Τα εφηβικά χρόνια, λένε πολλοί, είναι τα πιο σημαντικά στα πρώτα 18 έτη ενός ανθρώπου και είναι αυτά που σημαδεύουν τις αναμνήσεις κάθε ενήλικα. Όταν μάλιστα αυτά τα έχεις περάσει παίζοντας δίπλα στο κύμα, τότε οι γονείς σου κάτι πρέπει να έκαναν σωστά…
Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης
Εντάξει, ένα μέρος στο οποίο έχεις περάσει 15 συναπτά καλοκαίρια της ζωής σου, κάτι καλό πρέπει να έχει. Αυτό σκέφτηκαν και οι γονείς μου όταν πήγαμε μία Κυριακή του Θωμά στην άγνωστη σε μας τότε Αλμυρή Κορινθίας. Και από τότε κάθε καλοκαίρι είναι κάτι παραπάνω από το ησυχαστήριο μου. Εκεί παίρνω δυνάμεις για τον κάθε «σκληρό» χειμώνα που έρχεται. Εκεί, δίπλα από τα -ψιλο-διαφημισμένα Λουτρά της Ωραίας Ελένης. Την άφηνε δηλαδή τώρα, ο Μενέλαος την Ελενίτσα να ανηφορίζει μέχρι την Κορινθία για να κάνει τα μπάνια της. Μάλλον δεν πρόσεχε ο τύπος.
Για να μην ξεφεύγουμε όμως το προκείμενο είναι ένα: η Αλμυρή. Εκεί λοιπόν, 45 μόλις λεπτά από την πρωτεύουσα στον δρόμο προς Επίδαυρο, περνάς τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, και στρίβεις αριστερά. Κάποτε είχε μία μεγάλη ταμπέλα εκεί, που έγραφε και όλα τα καταστήματα της Αλμυρής (καφετέριες, ταβέρνες κλπ), αλλά μία καλή οδηγός την πήρε μπροσταριά πάνω στην στροφή και την έκανε πλατφόρμα για να προσγειωθεί στο από πίσω χωράφι. Δεν χορταίνω να την λέω αυτήν την ιστορία… Όπως και να έχει, ταμπέλες υπάρχουν κι άλλες, δεν θα χαθείς.
Εκεί, στα 300 αυτά μέτρα που μεσολαβούν από τον Επιδαύρειο δρόμο μέχρι την παραλία, να έχεις ανοικτά τα παράθυρα. Θα νοιώσεις το θαλασσινό αεράκι να μπαίνει στο αυτοκίνητο και την θερμοκρασία να μειώνεται. Και φτάνεις στην θάλασσα. Στο άσημο αυτό μέρος μόλις πατἠσεις την γη του θα αποζημιωθείς. Δεξιά και αριστερά, όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις, θα δεις γεμάτα beach bars, καφετέριες, ταβέρνες, σουβλατζίδικα, όλα πάνω στο κύμα.
Στα beach bars της περιοχής, τέσσερα στον αριθμό θα απολαύσεις τον καφέ σου κάτω από την σκιά μίας ομπρέλας, θα λιάσεις το κορμί σου στις ξαπλώστρες και θα βουτήξεις στα καταγάλανα και πεντακάθαρα νερά. Όπως όσα γράφονται δεν είναι κλισέ, έτσι δεν θα βρεις και άμμο. Σε όλη την έκταση των δύο χιλιομέτρων παραλίας, θα βρεις βότσαλο και πάλι βότσαλο. Άντε και λίγη πέτρα, αλλά το βοτσαλάκι έχει και τα καλά του. Βγαίνεις από την θάλασσα, στεγνώνεις μπαίνεις στο αυτοκίνητο. Σκηνές τύπου: χτυπάω τον κώλο του παιδιού σαν να είναι χταπόδι για να φύγει κάθε κόκκος άμμου από το μαγιό του και εγώ να τινάζομαι σαν μαλλιαρός σκύλος, δεν υπάρχουν στην Αλμυρή. Και ξέχασα. Στα beach bars δεν θα πληρώσεις ξαπλώστρα. Βλέπεις οι Αλμυριώτες δεν είναι φραγκοφονιάδες, και περιμένουν από την καλή σου την καρδιά για να τους ανταμείψεις με μία παραγγελία εφόσον έχεις την καλοσύνη να στρογγυλοκαθήσεις στον χώρο τους.
Στον Άνεμο θα απολαύσεις την νησιωτική του διακόσμηση και την μισή βάρκα (!) που έχουν για μπαρ. Θα παραγγείλεις τις ποικιλίες σου, θα πιεις και τα ποτά και τους καφέδες σου. Στο λίγο πιο απομονωμένο Free θα ακούσεις την μουσική και το κύμα να σκάει στην ακτή, πίνοντας ό,τι τραβάει η όρεξή σου για να δροσιστείς. Στο ίδιο μήκος κύματος (πάνω στο κύμα) βρίσκεται και το Praia. Στο SunRise θα τα κάνεις όλα αυτά, αλλά θα ακούσεις την μουσική να δυναμώνει λίγο παραπάνω… Τέλος το… νεοεισερχόμενο Waft θα σε φιλοξενήσει σε τραπέζια και ξαπλώστρες χωρίς να σου πάρει τα αυτιά με μουσικές και βαβούρα.
Εντάξει, είσαι και εσύ όμως που δεν θες να πληρώσεις ούτε καφέδες ούτε να καθήσεις σε ξένες ξαπλώστρες. Το 90% της παραλίας της Αλμυρής είναι παρθένο, δεν έχει ούτε μαγαζιά για να σε ταλαιπωρήσουν ούτε τίποτα. Το μόνο που θα σε εμποδίσει είναι οι «μπαστακωμένες» καρεκλομπρέλες οι οποίες έχουν και λουκέτο και ανήκουν στους παραθεριστές οι οποίοι κατοχυρώνουν με αυτόν τον τρόπο το αγαπημένο τους σημείο για να μην το πάρει κανείς άλλος. Γίνονται και αυτά, στην Ελλάδα είσαι, μην γουρλώνεις τα μάτια. Και άντε να του πεις πως δεν έχει δικαίωμα να το κάνει αυτό...
Πρώτος σταθμός ήσυχης παραλίας είναι το μαγευτικό Κοκκώσι. Εκεί βιώνεις μία πραγματική εμπειρία ησυχαστηρίου. Μία παραλία 200 μέτρων με βότσαλο και πρασινογάλανα νερά θα σε αγκαλιάσει και θα σε… παγώσει. Εκεί τα νερά είναι πραγματικά κρύα. Μπαίνοντας εάν κλείσεις τα μάτια ίσως αισθανθείς την παγωμάρα της θάλασσας της Μυκόνου, αλλά χωρίς την βαβούρα. Τα νερά είναι κάτι παραπάνω από βαθειά και το πολύ σε πέντε βήματα πρέπει να κολυμπήσεις. Το νερό είναι τόσο καθάριο που όσο βαθειά και να φτάσεις τον βυθό της θάλασσας θα τον δεις. Όμως υπάρχει και καλύτερο. Η πηγή. Τα «κρύα νερά» όπως τα λένε οι ντόπιοι. Ένας εγκαταλελειμμένος νερόμυλος στην γωνιά της παραλίας, είναι το απομεινάρι μίας άλλης εποχής που θυμάται μόνο η προηγούμενη γενιά…
Εκεί για να μπεις, πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να μην το παίξεις… γυναικούλα. Ναι, ισχύει, εάν καθήσεις δύο λεπτά όρθιος στο σημείο που το νερό της πηγής περνά από τον νερόμυλο και είναι έτοιμο να συναντήσει την θάλασσα τότε τα πόδια σου θα πάψεις να τα νοιώθεις. Εάν όμως το τολμήσεις, κλείσεις τα μάτια και βουτήξεις ολόκληρος, τότε θα αισθανθείς αγαλλίαση. Ομόνοια για την Δημιουργία και θα χαμογελάσεις. Ναι το κρύο αυτό νερό θα σου ζεστάνει την καρδιά.
Και εάν διψάσεις; Είπαμε η παραλία είναι απομονωμένη αλλά έχει και τα σέα της και τα μέα της. Συγκεκριμένα τους Los Cantineros. Μία καντίνα που την έχει μία παρέα φίλων και την λειτουργεί κάθε καλοκαίρι. Hot Dog, σουβλάκια, σάντουιτς, καφέδες, ποτά, μπύρες (μέχρι και Weiss) αν γουστάρεις, θα βρεις. Βέβαια να σε συμβουλέψω κάτι.
Μην στρογγυλοκαθήσεις για να ακούσεις και τις επιλογές του Ζαχαρία ή του Γιώργου, γιατί το ένα θα φέρει το άλλο και από το πολύ φαΐ θα παρατήσεις γυναίκα, παιδιά, σκυλιά, φίλους και θα την πέσεις σε μία ξαπλώστρα κάτω από τα αλμυρίκια (δέντρα είναι αυτά) για ύπνο. Την έχω πάθει…
Επόμενος σταθμός ήσυχης παραλίας η Σιδερώνα. Εκεί πας με το αυτοκίνητο. Δεν είναι συνέχεια της παραλίας της Αλμυρής αλλά διακόπτεται από ένα μικρό βουνό που «εισβάλλει» στην θάλασσα και φημολογείται πως ανήκει σε μία διάσημο σε ολόκληρο τον κόσμο Ελληνίδα ηθοποιό. Τουλάχιστον αυτός είναι ο αστικός μύθος της Αλμυρής… Συνεχίζοντας τον δρόμο της Αλμυρής, φτάνεις σε ένα μικρό χωριουδάκι με μία πράσινη (ναι καλά ακούτε πράσινη) εκκλησία, το Κατακάλι. Στρίβοντας αριστερά συναντάς την Σιδερώνα. Ίσως μία από τις πιο ήσυχες παραλίες που έχεις βρεθεί. Ημιαπομονωμένη και πραγματικά μικροσκοπική. Ζήτημα εάν έχει 50 μέτρα μήκος. Οι μόνες κοντινές προμήθειες θα βρεθούν στην ομώνυμη οικογενειακή ταβέρνα η οποία φημίζεται για τα φρέσκα ψάρια της!
Και άντε έκανες το μπάνιο σου. Μετά; Επειδή μιλήσαμε για ταβέρνα, ας αλλάξουμε κεφάλαιο. Όχι, δεν θα φύγεις για Αθήνα, έχεις επιλογές να πας να γεμίσεις το στομάχι σου με καλό φαγητό. Και όταν λέμε να το γεμίσεις εννοούμε να το γεμίσεις. Οι ταβέρνες είναι τρεις και τα σουβλατζίδικα δύο. Διαλέγεις και παίρνεις.
Το Γευστικόν, έχει τραπέζια μισό μέτρο από το κύμα ενώ το πιττόγυρό του είναι κάτι παραπάνω από χορταστικό. Το ίδιο και το Mix Grill το κάπως απομονωμένο το οποίο μπορεί να μην είναι για βιαστικούς αλλά είναι για αυτούς που θέλουν να απολαμβάνουν το φαγητό τους σε ήσυχο περιβάλλον. Δεν θες σουβλάκι; Έχεις το Waft το οποίο έχει πλήρη κουζίνα, με σπεσιαλιτέ του την πίτσα η οποία θυμίζει τις ελληνικές πίτσες της δεκαετίας του ’80 και όχι τις τυποποιημένες των μεγάλων πολυεθνικών αλυσίδων.
Και άντε δεν θέλεις ούτε πίτσες ούτε σουβλάκια. Έχεις την Καλάδα και το Αλμυρίκι. Δύο ταβέρνες η μία δίπλα στην άλλη στα σύνορα Αλμυρής-Λουτρών Ωραίας Ελένης. Η Καλάδα γνωστή στους γευσιγνώστες που κάνουν… βόλτες έχει ό,τι θέλεις από ψαρικά, ενώ το Αλμυρίκι θα σε ταΐσει με μοντέρνα ελληνική κουζίνα με πιάτα από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Και last but not least που λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες, υπάρχει ο Αντωνάκης. Παραδοσιακή ελληνική ταβέρνα με φαγητά πιο νόστιμα και από της μαμάς, για να μην πω της γιαγιάς. Αυτό το «κόκκορας, κουνέλι, αρνί, μοσχάρι λεμονάτο, μοσχάρι κοκκινιστό» κατά την «απαγγελία» των πιάτων ημέρας με έχει σημαδέψει ανεπανόρθωτα. Αρκεί να φύγεις από την παραλία και να περάσεις τον Επιδαύρειο δρόμο. Εκεί, πίσω από την εκκλησία.
Αυτά για τους περαστικούς. Όσοι όμως θέλετε να περάσετε την νύχτα σας στην περιοχή, δεν θα χάσετε. Για να μείνεις υπάρχουν εκτός από ξενοδοχεία στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και πολλά μα πάρα πολλά ενοικιαζόμενα διαμερίσματα. Ανάλογα με τις διαθέσεις του κάθε ιδιοκτήτη μπορείς να κλείσεις δωμάτιο για μερικές μέρες, την καλοκαιρινή σαιζόν, έως και ολόκληρη την χρονιά…
Και το βράδυ; Το βράδυ κάτι παίζει στην Αλμυρή… Όλα τα προαναφερθέντα beach bars μένουν ανοιχτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και ορισμένα από αυτά φιλοξενούν και events τα οποία προσθέτουν μία… ποικιλία στην διασκέδασή σου. Για τους σκληροπηρυνικούς όμως Παρασκευή και Σάββατο, υπάρχει το Benz. Ένα 100% καλοκαιρινό κλαμπ στην ήσυχη περιοχή του Κοκκωσίου (εκεί στα “κρύα νερά”) με νησιωτική διακόσμηση και κόσμο να το γεμίζει από κάθε γωνιά της Κορινθίας.
Όταν τελειώσεις την διασκέδαση θα πας για σουβλάκι στους Los Cantineros, ή για κρέπα σε κάποιο από τα Beach bars. Α, μην την φας όρθιος. Ξάπλωσε σε μία από τις ξαπλώστρες και απόλαυσέ την κοιτώντας τον ουρανό. Αλήθεια γιατί σταματήσαμε να τον κοιτάμε; Μπορεί να συγκριθεί η αίσθηση της θόλου πάνω από το κεφάλι σου με τα αστέρια να σε αγκαλιάζουν;
Θα ξυπνήσεις που λες την επόμενη μέρα. Όχι δεν θα είναι μεσημέρι κι ας έχεις ξενυχτήσει. Θα είναι νωρίς γιατί όπως λένε όλοι εκεί, κάτι έχει ο αέρας και σε κάνει να χορταίνεις ύπνο. Όσο υπναράς κι αν είσαι, στην Αλμυρή θα κοιμηθείς λίγο για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτος σου προορισμός πρέπει να είναι ο φούρνος. Ναι δεν έχει κάποιο όνομα, αλλά και να έχει κανείς δεν το έχει χρησιμοποιήσει τα τελευταία 2.400 χρόνια. Εκεί θα φας διάφορα αλμυρά, ζαμπονοτυρόπιτες, τυρόπιτες, τυρόψωμα και άλλα, αλλά το μάτι σου θα πέσει μόνο σε ένα πράγμα. Στον λουκουμά. δεν θα πω πολλά, μόνο αυτό: Αυτός ο λουκουμάς πρέπει να είναι ό,τι καλύτερο έχει δημιουργήσει ποτέ το ανθρώπινο χέρι.
Και όταν έρθει η ώρα της επιστροφής, κάπου εκεί στο απόγευμα (ναι θα έχεις ξανακάνει μπάνιο, θα έχεις φάει, θα έχεις χωνέψει), φρόντισε να μην είναι μακρύς ο δρόμος. Φύγε ή αργά το βράδυ ή νωρίς το απόγευμα.
Η κίνηση προς Αθήνα τις Κυριακές είναι αφόρητη. Αλλά δεν θα σε νοιάζει, θα περιμένεις να περάσει η εβδομάδα να γυρίσεις στην Αλμυρή.
Περισσότερα θέματα για το καλοκαίρι εδώ.
koolnews.gr