Η περίοδος της Αγγλικής ηγεμονίας, στην οποία και θα επικεντρωθούμε, είναι γεμάτη από εξεγέρσεις. Στην αρχή, βίαιες κι αυθόρμητες αντιδράσεις, που πνιγόντουσαν στο αίμα από Άγγλους κι άρχοντες μαζί. Αργότερα, ο αγώνας πήρε οργανωμένο πολιτικό χαρακτήρα με πρωτοπόρους διαφωτιστές και κήρυκες της εξέγερσης, κάποιους φιλελεύθερους εκδότες των εφημερίδων της Επτανήσου.
Στα χρόνια της αγγλικής «Προστασίας», όπως κατʼ ευφημισμόν ονομάστηκε η Βρετανική κατοχή, στα Επτάνησα εμφανίστηκε το κίνημα του ριζοσπαστισμού, που ήταν ένα μείγμα εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αφού επιζητούσε την ένωση των Επτανήσων με το «ελλαδικό» κράτος. Είχε όμως ταυτόχρονα και έντονο κοινωνικό και επαναστατικό προσανατολισμό, αφού οι Ριζοσπάστες διεκδικώντας τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων, έθεταν ως στόχο την οικοδόμηση μιας δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας.
Η πρώτη σημαντική καταγραμμένη εξέγερση γίνεται από χωρικούς της Λευκάδας το 1819, περίπου στην ίδια τοποθεσία με την επανάσταση της βουκέντρας, κάποιους αιώνες πριν. Οι χωρικοί πνιγμένοι από τα χρέη των ντόπιων τοκογλύφων δεν μπορούσαν και πληρώσουν τους φόρους κι όταν οι Άγγλοι προσπάθησαν με τη βία να το καταφέρουν, οι αγρότες οχυρώθηκαν στη θέση Γιοχάρη, έστησαν ενέδρα στους Άγγλους στρατιώτες στη θέση Μπόζα και τους προκάλεσαν μεγάλες απώλειες. Η μεγαλύτερη μάχη έγινα στα Ασπραχαλίκια, όπου ο Βαλαωρίτης τοποθετεί την κατοικία του ήρωά του «Φωτεινού».
Δύο χρόνια αργότερα ξεσπά η επανάσταση του 1821. Ξέρουμε ότι Κεφαλλονίτες έμποροι συμμετείχαν στη Φιλική Εταιρεία ενώ πολλοί ήταν οι Επτανήσιοι που πέρασαν στην ηπειρωτική Ελλάδα για να πολεμήσουν. Στα Επτάνησα βρίσκουν καταφύγιο πολλά γυναικόπαιδα και τραυματίες της Επανάστασης, ενώ εκεί ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός γράφει τον Ύμνο στην Ελευθερία και τους Ελεύθερους Πολιορκημένους. Αυτά τα αναφέρουμε μόνο επί τροχάδην, για να δείξουμε πως οι Επτανήσιοι ένιωθαν πάντα κομμάτι του εθνικού κορμού. Κι όταν η Ελλάδα απόκτησε κρατική οντότητα, αναζωπυρώθηκε ο διακαής πόθος για ένωση.
Στις 20 Οκτωβρίου του 1820 ο Άγγλος διοικητής των Ιονίων Νήσων, σε αντίποινα για την επαναστατική δράση των κατοίκων της περιοχής, καταδικάζει σε θάνατο Έλληνες πατριώτες και εκθέτει τα πτώματα των ηρώων στα όρνια.