Τα παιδιά δεν εξοικειώνονται με την απώλεια και δεν μαθαίνουν πώς να την αντιμετωπίσουν, με αποτέλεσμα να εξελίσσονται σε ενήλικες που δυσκολεύονται να χειριστούν πληθώρα καταστάσεων που ενέχουν απώλεια (π.χ. χωρισμός, αλλαγή εργασίας, θάνατος, κλπ).
Κάθε παιδί έχει το δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται το θάνατο, και μάλιστα αυτός ο τρόπος μεταβάλλεται ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο που βρίσκεται.
Ετσι, άλλα παιδιά απομονώνονται, άλλα έχουν κακή διάθεση ή παρουσιάζουν ανορεξία, εφιάλτες, ενούρηση, άλλα επιθετικότητα ή ψυχοσωματικές αντιδράσεις.
Αν και δεν υπάρχουν προκαθορισμένα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει κανείς για να μιλήσει για το θάνατο σε ένα παιδί, είναι σημαντικό να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον υποστήριξης και κατανόησης, όπου όλες οι ερωτήσεις του παιδιού θα απαντηθούν με σεβασμό και χωρίς επίκριση.
Τι θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ως ενήλικες όταν κληθούμε να μιλήσουμε στο παιδί για ένα τέτοιο ζήτημα; Οι παιδοψυχολόγοι συμβουλεύουν τα εξής:
- Δεν αποκρύπτουμε την αλήθεια γιατί το αντίθετο μπορεί να δημιουργήσει πρόσθετες δυσκολίες στο παιδί, όπως το να φαντάζεται ότι κάτι φοβερό έχει συμβεί για το οποίο ευθύνεται το ίδιο.
-Δεν πρέπει να δίνουμε ψεύτικες πληροφορίες στο παιδί όπως «η γιαγιά έφυγε ή ότι πήγε ταξίδι».
- Να ενημερώνουμε έγκαιρα το παιδί για αυτό που συμβαίνει με κατάλληλα λόγια ανάλογα με την ηλικία του.
- Δίνουμε χρόνο στο παιδί να εκφράσει τα συναισθήματα λύπης και στεναχώριας και να διατυπώσει τις σκέψεις του.
- Μοιραζόμαστε με το παιδί τα δικά μας συναισθήματα, σκέψεις και αναμνήσεις που έχουμε για το πρόσωπο που χάθηκε.
- Επιτρέπουμε στο παιδί να συμμετάσχει στην κηδεία εφόσον το επιθυμεί αφού το προετοιμάσουμε κατάλληλα.
-Συζητάμε με το παιδί τι θα συμβεί από δω και πέρα .
-Ενθαρρύνουμε το παιδί να αναπολεί στιγμές του θανόντα και να διατηρεί ενθύμια από αυτόν.
- Διαβεβαιώνουμε στο παιδί που βιώνει τον βαθύ πόνο μιας απώλειας πως αυτό που νιώθει κάποια στιγμή θα περάσει.
Περισσότερες συμβουλές εδώ.