Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, η Ιταλία του Μουσολίνι απαίτησε την παράδοση ελληνικών εδαφών. Η απάντηση του Ιωάννη Μεταξά ήταν ξεκάθαρη: «Όχι». Μέσα σε λίγες ώρες, ολόκληρη η χώρα βρέθηκε ενωμένη, πολεμώντας τον φασιστικό εισβολέα στα βουνά της Ηπείρου.
Ο ελληνικός στρατός, υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο, όχι μόνο ανέκοψε την ιταλική προέλαση αλλά αντεπιτέθηκε, απελευθερώνοντας πόλεις της Βορείου Ηπείρου. Το ηθικό των στρατιωτών, η αποφασιστικότητα του λαού και η γενναιότητα των μαχητών έκαναν την Ελλάδα τη μόνη χώρα που νίκησε τις δυνάμεις του Άξονα σε χερσαίο πόλεμο εκείνη την περίοδο.
Αυτή η ήττα της Ιταλίας ανάγκασε τη ναζιστική Γερμανία να επέμβει. Στις 6 Απριλίου 1941, οι Γερμανοί εξαπέλυσαν την Επιχείρηση «Μαρίτα», εισβάλλοντας από τη Βουλγαρία. Παρά την ηρωική αντίσταση στα οχυρά της Μακεδονίας, η υπεροπλία των ναζί οδήγησε στην πτώση της Αθήνας στις 27 Απριλίου.
Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε στην Κρήτη. Οι Έλληνες, μαζί με Βρετανούς συμμάχους, έδωσαν μια άνιση αλλά μεγαλειώδη μάχη ενάντια στους αλεξιπτωτιστές του Χίτλερ. Αν και το νησί τελικά καταλήφθηκε, η αντίσταση των Κρητών πέρασε στην Ιστορία ως παράδειγμα λαϊκού αγώνα.
Η καθυστέρηση της γερμανικής επίθεσης λόγω του ελληνικού αγώνα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες: η εισβολή στη Σοβιετική Ένωση καθυστέρησε, οδηγώντας τα γερμανικά στρατεύματα στον αδυσώπητο ρωσικό χειμώνα. Ήταν μια μικρή Ελλάδα που άλλαξε την πορεία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η αντίσταση συνεχίστηκε τόσο στο εξωτερικό, με τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να πολεμούν στο Ελ Αλαμέιν και το Ρίμινι, όσο και στο εσωτερικό, με τις δυνάμεις της Αντίστασης να σαμποτάρουν τον κατακτητή. Οι Έλληνες πλήρωσαν βαρύ τίμημα: εκτελέσεις, βασανιστήρια, πείνα. Όμως δεν λύγισαν.
Ο αγώνας της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο παραμένει μια από τις πιο ένδοξες στιγμές στην ιστορία της χώρας και μια απόδειξη ότι το θάρρος και η ελευθερία δεν μετριούνται σε αριθμούς, αλλά σε ψυχικό σθένος.