Στα ερείπια της νεότητάς μας - Αποστόλης Ζυμβραγάκης

Στα ερείπια της νεότητάς μας

Είμαστε μόνοι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ξένοι μεταξύ ξένων.

Χαμένες ψυχές που περιπλανιούνται σε παλιά αγαπημένα και πλέον ξεχασμένα εδάφη.

Και ξαφνικά σε βλέπω μπροστά μου, ν’ αναζητάς κάτι να σου θυμίζει τα περασμένα μεγαλεία.

Μα στα ερείπια της νεότητάς μας, αγάπη μου, τι γυρεύεις;

Συντρίμμια όνειρα, σκονισμένες αναμνήσεις, ξεριζωμένα άνθη που έκοψες και πέταξες σ’ ένα συρτάρι, κλειδωμένα για χρόνια.

Πώς τώρα θέλεις να τα βρεις στη θέση τους ανθισμένα;

Πώς τώρα ζητάς να ζωντανέψουν οι αναμνήσεις;

Πώς τώρα απαιτείς  τα όνειρα να σταθούν όρθια και να εκπληρωθούν;

Ένα σου θέλω δεν αρκεί για ν’ αναστηθούν όλα όσα εσύ σκότωσες.

Τίποτα δεν είναι το ίδιο, τίποτα δεν είναι γνωστό.

Όλα όσα γυρεύεις είναι νεκρά και η ζωή συνέχισε μακριά σου να κυλά, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, ξένη μεταξύ ξένων.

Αποστόλης Ζυμβραγάκης