Τυπική είναι η περίπτωση ενός δεκάχρονου κοριτσιού το οποίο ήρθε στο γραφείο μου επειδή οι γονείς της ανησυχούσαν για την κακή σχολική της επίδοση. Δεν υπήρχε κανένα φυσικό αίτιο για τη συμπεριφορά της και τα αποτελέσματα της ψυχολογικής αξιολόγησης φανέρωναν άτομο του οποίου οι δυνατότητες επιτυχίας ήταν πολύ ανώτερες των βαθμών που έπαιρνε…
Διηγείται ο θεραπευτής James A. Powell
Δεν προέκυψε ότι υπήρχαν προβλήματα συναισθηματικών διαταραχών. Ούτε αυτή ούτε και οι γονείς της μπορούσαν να πουν ότι υπήρχε κάποιο κοινωνικό θέμα που θα μπορούσε να δικαιολογήσει τους χαμηλούς βαθμούς.
Οι γονείς της προσπάθησαν να εφαρμόσουν ένα σύστημα ανταμοιβής για τις καλές ακαδημαϊκές επιδόσεις, χωρίς. όμως. επιτυχία Κατόπιν, προσπάθησαν να περιορίσουν τις δραστηριότητές της ώστε να έχει περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώνει τις εργασίες που είχε για το σχολείο, αλλά και πάλι παρατήρησαν μόνο οριακή βελτίωση. Παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι αφιέρωναν ώρες ολόκληρες στη μελέτη και φρόντιζαν να κάνει όλες τις εργασίες της, η κόρη τους φαινόταν να μην τις παραδίδει ποτέ στον δάσκαλο.
Σε απόγνωση, πια, στράφηκαν σε σύμβουλο προκειμένου να μπορέσουν να καταλάβουν τι συνέβαινε.
Καθώς μιλούσε η δεσποινίς έγινε εμφανές ότι είχαν συμβεί πολύ σταδιακές και σημαντικές αλλαγές στη δυναμική της οικογένειας. Η οικογένεια αποτελούνταν από τους δύο γονείς, οι οποίοι είχαν μια σταθερή σχέση χωρίς χωρισμούς ή ουσιαστικούς διαρκείς τσακωμούς, τη δεκάχρονη κόρη και τον οχτάχρονο αδερφό της.
Η κόρη ήταν πάντα άριστη στο σχολείο, ενώ ο αδερφός, στην καλύτερη, ήταν ένας μέτριος μαθητής που χρειαζόταν πολλή βοήθεια από τους γονείς. Παρ' όλα αυτά, το δυνατό του σημείο, για το οποίο ήταν υπερήφανοι οι γονείς του. ήταν ο αθλητισμός και συμμετείχε σε πολλές οργανωμένες δραστηριότητες, οι οποίες απαιτούσαν από τους γονείς πολύ χρόνο και πολλή προσπάθεια. Οι γονείς δικαιολογούσαν την κατάσταση αυτή στους εαυτούς τους σκεπτόμενοι ότι ο επιπλέον χρόνος που έπρεπε να περνάνε με τον γιο τους και η συμμετοχή τους στις αθλητικές του δραστηριότητες ήταν απαραίτητα στοιχεία που θα τον βοηθούσαν να χτίσει την αυτοπεποίθησή του.
Είχαν δίκιο σε όλα αυτά, αλλά αγνοούσαν το γεγονός ότι είχαν να κάνουν με ένα παιδί δέκα χρονών το οποίο δεν σκεφτόταν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο που τα σκέφτονταν αυτοί
Για την κόρη, η προσοχή που οι γονείς έδιναν αφειδώς στον γιο τους ήταν για την ίδια μια άμεση απώλεια χρόνου καιν αγάπης. Όταν αρίστευε στο σχολείο, οι γονείς πέρναγαν ακόμα λιγότερο χρόνο μαζί της, γιατί δεν χρειαζόταν να αφιερώνουν ώρες στην ολοκλήρωση των σχολικών εργασιών που είχε η κόρη τoυς άτι που έκαναν με τον γιο τους. Ωστόσο, όταν άρχισε να χάνει ή να μην κάνει τις εργασίες της και οι βαθμοί της άρχισαν να πέφτουν, και τα τηλεφωνήματα και τα σημειώματα από τους δασκάλους έγιναν συχνότερα, οι γονείς περνούσαν μαζί της όλο και περισσότερο χρόνο φροντίζοντας να τελειώνουν οι εργασίες που δεν είχαν γίνει προηγουμένως και να ολοκληρώνονται οι καινούργιες.
Υπάρχει ένα παλιό ρητό μεταξύ των ψυχολόγων: η αρνητική προσοχή είναι καλύτερη από την έλλειψη προσοχής.
Έτσι, ο χρόνος που της αφιέρωναν οι γονείς της κάνοντας μαζί της τις ασκήσεις για το σχολείο αναπλήρωνε και με το παραπάνω το συναισθηματικό κόστος της κριτικής που της ασκούσαν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι βαθμοί της συνέχιζαν να πέφτουν παρόλες τις προσπάθειες τους.
Για την επίλυση αυτής της κατάστασης ήταν σημαντικό να καταλάβουν οι γονείς ότι ο χρόνος και η προσοχή τους λειτουργούσαν ενισχυτικά για την κόρη τους. Εφόσον αυτό έγινε κατανοητό, μπόρεσαν να σκεφτούν κάποιες δραστηριότητες που μπορούσαν να κάνουν μόνο με την κόρη τους και που αφορούσαν μόνο αυτή και όχι τον γιο τους. Εξισορροπώντας προσεχτικά τις ανάγκες για χρόνο και προσοχή των δύο παιδιών τους. μπόρεσαν ως οικογένεια να δημιουργήσουν μια τέτοια σχέση στην οποία η κόρη δεν αισθανόταν μειωμένη εξαιτίας του χρόνου που οι γονείς της αφιέρωναν στον γιο. Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα οι βαθμοί της βελτιώθηκαν δραματικά.
Περισσότερα θέματα για γονείς εδώ.