.jpg)
Η Περσική Αυτοκρατορία, υπό τον Ξέρξη Α', τον «Βασιλιά των Βασιλέων», ήταν το θαύμα του κόσμου. Τεράστιος πλούτος, απίστευτη στρατιωτική ισχύς, και απόλυτη εξουσία που εκτεινόταν από την Ινδία έως την Ελλάδα.
Ωστόσο, η απόλυτη εξουσία, όταν φτάνει στην τελική της μορφή, δεν κυβερνά μόνο εδάφη: διαβρώνει την ψυχή. Πίσω από τα χρυσά τείχη της Σούσας και της Περσέπολης, όπου κανένας θνητός νόμος δεν επιτρεπόταν να εισέλθει, η εξουσία του Ξέρξη μεταλλάχθηκε σε απόλυτη διαφθορά και αποκτήνωση.
Αυτή δεν είναι η ιστορία μεγάλων μαχών, αλλά μια ιστορία φυλακής ντυμένης στα μετάξια και ενός εγκλήματος που θάφτηκε από το ίδιο του το αίμα.
1. Το βασιλικό χαρέμι: Μια μηχανή ελέγχου
Το βασιλικό περσικό χαρέμι δεν ήταν απλώς ένα παλάτι ευχαρίστησης. Ήταν ένας πολιτικός θεσμός, ένα κράτος εν κράτει, που λειτουργούσε με δικούς του κρυφούς νόμους.
- Ιδιοκτησία της αυτοκρατορίας: Μέσα στους ατελείωτους διαδρόμους του ζούσαν εκατοντάδες γυναίκες—πριγκίπισσες, κόρες ευγενών, παλλακίδες—μωσαϊκό των περσικών κατακτήσεων. Καθεμία είχε την τάξη της στην αυστηρή ιεραρχία, αλλά όλες θεωρούνταν περιουσία της αυτοκρατορίας και του βασιλιά.
- Οι ευνούχοι: Ο έλεγχος αυτού του πολυτελούς λαβύρινθου ανήκε στους Ευνούχους. Άνδρες χωρίς ικανότητα να αποκτήσουν απογόνους, η μόνη τους αφοσίωση ήταν στον μονάρχη. Ήταν διαχειριστές, κατάσκοποι, φύλακες, και μερικές φορές δήμιοι των βασιλικών μυστικών. Η σιωπή ήταν επιβίωση.
2. Όταν η ικανοποίηση γίνεται βαρετή
Μετά τις καταστροφικές στρατιωτικές ήττες από τους Έλληνες, ιδιαίτερα στη Σαλαμίνα, ο Ξέρξης έγινε όλο και πιο παρανοϊκός και σκληρός. Αφού απέτυχε να κατακτήσει τον εξωτερικό κόσμο, στράφηκε προς τα μέσα, αποφασισμένος να κυβερνήσει ως θεός στο μοναδικό βασίλειο που μπορούσε να ελέγξει: το Χαρέμι.
Όταν ένας άνδρας μπορεί να έχει ό,τι θέλει, η ικανοποίηση γίνεται ανιαρή. Η απόλυτη εξουσία παύει να αναζητά την ικανοποίηση και αρχίζει να αναζητά την παραβίαση. Χρειάζεται ισχυρότερα ερεθίσματα, νέα όρια για να νιώσει ζωντανός.
- Τα θολά όρια: Οι Έλληνες ιστορικοί, όπως ο Ηρόδοτος, κατέγραψαν τα πρώτα σημάδια της διαφθοράς του Ξέρξη: την εμμονή του με τη σύζυγο του αδελφού του και την κατοπινή καταναγκαστική σχέση με την ανιψιά του.
3. Οι κόρες του χαρεμιού: Το απόλυτο ταμπού
Καθώς οι κόρες του Ξέρξη, γεννημένες από τις παλλακίδες του Χαρεμιού, έφταναν στην εφηβεία, η διφορούμενη θέση τους έγινε η καταδίκη τους. Δεν τους επιτρεπόταν να παντρευτούν ή να φύγουν.
- «Τα πιο αποκλειστικά τρόπαια»: Ο Ξέρξης έπαψε να βλέπει τις κόρες του ως οικογένεια. Ήταν τα πιο αποκλειστικά τρόπαια της συλλογής του. Η αιμομιξία (η σχέση πατέρα-κόρης) ήταν το τελευταίο όριο—μια γραμμή που ακόμη και οι πιο σκληροί τύραννοι σπάνια τολμούσαν να διασχίσουν.
- Η απόδειξη της θεϊκής εξουσίας: Για τον Ξέρξη, η παραβίαση αυτού του απόλυτου ταμπού ήταν η απόδειξη της απόλυτης δύναμής του. Ήταν μια δήλωση ότι στεκόταν πάνω από κάθε νόμο—ανθρώπινο, φυσικό ή θείο.
- Σιωπηλή υποταγή: Οι κόρες αυτές είχαν εκπαιδευτεί για υποταγή από τη γέννησή τους. Δεν υπήρχε έννοια συγκατάθεσης. Πώς μπορούσε να αρνηθεί κανείς στον άνθρωπο που ήταν ταυτόχρονα πατέρας, βασιλιάς και εν ζωή θεός;
4. Η κατάρρευση του συστήματος και ο θάνατος του τυράννου
Η τυραννία του Ξέρξη οδήγησε σε παραμέληση των κρατικών υποθέσεων. Ενώ η εξωτερική αυτοκρατορία άρχισε να καταρρέει, η εσωτερική σήψη είχε ήδη ολοκληρωθεί.
- Η προδοσία εκ των έσω: Ο θάνατος του Ξέρξη δεν ήρθε από ελληνικό ακόντιο, αλλά μέσα από τους ίδιους τους τοίχους που τον προστάτευαν. Οι ελίτ των Περσών είχαν κουραστεί από τη διαφθορά του.
- Η δολοφονία: Το 465 π.Χ., ο Αρτάβανος, αρχηγός της βασιλικής φρουράς και ένας Ευνούχος, ο Ασπίτρας, που γνώριζαν τα μυστικά του Χαρεμιού, εισήλθαν στα βασιλικά διαμερίσματα. Η δολοφονία ήταν γρήγορη, βίαιη και σιωπηλή. Ο άνθρωπος που πίστευε ότι ήταν θεός, πέθανε από το μαχαίρι του δικού του υπηρέτη.
Η διαχρονική προειδοποίηση της απόλυτης εξουσίας
Μετά τον θάνατο του Ξέρξη, η μηχανή του χαρεμιού δεν σταμάτησε—απλώς βρήκε νέους χειριστές (τον γιο του, Αρταξέρξη). Ωστόσο, η πιο τρομακτική κληρονομιά του Ξέρξη είναι η κατάρα της απόλυτης εξουσίας.
Η ιστορία των ανώνυμων θυγατέρων του χαρεμιού είναι μια διαχρονική προειδοποίηση:
- Όποτε η εξουσία συγκεντρώνεται απόλυτα και ανεξέλεγκτα, γεννά την ατιμωρησία και τη θηριωδία.
- Η μετατροπή των ανθρώπων σε περιουσία δεν συμβαίνει μόνο σε περσικά παλάτια, αλλά σε κάθε σύστημα όπου η διαφάνεια αρνείται και η ανθρωπιά αφαιρείται.
Οι ιστορικοί δεν κατέγραψαν ποτέ τα ονόματα των θυμάτων του Ξέρξη. Οι «σιωπηλές» κραυγές τους, ωστόσο, παραμένουν μια ανατριχιαστική υπενθύμιση ότι τα χειρότερα εγκλήματα της ανθρωπότητας συμβαίνουν συχνά σε κλειστούς θαλάμους, προστατευμένα από τη σιωπή και τη συνενοχή ενός ολόκληρου συστήματος.