Η διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος, η πρωτόγνωρη απομόνωση του Βερολίνου και ο δρόμος στην «ευρωπαϊκή άνοιξη».
Ο Ολάντ και οι Ιταλοί
Έξι μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας και σκληρές διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές της χώρας, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα βρίσκεται κλονισμένη και λαβωμένη, λίγο πολύ εκεί που ήταν και οι προκάτοχοί της.
Έχοντας υπογράψει ένα σκληρό και επώδυνο μνημόνιο, παλεύει για τη διατήρηση της Ελλάδας στη νομισματική ένωση, ετοιμάζεται να εφαρμόσει αιματηρές «μεταρρυθμίσεις» και προσπαθεί να αποφύγει τις παγίδες στο ναρκοθετημένο από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δρόμο, που πλέον έχει αποδείξει και στην πράξη ότι στόχος του ήταν εξαρχής η αποπομπή της χώρας από το ευρώ.
Ωστόσο, υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά σε σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια, όλες τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις, η οποία μπορεί να αποτελέσει και το μεγάλο κέρδος της κυβέρνησης και της Ελλάδας.
Η διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος
Η διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος και η παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας που επέλεξε να εκλέξει μία κυβέρνηση απομακρυσμένη ιδεολογικά από το θέσφατο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος έχει πλέον λάβει πρωτόγνωρες διαστάσεις. Οι λίβελοι του διεθνούς Τύπου για τους τεμπέληδες και μπαταχτσήδες Έλληνες έχουν αφήσει τη θέση τους για ατελείωτα ρεπορτάζ και άρθρα κόλαφος για το Βερολίνο και την αντιμετώπιση απέναντι στην Αθήνα που πλέον αποτελεί το θύμα της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Το μεγαλύτερο ωστόσο ενδιαφέρον βρίσκεται στο γερμανικό Τύπο, ο οποίος εδώ και τουλάχιστον μία εβδομάδα κατακεραυνώνει το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε για τη στάση που τήρησαν απέναντι στην Ελλάδα και το εξαιρετικά βαρύ μνημόνιο το οποίο έτειναν ως χείρα «βοηθείας» ως αντιστάθμισμα για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Το Βερολίνο κατηγορείται ότι για πρώτη φορά παρουσιάστηκε ανοιχτά όχι η ατμομηχανή της Ευρώπης αλλά η ηγεμονική δύναμη που την καταδυναστεύει.
Ενδεικτικά είναι τα όσα είπε ένας από τους κορυφαίους εν ζωή Γερμανούς διανοητές, που έχει ασχοληθεί εκτενών με τον θέμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά και το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρώπης, ο Γιούργκεν Χάμπερμας και τα οποία ήρθαν ως επισφράγισμα της επίθεσης στην Άνγκελα Μέρκελ και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. «Φοβούμαι ότι η γερμανική κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της σοσιαλδημοκρατικής της πτέρυγας, έπαιξε κι έχασε μέσα σε μια νύχτα όλο το πολιτικό κεφάλαιο που μια καλύτερη Γερμανία είχε συσσωρεύσει σε μισό αιώνα», ανέφερε ο Χάμπερμας. Οι προηγούμενες γερμανικές κυβερνήσεις, πρόσθεσε, είχαν δείξει μεγαλύτερη πολιτική ευαισθησία και μεταεθνική νοοτροπία, ενώ τώρα η Γερμανία «εμφανίστηκε ξεδιάντροπα στην Ευρώπη ως ο βασικός τηρητής της πειθαρχίας και για πρώτη φορά διεκδίκησε σχεδόν ανοικτά την ηγεμονία στην Ευρώπη».
Φουντώνουν οι ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις
Η τιμωρητική στάση του Βερολίνου πάντως δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, καθώς για αυτή είχαν προειδοποιήσει δεκάδες άρθρα και ακόμα και στελέχη της κυβέρνησης. Η Γερμανία βλέποντας μία αριστερή κυβέρνηση να αναλαμβάνει τα ηνία της Ελλάδας, την ώρα που σε ολόκληρη την Ευρώπη φουντώνουν με γεωμετρική πρόοδο οι ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις και οι θιασώτες του ευρωσκεπτικισμού, ήθελε να διασφαλίσει ότι το παράδειγμα της Αθήνας θα αποτελέσει το «σκιάχτρο» της γηραιάς ηπείρου, πριν οι ριζοσπαστικές ιδεολογίες ενάντια στο θέσφατο της λιτότητας του Βερολίνου μετακομίσουν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Αυτό ομολόγησε εξάλλου και ο υπουργός Οικονομικών της Σλοβακίας, Πέτερ Καζιμίρ, σε μήνυμά του στο Twitter, το οποίο όταν αντιλήφθηκε τι έκανε έσπευσε να «κατεβάσει». «Ο συμβιβασμός στον οποίο καταλήξαμε σήμερα είναι σκληρός για την Αθήνα, καθώς είναι το αποτέλεσμα της. ελληνικής τους άνοιξης» σημείωσε κυνικά.
Οι δορυφόροι της Γερμανίας
Το Βερολίνο έχει συσπειρώσει γύρω του ως δορυφόρους τις πρώην χώρες του ανατολικού μπλοκ, της Βαλτικής και τις σκανδιναβικές, που στο σύνολό τους αποτελούν τους «σκληροπηρυνικούς» της λιτότητας στην Ευρωζώνη.
Στην αντίπερα όχθη τείνουν να περάσουν οι χώρες της νότιας κυρίως Ευρώπης, οι οποίες βρίσκονται αντιμέτωπες με αντίστοιχα προβλήματα χρέους και έχουν εδώ και χρόνια καταλήξει έρμαια της βερολινέζικης μέγγενης της λιτότητας.
Τι γίνεται σε Ισπανία και Πορτογαλία
Στην Ισπανία το Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας, μετά και τις περιφερειακές εκλογές που θύμισαν κάτι από τις ελληνικές αυτοδιοικητικές του 2014, βαδίζει με σταθερά βήματα και με σημαντικές αξιώσεις στις βουλευτικές εκλογές του φθινοπώρου. Την ίδια περίοδο στις κάλπες θα έρθουν και οι «γείτονές» τους στην Ιβηρική Χερσόνησο, με τους Πορτογάλους Σοσιαλιστές να προηγούνται καθαρά στις δημοσκοπήσεις με σαφή ρητορική κατά της λιτότητας.
Η περίπτωση της Σκοτίας
Το Εθνικό Κόμμα της Σκοτίας, με στρατηγική κατά της λιτότητας, ήταν η ευχάριστη έκπληξη των βρετανικών εκλογών, ενώ την ίδια ώρα το Σιν Φέιν στην Ιρλανδία κερδίζει συνεχώς έδαφος.
Ο Ολάντ και οι Ιταλοί
Στη Γαλλία ο Φρανσουά Ολάντ, επικεφαλής της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης, βλέπει τη δημοτικότητά του να βρίσκεται στα τάρταρα και το κεντροαριστερό στρατόπεδο του κόμματός του να τον εγκαταλείπει επειδή άπαντες τον θεωρούν το παρακολούθημα της Άνγκελα Μέρκελ.
Αντίστοιχη κινητικότητα εντοπίζεται και στην Ιταλία στα αριστερά του Ρέντσι, τόσο εντός όσο και εκτός του κόμματός του.
Στο πλευρό του Τσίπρα
Πίσω από τις κλειστές πόρτες της μαραθώνιας Συνόδου Κορυφής, οι δύο τελευταίοι, Ολάντ και Ρέντσι αποτέλεσαν τους δύο μεγαλύτερους συμμάχους του Αλέξη Τσίπρα, με την τελική συμφωνία που απέκλεισε το Grexit να οφείλεται κυρίως στον Γάλλο πρόεδρο και το βέτο που έθεσε σε οτιδήποτε άλλο εκτός από έναν συμβιβασμό, το οποίο τον έφερε για πρώτη φορά σε ανοιχτή μετωπική σύγκρουση με το Βερολίνο.
«Πρέπει να είμαστε στο πλευρό των Ελλήνων, και να εξασφαλίσουμε ότι η Ευρωζώνη στην οποία ανήκουμε θα προστατευτεί» δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ μετά την ψηφοφορία της Τετάρτης στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση για την επικύρωση της ελληνικής συμφωνίας.
Η βόμβα στα θεμέλια της Γαλλίας
Η Γαλλία κάθεται πάνω σε μία βραδυφλεγή βόμβα που λέγεται χρέος, την ώρα που οι ευρωσκεπτικιστές και η ακροδεξιά Λεπέν πριονίζει την καρέκλα του Ολάντ. Η ανάπτυξη στη Γαλλία είναι υποτονική, το ποσοστό ανεργίας είναι διπλάσιο της Γερμανίας. Κατ' αυτόν τον τρόπο το Παρίσι (και η Ρώμη) σε περίπτωση ενός Grexit θα αποτελούσαν τους επόμενους στόχους των αγορών εν μέσω αυξανόμενης αβεβαιότητας για την οικονομική τους επιβίωση και την ακεραιότητα της νομισματικής ένωσης. Έτσι, ο σοσιαλιστής πρόεδρος ηγήθηκε του μετώπου να κρατηθεί η Ελλάδα στην Ευρωζώνη έναντι της Γερμανίας, που ενδεχομένως να μπορούσε να αντεπεξέλθει στα απόνερα ενός Grexit, κυρίως γιατί πάνω στην ιδέα της Ευρωζώνης η κυβέρνησή του Ολάντ έχει στηρίξει το οικονομικό της πρόγραμμα για ανάκαμψη στην Γαλλία.
Σε αυτή τη λογική και μετά την επίτευξη της συμφωνίας οι Γάλλοι, σε συντονισμένες κινήσεις με τις ΗΠΑ, την Ιρλανδία και την Ιταλία και με αφορμή την έκθεση του ΔΝΤ που υπογραμμίζει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και προαναγγέλλει ουσιαστικά αποχώρηση από το πρόγραμμα εάν δεν υπάρξει διευθέτησή του, είναι οι υπέρμαχοι της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους που προτάσσει η κυβέρνηση Τσίπρα από τον Ιανουάριο και απορρίπτει η Γερμανία.
Το συσχετισμό δυνάμεων και τη δυναμική τους ενάντια στην εκπορευόμενη από το Βερολίνο λιτότητα είχε υπογραμμίσει από την πρώτη ημέρα ανάληψης της εξουσίας ότι θα επιχειρήσει να εκμεταλλευθεί και να εντάξει στη διαπραγμάτευση ο Αλέξης Τσίπρας παράλληλα με το γεωπολιτικό παράγοντα, που όπως προκύπτει από τις διαρκώς κλιμακούμενες και πλέον ανοιχτές παρεμβάσεις των ΗΠΑ στη Γερμανία για την επίτευξη λύσης που θα περιλαμβάνει και τη βιωσιμότητα του χρέους, αποδεικνύεται λειτουργικός.
Περισσότερες ειδήσεις εδώ.