Ο δεκάλογος προστασίας των παιδιών που δίνουν εξετάσεις

Έναν «δεκάλογο» προστασίας των παιδιών που δίνουν εξετάσεις από την ... «υπερπροστασία» των γονιών, προτείνει η επιστημονική διευθύντρια της Διαγνωστικής και Θεραπευτικής Μονάδας Για το Παιδί «Σπύρος Δοξιάδης» παιδοψυχίατρος κ. Τζένη Σουμάκη. Όπως τονίζει η κυρία Σουμάκη αυτός  ο αγώνας αφορά και τις δυο πλευρές. Οι γονείς όμως είναι αυτοί που πρέπει να στηρίξουν το παιδί τους. Ο «χρυσός δεκάλογος» προς τους γονείς είναι

•       Μη κριτικάρετε.

•       Μην συμβουλεύετε.

•       Μην υπερβάλλετε

•       Αποδεχτείτε την επιθετικότητά τους.

•       Αντέξτε την αμφιθυμία τους.

•       Αντέξτε τα άγχη σας και τα δικά τους.

•       Μείνετε μαζί τους όπως εκείνα χρειάζονται

•       Βοηθήστε τους να φτιάχνουν εικόνες ονειροπολώντας

•       Δεν έχει σημασία τι έγινε χτες. Σημασία έχει τι θα γίνει αύριο.

 •      Είναι ο δικός τους ΑΓΩΝΑΣ. Σεβαστείτε το.

Στο Ίδρυμα Δοξιάδη θα λειτουργεί τις ημέρες των εξετάσεων, Συμβουλευτική Γραμμή για τα παιδιά που δίνουν εξετάσεις σε όλη τη διαρκεια των Πανελλαδικών, από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 το απόγευμα στο τηλέφωνο 2109232347 (παιδοψυχίατρος κυρία Τζένη Σουμάκη)  

Η κυρία Σουμάκη συμβουλεύει τους γονείς επίσης, να επιτρέψουν στα παιδιά τους  να διαφοροποιηθούν από τις επιθυμίες που έχουν οι ίδιοι. « Δεν είναι ευθύνη των παιδιών να ικανοποιήσουν τις προβολές και τις επιθυμίες των γονέων επειδή εκείνοι δεν πέτυχαν κάτι όταν ήταν νέοι», λέει χαρακτηριστικά. Ας δούμε πιο αναλυτικά τις συμβουλές της. 

Γράφει η Τζένη Σουμάκη, Παιδοψυχίατρος Επιστημονική Διευθύντρια της Μονάδας «Σπ. Δοξιάδης»

Οι νέοι μπροστά στο φαινόμενο των Πανελλαδικών Εξετάσεων

Ένα θέμα έντασης, πίεσης και τριβής για την Ελληνική οικογένεια είναι η συνέχιση των σπουδών μετά το Λύκειο στο Πανεπιστήμιο, που κατά τεκμήριο θα τους δώσει το διαβατήριο για επαγγελματική επιτυχία και κοινωνική καταξίωση.

Ο έφηβος που φτάνει στη φάση των Πανελλαδικών βρίσκεται στο μέσο μιας μεγάλης σύγκρουσης συμπιεζόμενος απ’ τη μια απ’ το εκπαιδευτικό σύστημα, και απ’ την άλλη απ’ τους γονείς του, ενώ παράλληλα βρίσκονται σε εξέλιξη μέσα του οι αναπτυξιακές αλλαγές της εφηβείας.Έρχεται λοιπόν ν’ αγωνιστεί σε μια συγκυρία μεταβατικότητας της ελληνικής κοινωνίας, σε επίπεδο κοινωνικό, οικονομικό, αλλαγών στα συστήματα εξετάσεων, φορτωμένος παράλληλα με τις προβολές των γονιών του, τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες τους. Απ’ την άλλη καλείται να αγωνιστεί σε μία φάση κρίσης αξιών και θεσμών, σε μια κατάσταση όπου το μέλλον
σκιαγραφείται αβέβαιο και χωρίς προοπτικές.

Και πως αλήθεια ν’ αγωνιστεί κανείς αν στερείται ελπίδας και ονειροπόλησης; Ποιους στόχους να θέσει όταν γύρω του αισθάνεται την απελπισία των μεγαλύτερων ανέργων, ή των γονιών που η ζωή τους συρρικνώθηκε απ’ τη
μια μέρα στην άλλη;

Ποια σταθερότητα θα στηρίξει όλη αυτή την προσπάθεια, όταν αυτός ο έφηβος έρχεται σ’ επαφή με πολλαπλές και πολλές φορές αντικρουόμενες αξίες και κανόνες που οδηγούν σε σύγχυση;

Αυτή είναι σίγουρα μια οδυνηρή πραγματικότητα στις μέρες μας, από τη ματιά όμως του ενήλικα.

Ευτυχώς που η εφηβεία έχει άλλους κανόνες και άλλες συνιστώσες «επιτυχίας»: τη τόλμη, τη παρόρμηση, την αλαζονεία, την παντοδυναμία, το πείσμα…, και κυρίως την φρεσκάδα του νου που μπορεί να κινηθεί έξω απ’ τα δεδομένα. Ο έφηβος μπορεί να φαντάζεται τον εαυτό του διαφορετικό, Άλλον, και αυτό να του δίνει την επιθετική ώθηση που απαιτείται για να ξεκινήσει,
παρά τις δυσκολίες, και να τερματίσει.Και επιπλέον εκείνη την ματιά της αναμέτρησης με το μεσήλικα γονιό για το ποιος είναι ο καλύτερος, φυσιολογική αντίδραση στο πλαίσιο της ψυχολογικής του αυτονόμησης. Η «συνταγή» για την επιτυχία του εφήβου και για την αναμέτρηση του με το «αδύνατο» είναι η διάθεσή του για ΖΩΗ και ΔΡΑΣΗ.

Το μυστικό βέβαια έγκειται στην εκ παραλλήλου στήριξη απ’ το γονιό.Σαν γονείς λοιπόν, δεν νουθετούμε συνεχώς τους νέους ανθρώπους, δεν τους κριτικάρουμε, δεν είμαστε εκεί να τους θυμίζουμε τι θα πρεπε να ‘χουν κάνει. Δεν είμαστε εκεί, για να τους φορτώνουμε με τις ανάγκες και τα άγχη μας, ούτε με τις συχνά παράλογες απαιτήσεις μας, αυτές που σχετίζονται με τις
ασυνείδητες επιθυμίες μας για όσα κάποτε δεν τολμήσαμε ή δεν πετύχαμε.Δεν είμαστε εκεί ζητώντας τους να μας ικανοποιήσουν ναρκισσιστικά. Είμαστε εκεί σαν μια «αρκετά καλή» αγκαλιά, μια αγκαλιά που θα απορροφήσει τα άγχη και θα εμπεριέχει τις αγωνίες τους.

Περισσότερα θέματα για εξετάσεις εδώ.