τη θάλασσα.
(Ποια είναι η θάλασσα;
Ένα κρύο χέρι που σβήνει το βλέμμα σου.)
Η νύχτα ξετυλίγεται αργά
σαν βρόμικο ύφασμα.
Ο χρόνος δεν μετρά
δεν υπάρχει χρόνος.
Μια φωνή:
"Μαμά μου."
Σπασμένη.
Σαν γυαλί που δεν κόβει πια
μόνο απλώνεται στο πάτωμα
θρύψαλα μιας ανθρωπιάς
σπασμένης προ πολλού.
(Το φως αναβοσβήνει.
Μια στιγμή η αγάπη κρύβεται
μέσα σε ένα ψίθυρο
μετά εξατμίζεται σαν δάκρυ.)
Ποιος ακούει;
Ο τοίχος είναι κουφός
η πόρτα κλειδωμένη
οι άνθρωποι ένα όνειρο
που δεν άρχισε ποτέ.
Και τότε ο κόσμος σταματά.
Ο άνεμος κρατάει την ανάσα του.
Το παιδί ταξιδεύει
εκεί που η βία δεν μπορεί να φτάσει.
(Αλλά ο ουρανός θυμάται.
Κάθε χτύπος, κάθε λέξη.
Η κραυγή γίνεται μνήμη.
Μια σκιά που δεν θα χαθεί.)
Η σκιά και το φως - Αποστόλης Ζυμβραγάκης.
