Για πολλά χρόνια η Λίζ Όμπερτ ξυπνούσε, ντυνόταν, πήγαινε στη δουλειά της και συμπεριφερόταν σαν να ήταν όλα μια χαρά. Μόλις όμως επέστρεφε στο σπίτι, έπεφτε σε κατάθλιψη και κυριευόταν από ένα συναίσθημα απελπισίας, γεμάτο τρόμο. Από τότε που διαγνώστηκε με κατάθλιψη όταν ήταν 20 ετών, η Όμπερτ είπε ότι ακολούθησε θεραπευτική και φαρμακευτική αγωγή, αλλά τίποτα δεν φάνηκε να λειτουργεί μέχρι περίπου πριν από πέντε χρόνια, ένας ψυχίατρος της διέγνωσε Διπολική Διαταραχή και της χορήγησε φαρμακευτική αγωγή.
Παρά το γεγονός ότι είχε μερικές κρίσεις από τότε – «αυτό είναι το είδος της ζωής κάποιου που πάσχει από διπολική διαταραχή»- η Όμπερτ αναφέρει ότι το μεγαλύτερο διάστημα βρίσκεται σε καλή διάθεση.
Η Όμπερτ αισθάνεται η διπλή ζωή που επέλεξε να ζήσει για τόσο πολύ καιρό δεν είναι ξένη για τους ανθρώπους που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες και οι οποίοι «θα πρέπει να καλύψουν τα συμπτώματά τους, προκειμένου να δείχνουν αλλά και να είναι λειτουργικοί στον έξω κόσμο».
Το 2013, αποφάσισε να ξεκινήσει ένα έργο που απεικονίζει την αληθινή εικόνα πίσω από τη «μάσκα» του γενναίου, ενώ ταυτόχρονα παλεύει με την κατάθλιψη. Ξεκινώντας από τον εαυτό της, η Όμπερτ έβγαλε δύο φωτογραφίες: μία που δείχνει το πρόσωπο που επιλέγει να παρουσιάσει στον κόσμο και ένα δεύτερο πορτρέτο που παρουσιάζει μια εικόνα του πώς είναι πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού της όταν η κατάθλιψη την κυριεύει.
«Ελπίζω ο θεατής να πάρει μία γεύση σχετικά με τις εσωτερικές ζωές των ανθρώπων που αγωνίζονται με ψυχικές διαταραχές οι οποίες συχνά παρεξηγούνται«, γράφει στο site της «Δυαδικότητες» (DUALITIES)
Αφού έβγαλε τις δικές της φωτογραφίες, η Όμπερτ ξεκίνησε να ρωτά τους φίλους της για να δει εάν είτε οι ίδιοι ή κάποιος που γνώριζαν έπασχε από διπολική διαταραχή ή μείζονες καταθλιπτικές διαταραχές και θα τον ενδιέφερε να ποζάρει στο φακό της. Μέχρι στιγμής έχει κάνει 10 διπλά πορτρέτα και ελπίζει να επεκτείνει το έργο της αλλά η εξεύρεση πρόθυμων συμμετεχόντων δεν είναι εύκολη.
«Πολλοί άνθρωποι είναι ελεύθεροι και ανοιχτοί να μιλήσουν για την ψυχική τους ασθένεια«, δηλώνει η Όμπερτ. «Αλλά έχω σίγουρα πλησιάσει ανθρώπους που αρνήθηκαν αμέσως όταν τους πρότεινα να πάρουν μέρος διότι δεν ήθελαν τόση δημοσιότητα«. Αισθάνεται ότι αυτή η απάντηση οφείλεται κυρίως στο στίγμα που επικρατεί στην κοινωνία μας.
«Καθώς έκανα αυτό το έργο βρήκα ότι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν μια σαφή εικόνα για τη διπολική διαταραχή και την κατάθλιψη», είπε. «Νομίζω ότι ο κόσμος χρειάζεται να εκπαιδευτεί ακόμη περισσότερο σε αυτή τη διαδικασία. Ο θάνατος του Robin Williams ανέδειξε ένα κομμάτι αυτής της κατάστασης στον Τύπο και μέσω αυτής ανοίχθηκαν διάφορες συζητήσεις για την ψυχική ασθένεια, αλλά τις περισσότερες φορές παραμένουμε σιωπηλοί».
Η Όμπερτ εκτός από το να επιλέγει το φωτισμό και τη γωνία της κάμερας, επιτρέπει στα άτομα να αποφασίσουν πώς θέλουν να απεικονίζονται και πώς θέλουν να ποζάρουν. Συχνά, οι φωτογραφίες που απεικονίζουν την κατάθλιψη των ανθρώπων είναι πιο εύκολες να τραβηχθούν καθώς εκείνες που απαιτούν να δείξουν πώς είναι στον έξω κόσμο, είναι πολύ πιο δύσκολες.
Πριν τη λήψη των πορτρέτων, συναντιέται με τα άτομα πίνοντας ένα καφέ ή ένα ποτό μαζί τους, προκειμένου να τους γνωρίσει καλύτερα. «Είναι πολύ σημαντικό να εμπλουτιστεί η διαδικασία», είπε. «Συζητάμε το πώς θέλουν να απεικονίζονται, τι κάνουν όταν έχουν κατάθλιψη και πώς θέλουν να εμφανίζονται στον κόσμο».
Για να βοηθήσει τους αναγνώστες να συνδεθούν με τους ανθρώπους στις φωτογραφίες και έτσι να επιτύχει περισσότερη διορατικότητα στο πώς αισθάνονται, η Όμπερτ ζητά, στο τέλος της φωτογράφισης, από κάθε άτομο να γράψει στις εκτυπωμένες εικόνες πώς αισθάνονται σε κάθε κατάσταση.
«Σκέφτηκα ότι αυτό θα δώσει μεγαλύτερη διέξοδο στην έκφραση τους, ένα βαθύτερο νόημα στη φωτογραφία και θα επιτρέψει στον θεατή να έχει μεγαλύτερη διορατικότητα για το πώς αισθάνονται σε κάθε ψυχική κατάσταση».
psyhologynow.gr