Το άγχος των εξετάσεων εισέβαλε σε χιλιάδες σπιτικά, επηρεάζοντας παιδιά αλλά και γονείς! Αφήνοντας κατά μέρος το προφανές και πολύ σημαντικό άγχος των μαθητών, ας σταθούμε στην οπισθοφυλακή, τους γονείς. Και αυτοί δίνουν, κατά κάποιον τρόπο, τις δικές τους εξετάσεις και, πέρα από το ότι συμπάσχουν με τα παιδιά τους, σίγουρα περνούν τις δικές τους αγωνίες. Ας τις δούμε αναλυτικότερα.
Είμαι καλός γονιός;
Αυτή φαίνεται να είναι μια ερώτηση-κλειδί που κάνει στον εαυτό του κάθε γονιός του οποίου το παιδί δίνει εξετάσεις. Ο γονιός αισθάνεται ότι κρίνεται και ο ίδιος μέσα από τη διαδικασία της πανελλαδικής αξιολόγησης των ικανοτήτων του παιδιού, στο αν μπόρεσε να σταθεί καλός και υποστηρικτικός στο παιδί του, αν του παρείχε αρκετά, όπως κράτημα βιβλίου, φροντιστήρια και ιδιαίτερα, κ.ο.κ. Η επιτυχία ή η αποτυχία του παιδιού στις εξετάσεις με κάποιον τρόπο αντανακλά στις γονεϊκές ικανότητες και αποτελεί βασανιστικό ερώτημα που παίρνει την απάντησή του μόνο όταν βγουν τα αποτελέσματα.
Τίνος οι επιθυμίες εκπληρώνονται;
Ενα άλλο βασικό ερώτημα αφορά τον «ιδιοκτήτη» των επιθυμιών, όπως αυτές εκφράζονται μέσα από τα μηχανογραφικά και τις επιλογές σχολών. Συχνά τα παιδιά επιλέγουν ως πρώτη επιλογή σχολές των ΤΕΙ που εμπίπτουν άμεσα στη σφαίρα των ενδιαφερόντων τους και οι οποίες δεν ανήκουν σε αντίστοιχο ΑΕΙ (όπως εργοθεραπεία, φυσιοθεραπεία), για να συναντήσουν τη σφοδρή αντίδραση και εναντίωση των γονιών τους. Οι γονείς μπορεί να τρέφουν κρυφές επιθυμίες για την καριέρα των παιδιών τους, συχνά τροφοδοτούμενες από τα δικά τους ματαιωμένα νεανικά όνειρα, με αποτέλεσμα να σπρώχνουν το παιδί προς μια κατεύθυνση την οποία το ίδιο δεν επιθυμεί. Η κοινωνική καταξίωση στην οποία μπορεί να στοχεύουν οι γονείς δεν έρχεται όμως αποκλειστικά μέσω της εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά τελευταίος στην πόλη:
Η λαϊκή θυμοσοφία συμπληρώνει εύγλωττα το παραπάνω, μια που συχνά είναι σημαντικότερο να κάνει κάποιος καλά αυτό που επιλέγει, ακόμη και αν θεωρείται μικρότερης σημασίας από κάτι άλλο, παρά να προσπαθεί ασθμαίνοντας να τελειώσει κάτι στο οποίο ούτε καλός είναι ούτε τον ενδιαφέρει. Επομένως είναι ζήτημα επιλογής του παιδιού σε ποια σχολή θέλει να περάσει και όχι του γονιού. Οι γονείς καλούνται λοιπόν να δώσουν «εξετάσεις» και να αξιολογήσουν τις πεποιθήσεις τους σε αυτό και στο προηγούμενο ερώτημα.
Οταν η πεπατημένη γίνεται... πολυπερπατημένη και δυσδιάβατη:
Συνήθως οι γονείς δίνουν συμβουλές επαγγελματικού προσανατολισμού βασισμένοι στις δικές τους προσωπικές και κοινωνικές εμπειρίες, οι οποίες όμως συχνά είναι παρωχημένες και εκτός πραγματικότητας. Η εμμονή στα παραδοσιακά καταξιωμένα επαγγέλματα είναι παρωπιδοφόρος και δεν επιτρέπει στον γονιό να δει ότι πολλά από αυτά έχουν κορεστεί, έχουν πληθώρα πτυχιούχων και δεν εγγυώνται ούτε οικονομική αλλά ούτε και κοινωνική καταξίωση παρά απογοήτευση και ένα νούμερο στη στρατιά των ανέργων. Από την άλλη, λόγω έλλειψης πληροφόρησης (οπότε και σε αυτό το σημείο οι γονείς δεν τα πάνε και πολύ καλά στις δικές τους... εξετάσεις), οι γονείς δεν γνωρίζουν τα νέα επαγγέλματα, τις εξελίξεις στον χώρο της τεχνολογίας και τις νέες προοπτικές σπουδών και επαγγελματικής εξέλιξης που ανοίγονται στα παιδιά τους. Ετσι η λανθασμένη ώθηση που μπορεί να τους δώσουν πιθανόν να οδηγήσει σε απογοητεύσεις και στις δύο πλευρές.
ΟΔΗΓΙΑ: «Ενέσεις» ηθικού!
Περισσότερα θέματα για τις εξετάσεις εδώ.