Σήμερα στη στήλη "Νέοι λογοτέχνες" φιλοξενούμε την Αγιιούπα Κωνσταντίνου. Όπως μας συνστήνεται η ίδια:
"Ονομάζομαι Αγιούπα. Για όσους δεν το γνωρίζουν το όνομα μου είναι αρχαίο ελληνικό.
Γεννήθηκα στην Αγγλία από μητέρα Αγγλίδα και πατέρα Κύπριο. Μεγάλωσα στην Κύπρο. Σπούδασα γλώσσες και tourism in general.
Τα τελευταία 24χρόνια κατοικώ στη Λευκωσία με το σύζυγο και τα δύο παιδιά μου. Λατρεύω τη μουσική , τα ζώα και τα βιβλία. Είμαι γεννημένη αναγνώστρια αλλά ο μεγάλος μου έρωτας είναι η ποίηση.Από πολύ μικρή ηλικία το μυαλό μου ταξίδευε και έφτιαχνε στίχους όμως τελευταία άρχισα να τα μοιράζομαι με εσάς.
Αγαπώ τη ζωή και πάντα θα με δείτε με ένα χαμόγελο στα χείλη".
Ποιήματα
Για σένα φίλη... Απόψε, μεθυσμένες αλήθειες στάζει το δάκρυ στης ψυχής το βυθό. Ανείπωτα λόγια σε τρεμάμενα χείλη που σβήνει το δάκρυ έχουν μείνει εκεί να πονούν. Σκόρπια τα λόγια, κι ο αέρας τα φέρνει κοντά σου να ρθούν... Αυτά που ζήσαμε, έστω τα λίγα ποτέ δεν θα χαθούν... Άπιαστο τελικά όνειρο ήταν η τόση αγάπη κι εμείς ίσα που την αγγίξαμε, ακροβατώντας στο χρόνο σαν μαριονέτες μας πήγαινε όπου ήθελε αυτός. Τα μαύρα της πέπλα απλώνει η νύχτα μα σε βλέπω παντού. Μου απλώνεις το χέρι " μην φοβασαι " μου λες, "άνεμος θα γίνω και όταν τα βλέφαρα σου κλείνεις θα με νιώθεις παντού". Αυτή η αγάπη δεν θα χαθεί υποσχεθήκαμε, θα ζεί αιώνια με όρκο που δώσαμε ιερό. Μικρές στιγμές, μια ολάκερη ζωή σαν φυλαχτό θα τις κρατώ. Τις νύχτες που ο πόνος θα με πνίγει και δεν θα 'χω από που να πιαστώ, το βλέμμα θα στρέφω στο πιο λαμπρό αστέρι και θα σου μιλώ. "Πολύ σ' αγαπησα " θα ψυθιρίζω και συ θα τ' ακούς...
Σε σένα μιλάω... Ναι, σε σένα εαυτέ μου. Φτάνει πια. Καιρός είναι τα σκόρπια σου κομμάτια να μαζέψεις και δίπλα μου να κάτσεις. Λογαριασμούς πολλούς εμείς να κλείσουμε έχουμε απόψε. Άτιμο πράγμα η μνήμη, έχει θεριέψει κι' αναμέτρηση με τα φαντάσματα ζητάει. Απόψε θα μιλάω μόνο εγώ, ούτε ένα δάκρυ δεν θέλω εσύ να χύσεις. Πως έμεινες ψυχή μου έτσι μισή; Πως σέρνεις τα βήματα σου; Και οι πληγές στην πλάτη σου ακόμη αιμοραγούν. Έλα, έλα να ξαναγνωριστούμε, να συστηθούμε απ' την αρχή. Έλα, να σβήσουμε όλα τα παλιά, σαν να μην έγιναν ποτέ. Μαζί θα θάψουμε απόψε αγκαλιές που παράδεισος ήτανε και κόλαση μαζί. Έλα, γιατί θεριό στη ψυχή έγινε πια ο πόνος.....
Βράδιασε και το κοιτάω ακόμα.... Εκεί, στα γόνατα μου ακουμπησμένο το κουτί για ώρες... Το χέρι μου να το αγγίξει δεν τολμά, τρέμω να το ανοίξω μην μου ξεφύγουν οι αναμνήσεις, και θα δεν έχω πια τίποτα δικό μου... Είναι που σαν θησαυρό τις προσέχω για τις στιγμές εκείνες, που το μυαλό δεν θα θυμάται πιά, τεκμήρια μιας παλιάς αγάπης αληθινής, λόγια, στίχοι, γράμματα και μια φωτογραφία σου παλιά, να μου θυμίζουν ότι για χρόνια ζούσα και ανάπνεα μόνο για σένα... Αλήθεια, που πήγε η τόση αγάπη; Τι έγινε και μείναμε μοναχή εγώ και μοναχός εσύ; Πως βούλιαξαν τα όνειρα μας και έμεινε μονάχα ένα, εκεί να κρέμεται με αόρατη κλωστή; Είναι που ήξερες ότι κοντά σου δεν θα ερχόμουνα, μόνο την μέρα που θα πέθαινα, και φρόντισες πολλές να έχω αναμνήσεις, γιατί δεν άντεχες εσύ την τόση αγάπη...
