Είναι γεγονός ότι δεν είναι όλες οι μάχες ίσες: άλλες απαθανατίζονται στα ιστορικά κατάστιχα με χρυσά γράμματα και άλλες θάβονται τη στιγμή μάλιστα που γεννιούνται.
Πολλοί οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό, καθώς κάθε μάχη έχει τη δική της εξέλιξη και συχνά-πυκνά αυτοί που τη διέταξαν ή συμμετείχαν θα ήθελαν να την ξεχάσουν. Κι όχι γιατί δεν ήταν φυσικά ενδιαφέρουσα!
Όταν μάλιστα η συγκάλυψη προέρχεται από τα υψηλά πολιτειακά και στρατιωτικά κλιμάκια, τότε κανείς δεν θα ακούσει για το ζοφερό γεγονός, κάνοντας ακόμα και αυτούς που πήραν μέρος να αναρωτιούνται αν πράγματι συνέβη (όπως θα δούμε παρακάτω).
Γι’ αυτό και χάθηκαν από την επίσημη ιστορία πολεμικά γεγονότα όπως…
Καναδάς εναντίον Κροατίας
Πότε πολέμησε ο Καναδάς κατά της Κροατίας, θα αναρωτηθεί κανείς και με το δίκιο του; Ήταν το 1993 λοιπόν κατά τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας όταν καναδική δύναμη στάλθηκε στην περιοχή ενταγμένη στην ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ, προσπαθώντας να κρατήσει χωριστά Σέρβους και Κροάτες. Οι Κροάτες δεν υπολόγιζαν και πολύ τους καναδούς κυανόκρανους και όταν τελικά επιτέθηκαν στην ειρηνευτική δύναμη της βορειοαμερικανικής χώρας, αυτό θα εγκαινίαζε τη μεγαλύτερη μάχη που έδινε ο Καναδάς από τα χρόνια του Πολέμου της Κορέας!
Ο επαγγελματισμός του καναδικού αποσπάσματος και η ικανότητά του να τρέψει σε φυγή τις κροατικές δυνάμεις, παρά το 3/1 της εναντίον του αναλογίας δυνάμεων μέσα σε εχθρικό έδαφος, και χωρίς μάλιστα καμία απώλεια, θα έπρεπε κανονικά να κάνει υπερήφανους τους Καναδούς, αν και τα πράγματα μόνο έτσι δεν ήταν. Κι αυτό γιατί ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός Ζαν Κρετιέν φοβήθηκε τις αντιδράσεις του λαού του για την καναδική πολεμική εμπλοκή και κράτησε το γεγονός μακριά από τη δημοσιότητα για τα επόμενα 9 χρόνια της διακυβέρνησής του. Ήταν ταυτοχρόνως και η σεβαστή κροατική παροικία στον Καναδά που έλαβε υπόψη του ο Κρετιέν σε μια από τις πλέον τρανές πολεμικές επιχειρήσεις που κατάφεραν να συγκαλυφθούν στη σύγχρονη εποχή μας…
Ο κρυφός πόλεμος του Ρούσβελτ
Το 1941 είδε τη Βρετανία και τον πρωθυπουργό της Ουίνστον Τσόρτσιλ να πολεμούν μόνοι τη ναζιστική απειλή. Παρά ταύτα, μήνες πριν από την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ που θα εγκαινίαζε επισήμως την αμερικανική εμπλοκή στον Β’ Παγκόσμιο, ο πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ είχε ήδη κηρύξει κρυφά τον πόλεμο στους Ναζί. Στα ναζιστικά υποβρύχια, για να είμαστε ακριβείς! Οι ύπουλες και κόντρα σε κάθε έννοια δικαίου επιθέσεις των γερμανικών υποβρυχίων στους εμπορικούς στόλους των χωρών της Δύσης δεν έπρεπε να μείνουν χωρίς απάντηση, κι έτσι ο Ρούσβελτ είπε το «ναι» στη συνοδεία αμερικανικών πολεμικών στα εμπορικά πλοία που έπλεαν στα διεθνή ύδατα του Ατλαντικού Ωκεανού.
Παρά το γεγονός ότι ΗΠΑ και Γερμανία δεν είχαν κηρύξει πόλεμο, ένας σεβαστός αριθμός αμερικανικών πολεμικών και εμπορικών πλοίων βυθίστηκαν στις μάχες αυτές του περιθωρίου, με τον Ρούσβελτ να είναι αναγκασμένος μάλιστα να κρατήσει το γεγονός κρυφό εξαιτίας των σφοδρών αντιπολεμικών αισθημάτων της αμερικανικής κοινωνίας. Βρετανικά, καναδικά και αμερικανικά πολεμικά επιτηρούσαν τα θαλάσσια περάσματα μεταξύ Καναδά και Βρετανίας το 1942-1943 σε μια από τις λιγότερο γνωστές πτυχές του διαβόητου πολέμου…
Η μάχη που έχασαν οι Αμερικάνοι στο Βιετνάμ
Το 1975, ο συνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού Χάρι Σάμερς πήγε στο Ανόι στο πλαίσιο της τετραμερούς διαπραγματευτικής επιτροπής για την επόμενη μέρα του Βιετνάμ. Όντας εκεί, συνομίλησε με τον βορειοβιετναμέζο ομόλογό του, συνταγματάρχη Του, ο οποίος είχε πάρει μέρος στον φονικό πόλεμο και γνώριζε τα πράγματα από πρώτο χέρι. Με αισθήματα κατάφωρης πικρίας για την έκβαση του πολέμου, ο Σάμερς είπε στον ομόλογό του την περίφημη φράση: «Ξέρετε, ποτέ δεν μας νικήσατε στο πεδίο της μάχης», για να λάβει την απάντηση του πρώην βιετκόνγκ που συνόψιζε γλαφυρά όλα αυτά που δεν είχαν καταλάβει οι Αμερικάνοι από τον Πόλεμο του Βιετνάμ: «Αυτό μπορεί και να είναι αλήθεια, είναι ωστόσο άσχετο».
Την απάντηση του συνταγματάρχη Του την επανέλαβαν κατόπιν τόσοι και τόσοι αμερικανοί επιτελάρχες και πλέον λειτουργούσε ως τρανή απόδειξη ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν χάσει μάχη στο εχθρικό κομμουνιστικό έδαφος και ήταν μόνο ο Τύπος και η κοινή γνώμη που ανάγκασαν σε απόσυρση των δυνάμεών τους από τις εχθροπραξίες. Κι όμως οι Αμερικάνοι έχασαν και πολλές φορές έχασαν με θεαματικό τρόπο! Πρόκειται για μάχες που είτε δεν κάλυψε ο προπαγανδιστικός Τύπος των ΗΠΑ είτε συγκαλύφθηκαν έξυπνα από τον στρατό, αν και περισσότερες από 70 μάχες πιστώνονται πλέον στους βιετκόνγκ. Η τελευταία μάλιστα σύρραξη που έλαβε χώρα κατά τον Πόλεμο του Βιετνάμ μεταξύ των δυνάμεων του Βορρά και των ΗΠΑ είδε νικητή τους βιετκόνγκ! Μιλάμε για τη φονική επίθεση που έμεινε γνωστή ως «Battle of Fire Support Base Ripcord»: οι βιετόνγκ επιδόθηκαν σε σφοδρό και ασίγαστο ανταρτοπόλεμο γύρω από αμερικανική βάση καθ’ όλη τη διάρκεια του Ιουλίου του 1970, κυριεύοντας τελικά το οχυρό των ΗΠΑ και αναγκάζοντας τους περικυκλωμένους αμερικανούς φαντάρους να εγκαταλείψουν την περιοχή μέσω μιας γιγαντιαίας διασωστικής επιχείρησης με ελικόπτερα.
Ο στρατός συγκάλυψε από την πρώτη στιγμή την εκκένωση της αμερικανικής βάσης και την εμφατική ήττα και ήταν ακριβώς οι βετεράνοι που πολέμησαν εκεί που ενημέρωσαν το εμβρόντητο ακροατήριο για τη χαμένη μάχη 15 χρόνια αργότερα, όταν έφτιαξαν επισήμως την ένωση «Ripcord Association» για να μην ξεχαστεί ποτέ το γεγονός…
Μορμόνοι εναντίον αμερικανικής κυβέρνησης
Ήταν τον 19ο αιώνα όταν οι Μορμόνοι μετανάστευσαν από τα ανατολικά των ΗΠΑ και έστησαν το νέο τους σπίτι στη Γιούτα. Αργότερα αποτέλεσαν επισήμως τμήμα της αμερικανικής κοινωνίας και επέτρεψαν κάποια στιγμή στις ομοσπονδιακές αρχές να παρεμβαίνουν στην αποικία τους, αν και το συναπάντημα των πιστών της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών με το κοσμικό κράτος δεν ήταν ανέκαθεν αρμονικό. Σε ένα τέτοιο γεγονός, δικαστής ξακουστός για τη διαφθορά του μπήκε στο στόχαστρο των Μορμόνων και κυνηγήθηκε λυσσαλέα από το Σολτ Λέικ Σίτι, όταν και άρχισαν οι περιπέτειες της αίρεσης. Ο δικαστής έφτασε στην Ουάσιγκτον και χρησιμοποιώντας τις υψηλόβαθμες διασυνδέσεις του κατάφερε να πείσει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ότι οι Μορμόνοι της Γιούτα ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν έτοιμοι να επαναστατήσουν!
Ο Λευκός Οίκος έστειλε στρατιωτικό απόσπασμα και η Πολιτεία της Γιούτα ανταπάντησε παρατάσσοντας τις δικές της δυνάμεις, πανέτοιμη πια να αντιμετωπίσει την εισβολή. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, ο ομοσπονδιακός στρατός έχασε αρκετά επεισόδια κατά την προέλασή του στο Σολτ Λέικ Σίτι, αν και οι απώλειες κρατήθηκαν σε χαμηλά επίπεδα και για τις δύο πλευρές. Οι εντάσεις ώθησαν όμως τους Μορμόνους να σκοτώσουν ένα καραβάνι με άοπλους πολίτες, πιστεύοντας ότι ήταν πράκτορες των Αμερικανών. Τελικά, έπειτα από πολλά επεισόδια και αρκετές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, Μορμόνοι και Ουάσιγκτον έκαναν ειρήνη και το όλο θέμα θάφτηκε γρήγορα κάτω από το παχύ χαλί του Οβάλ Γραφείου…
Αυστραλία εναντίον Γαλλίας
Ήταν το 1941 όταν η 7η Μεραρχία της Αυστραλίας, γνωστή και ως «Σιωπηλή» από την παντελή έλλειψη δημοσιογραφικής κάλυψής της, εισέβαλε στη Συρία και πολέμησε κατά του σκιώδους καθεστώτος Βισί της Γαλλίας. Οι Ναζί σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις της Γαλλίας σε Λίβανο και Συρία για να επιτεθούν στην Αίγυπτο, με τις ευλογίες της κυβέρνησης-μαριονέτας που είχαν ενθρονίσει στο Παρίσι. Η κατεχόμενη Γαλλία είχε ήδη βάλει στην υπηρεσία των δυνάμεων του Άξονα τις βάσεις ανεφοδιασμού των αεροπλάνων, την ίδια ώρα που προμήθευε με τα απαραίτητα ιρακινούς εξτρεμιστές που αποζητούσαν να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό από τη χώρα. Οι συμμαχικές δυνάμεις σάρωσαν τη Συρία και πολέμησαν λυσσαλέα με τους Γάλλους του Βισί, αφήνοντας χιλιάδες νεκρούς και στις δύο πλευρές. Έπειτα από έναν μήνα εντατικών μαχών, ο γάλλος διοικητής παραδόθηκε τελικά, δίνοντας τέλος στον συμμαχικό αλληλοσπαραγμό.
Φοβούμενοι ότι η κοινή γνώμη των συμμαχικών χωρών θα έχανε το ηθικό της αν μάθαινε ότι οι κυβερνήσεις της πολεμούσαν τους Γάλλους, οι επιτελάρχες κράτησαν την επιχείρηση κρυφή κι αυτή ξεχάστηκε κάποια στιγμή ολότελα…
Η μάχη που δεν έγινε ποτέ και γέννησε το «Platoon»
Εδώ έχουμε τον Όλιβερ Στόουν και το αντιπολεμικό του αριστούργημα να λειτουργούν ως μαρτυρίες για ένα γεγονός που συγκαλύφθηκε και δεν θα γινόταν ποτέ γνωστό! Κοντά στα σύνορα με την Καμπότζη υπήρχε λοιπόν ένα ηφαίστειο (Black Virgin Mountain) που διαδραμάτισε ιδιαίτερο ρόλο καθ’ όλο τον Πόλεμο του Βιετνάμ, κι αυτό γιατί οι Αμερικανοί έλεγχαν την κορυφή και οι βιετκόνγκ τη βάση. Κοντά στο βουνό ήταν εγκαταστημένη η 25η Μεραρχία Πεζικού των ΗΠΑ και ανήμερα Πρωτοχρονιάς του 1968, οι στρατιώτες απολάμβαναν την αργία όταν κάπου 2.500 βιετκόνγκ εμφανίστηκαν από το πουθενά και βάλθηκαν να καταλάβουν τη βάση.
Τα κύματα των επιθέσεων αποκρούστηκαν μεν από την αμερικανική άμυνα, κάποιοι κατάφεραν όμως να σπάσουν τον κλοιό και φοβούμενος τα χειρότερα, ο διοικητής κάλεσε εναέρια βοήθεια αλλά και τη συνδρομή του πυροβολικού καταπάνω στην ίδια τους τη βάση! Ο Όλιβερ Στόουν ήταν ανάμεσα στους νεαρούς στρατιώτες που υπερασπίζονταν τη βάση και είδαν τους Αμερικανούς να βομβαρδίζουν θέσεις Αμερικανών! Έναν μήνα μετά, οι Βιετναμέζοι εξαπέλυσαν την ολομέτωπη επίθεσή τους που θα έμενε γνωστή ως «Tet Offensive» και η Μάχη της Πρωτοχρονιάς του 1968 θάφτηκε κάτω από τα χρονικά των νέων επιχειρήσεων.
Όταν ο Στόουν επέστρεψε στις ΗΠΑ, είδε με έκπληξη ότι κανείς δεν είχε καλύψει την επίμαχη μάχη και δεν μπορούσε να βρει πουθενά πληροφορίες γι’ αυτή. Κι έτσι θεώρησε φυσικότατα ότι είχε φανταστεί το όλο γεγονός, ότι ήταν αποκύημα της φαντασίας του! Ήταν σε μάζωξη των βετεράνων της 25ης Μεραρχίας που θα έπαιρνε τη διαβεβαίωση από τους πρώην συστρατιώτες του ότι η μάχη ήταν αληθινή, κι έτσι ένα μεγάλο μέρος της πλοκής του «Platoon» αφορά πράγματι στη συγκεκριμένη αιματοχυσία…
Η καθήλωση των Συμμάχων που οδήγησε στη Μάχη των Αρδεννών
Την ώρα που οι υπόλοιπες συμμαχικές δυνάμεις προέλαυναν στην Ευρώπη, οι Αμερικάνοι ήταν καθηλωμένοι σε μια τεράστια και καλά οχυρωμένη ναζιστική γραμμή πάνω σε γερμανικό έδαφος, στο Δάσος Hurtgen. Για μήνες ολόκληρους, οι δυνάμεις των ΗΠΑ προσπαθούσαν να σπάσουν τη ναζιστική άμυνα και η μάχη κατέληξε να γίνει η μεγαλύτερη χρονικά σε ολόκληρη την πολεμική ιστορία της Αμερικής! Καθηλωμένοι στο δάσος, οι αμερικανοί στρατιώτες ήταν τώρα αντιμέτωποι με μια νέα ναζιστική στρατηγική: τα εκρηκτικά δέντρα! Βλέπετε οι Γερμανοί είχαν ανακαλύψει ότι αν τα βλήματά τους έσκαγαν κάπου 25-30 μέτρα πάνω από το έδαφος, τότε ο εχθρός θα είχε να αντιμετωπίσει και κομμάτια ξύλου ως φονική απειλή. Η αντισυμβατική τακτική αποδείχθηκε ανεπανάληπτα αποτελεσματική και περισσότεροι από 30.000 Αμερικανοί πέθαναν στη Μάχη του Δάσους Hurtgen, καθώς δεν μπόρεσαν ποτέ να προελάσουν διασπώντας τη ναζιστική οχύρωση.
Παρά τις κολοσσιαίες επιπτώσεις τόσο στο ηθικό όσο και το έμψυχο δυναμικό των ΗΠΑ, η συγκεκριμένη περιπέτεια κρατήθηκε μακριά από τη δημόσια σφαίρα, σε κάτι που βοήθησε και η ολοκληρωτική επίθεση που εξαπέλυσαν οι Ναζί από την ίδια θέση και θα έμενε γνωστή ως Μάχη των Αρδεννών (16 Δεκεμβρίου 1944)! Η τελευταία ευρείας κλίμακας επιχείρηση του Γ’ Ράιχ στον Β’ Παγκόσμιο ξεκίνησε από την ίδια θέση που μέχρι πρότινος υπερασπίζονταν οι Ναζί, αν και έμελλε να κλέψει όλη τη δόξα από το γεγονός που την είχε γεννήσει…
Ο ακήρυχτος Πόλεμος του Θιβέτ
Οι Θιβετιανοί δεν υποδέχτηκαν φυσικά τους γειτονικούς κομμουνιστές εισβολείς με ανοιχτές τις αγκάλες. Μετά την κινεζική εισβολή, θύλακες αντίστασης κατά των δυνάμεων καταστολής ενεργοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα και οι κάτοικοι επιδόθηκαν σε ανταρτοπόλεμο με τον κινεζικό στρατό. Η θιβετιανή αντίσταση, γνωστή ως Chushi Gandrug, εκπαιδεύτηκε από τη CIA και κατάφερε πολλά και καίρια χτυπήματα στον «κόκκινο» εισβολέα, πριν η πανίσχυρη στρατιωτικά Κίνα τη συνθλίψει στα δεκαετία του 1960. Χιλιάδες πολέμησαν και χιλιάδες σκοτώθηκαν στον μυστικό αυτό πόλεμο και το μεγαλύτερο φόβητρο για τους Κινέζους ήταν η γενναιότητα και η αυτοθυσία των αντιστασιακών θυλάκων, οι οποίοι συχνά-πυκνά εφορμούσαν κατά μέτωπο στις κινεζικές γραμμές.
Ο ανταρτοπόλεμος των Θιβετιανών ήταν ταυτοχρόνως καθοριστικής σπουδαιότητας για τη διπλωματία της Δύσης, καθώς ήταν η μόνη πηγή πληροφόρησης για το τι συνέβαινε στην απομονωμένη αυτή γωνιά του πλανήτη. Ο ακήρυχτος πόλεμος των θιβετιανών μαχητών της ελευθερίας συγκαλύφθηκε από τους Κινέζους, την ίδια ώρα που και η δυτική διπλωματία τον κράτησε κρυφό, καθώς ο Νίξον προσπαθούσε να προσεταιριστεί την Κίνα κατά της ΕΣΣΔ. Ήταν οι αντάρτες που φυγάδευσαν τον Δαλάι Λάμα στην αυτοεξορία του μέσω των Ιμαλαΐων, αφήνοντας τόσο τις κινεζικές δυνάμεις κατοχής όσο και τη CIA με το στόμα ανοιχτό.
Ο Μεθοριακός Πόλεμος Σοβιετικών-Ιαπώνων
O ιαπωνικός επεκτατισμός αποκρυσταλλώθηκε στη δεκαετία του 1930 σε δύο κατευθύνσεις: η πρώτη αποζητούσε την επέκταση της αυτοκρατορίας στον βορρά, σε βάρος των Σοβιετικών, και η δεύτερη ήθελε εξάπλωση στα νότια, στις ασιατικές αποικίες των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Καθώς η Ιαπωνία προσάρτησε λοιπόν την Κορέα αλλά και μεγάλα τμήματα της Κίνας, έστρεψε πια το πολεμικό της ενδιαφέρον στα εδάφη που οι Σοβιετικοί έβλεπαν τμήμα της δικής τους σφαίρας επιρροής. Οι αψιμαχίες στα σύνορα ΕΣΣΔ και Ιαπωνίας σύντομα κλιμακώθηκαν σε κανονικές πολεμικές επιχειρήσεις, αν και η παντοδύναμη στρατιωτική μηχανή των Σοβιετικών δεν είχε τίποτα να φοβηθεί, καθώς μιλάμε για χιλιάδες στρατιώτες και υπέρτερα άρματα μάχης.
Η ήττα της Ιαπωνίας ανάγκασε την εξωτερική της πολιτική να στραφεί αποκλειστικά στον Νότο και λίγο αργότερα κατά των ΗΠΑ, εγκαινιάζοντας έτσι στην πλήρη του εξέλιξη τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Ιάπωνες συγκάλυψαν τη χαμένη αναμέτρηση δυνάμεων με την ΕΣΣΔ καθώς ο υποτιθέμενος ανίκητος στρατός τους μέτρησε εμφατική ήττα στην αντιπαράθεσή του με τον γίγαντα του βορρά. Οι Σοβιετικοί το κράτησαν επίσης μυστικό, καθώς η μυστικοπάθειά τους δεν καταλάβαινε ούτε από νίκες ούτε από ήττες: τίποτα δεν έπρεπε να βγαίνει σε επίπεδο πληροφορίας από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ήταν μόνο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου που αποκαλύφθηκαν τα σοβιετικά ντοκουμέντα για τον συνοριακό πόλεμο με την Ιαπωνία…
Πολλοί οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό, καθώς κάθε μάχη έχει τη δική της εξέλιξη και συχνά-πυκνά αυτοί που τη διέταξαν ή συμμετείχαν θα ήθελαν να την ξεχάσουν. Κι όχι γιατί δεν ήταν φυσικά ενδιαφέρουσα!
Όταν μάλιστα η συγκάλυψη προέρχεται από τα υψηλά πολιτειακά και στρατιωτικά κλιμάκια, τότε κανείς δεν θα ακούσει για το ζοφερό γεγονός, κάνοντας ακόμα και αυτούς που πήραν μέρος να αναρωτιούνται αν πράγματι συνέβη (όπως θα δούμε παρακάτω).
Γι’ αυτό και χάθηκαν από την επίσημη ιστορία πολεμικά γεγονότα όπως…
Καναδάς εναντίον Κροατίας
Πότε πολέμησε ο Καναδάς κατά της Κροατίας, θα αναρωτηθεί κανείς και με το δίκιο του; Ήταν το 1993 λοιπόν κατά τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας όταν καναδική δύναμη στάλθηκε στην περιοχή ενταγμένη στην ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ, προσπαθώντας να κρατήσει χωριστά Σέρβους και Κροάτες. Οι Κροάτες δεν υπολόγιζαν και πολύ τους καναδούς κυανόκρανους και όταν τελικά επιτέθηκαν στην ειρηνευτική δύναμη της βορειοαμερικανικής χώρας, αυτό θα εγκαινίαζε τη μεγαλύτερη μάχη που έδινε ο Καναδάς από τα χρόνια του Πολέμου της Κορέας!
Ο επαγγελματισμός του καναδικού αποσπάσματος και η ικανότητά του να τρέψει σε φυγή τις κροατικές δυνάμεις, παρά το 3/1 της εναντίον του αναλογίας δυνάμεων μέσα σε εχθρικό έδαφος, και χωρίς μάλιστα καμία απώλεια, θα έπρεπε κανονικά να κάνει υπερήφανους τους Καναδούς, αν και τα πράγματα μόνο έτσι δεν ήταν. Κι αυτό γιατί ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός Ζαν Κρετιέν φοβήθηκε τις αντιδράσεις του λαού του για την καναδική πολεμική εμπλοκή και κράτησε το γεγονός μακριά από τη δημοσιότητα για τα επόμενα 9 χρόνια της διακυβέρνησής του. Ήταν ταυτοχρόνως και η σεβαστή κροατική παροικία στον Καναδά που έλαβε υπόψη του ο Κρετιέν σε μια από τις πλέον τρανές πολεμικές επιχειρήσεις που κατάφεραν να συγκαλυφθούν στη σύγχρονη εποχή μας…
Ο κρυφός πόλεμος του Ρούσβελτ
Το 1941 είδε τη Βρετανία και τον πρωθυπουργό της Ουίνστον Τσόρτσιλ να πολεμούν μόνοι τη ναζιστική απειλή. Παρά ταύτα, μήνες πριν από την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ που θα εγκαινίαζε επισήμως την αμερικανική εμπλοκή στον Β’ Παγκόσμιο, ο πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ είχε ήδη κηρύξει κρυφά τον πόλεμο στους Ναζί. Στα ναζιστικά υποβρύχια, για να είμαστε ακριβείς! Οι ύπουλες και κόντρα σε κάθε έννοια δικαίου επιθέσεις των γερμανικών υποβρυχίων στους εμπορικούς στόλους των χωρών της Δύσης δεν έπρεπε να μείνουν χωρίς απάντηση, κι έτσι ο Ρούσβελτ είπε το «ναι» στη συνοδεία αμερικανικών πολεμικών στα εμπορικά πλοία που έπλεαν στα διεθνή ύδατα του Ατλαντικού Ωκεανού.
Παρά το γεγονός ότι ΗΠΑ και Γερμανία δεν είχαν κηρύξει πόλεμο, ένας σεβαστός αριθμός αμερικανικών πολεμικών και εμπορικών πλοίων βυθίστηκαν στις μάχες αυτές του περιθωρίου, με τον Ρούσβελτ να είναι αναγκασμένος μάλιστα να κρατήσει το γεγονός κρυφό εξαιτίας των σφοδρών αντιπολεμικών αισθημάτων της αμερικανικής κοινωνίας. Βρετανικά, καναδικά και αμερικανικά πολεμικά επιτηρούσαν τα θαλάσσια περάσματα μεταξύ Καναδά και Βρετανίας το 1942-1943 σε μια από τις λιγότερο γνωστές πτυχές του διαβόητου πολέμου…
Η μάχη που έχασαν οι Αμερικάνοι στο Βιετνάμ
Το 1975, ο συνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού Χάρι Σάμερς πήγε στο Ανόι στο πλαίσιο της τετραμερούς διαπραγματευτικής επιτροπής για την επόμενη μέρα του Βιετνάμ. Όντας εκεί, συνομίλησε με τον βορειοβιετναμέζο ομόλογό του, συνταγματάρχη Του, ο οποίος είχε πάρει μέρος στον φονικό πόλεμο και γνώριζε τα πράγματα από πρώτο χέρι. Με αισθήματα κατάφωρης πικρίας για την έκβαση του πολέμου, ο Σάμερς είπε στον ομόλογό του την περίφημη φράση: «Ξέρετε, ποτέ δεν μας νικήσατε στο πεδίο της μάχης», για να λάβει την απάντηση του πρώην βιετκόνγκ που συνόψιζε γλαφυρά όλα αυτά που δεν είχαν καταλάβει οι Αμερικάνοι από τον Πόλεμο του Βιετνάμ: «Αυτό μπορεί και να είναι αλήθεια, είναι ωστόσο άσχετο».
Την απάντηση του συνταγματάρχη Του την επανέλαβαν κατόπιν τόσοι και τόσοι αμερικανοί επιτελάρχες και πλέον λειτουργούσε ως τρανή απόδειξη ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν χάσει μάχη στο εχθρικό κομμουνιστικό έδαφος και ήταν μόνο ο Τύπος και η κοινή γνώμη που ανάγκασαν σε απόσυρση των δυνάμεών τους από τις εχθροπραξίες. Κι όμως οι Αμερικάνοι έχασαν και πολλές φορές έχασαν με θεαματικό τρόπο! Πρόκειται για μάχες που είτε δεν κάλυψε ο προπαγανδιστικός Τύπος των ΗΠΑ είτε συγκαλύφθηκαν έξυπνα από τον στρατό, αν και περισσότερες από 70 μάχες πιστώνονται πλέον στους βιετκόνγκ. Η τελευταία μάλιστα σύρραξη που έλαβε χώρα κατά τον Πόλεμο του Βιετνάμ μεταξύ των δυνάμεων του Βορρά και των ΗΠΑ είδε νικητή τους βιετκόνγκ! Μιλάμε για τη φονική επίθεση που έμεινε γνωστή ως «Battle of Fire Support Base Ripcord»: οι βιετόνγκ επιδόθηκαν σε σφοδρό και ασίγαστο ανταρτοπόλεμο γύρω από αμερικανική βάση καθ’ όλη τη διάρκεια του Ιουλίου του 1970, κυριεύοντας τελικά το οχυρό των ΗΠΑ και αναγκάζοντας τους περικυκλωμένους αμερικανούς φαντάρους να εγκαταλείψουν την περιοχή μέσω μιας γιγαντιαίας διασωστικής επιχείρησης με ελικόπτερα.
Ο στρατός συγκάλυψε από την πρώτη στιγμή την εκκένωση της αμερικανικής βάσης και την εμφατική ήττα και ήταν ακριβώς οι βετεράνοι που πολέμησαν εκεί που ενημέρωσαν το εμβρόντητο ακροατήριο για τη χαμένη μάχη 15 χρόνια αργότερα, όταν έφτιαξαν επισήμως την ένωση «Ripcord Association» για να μην ξεχαστεί ποτέ το γεγονός…
Μορμόνοι εναντίον αμερικανικής κυβέρνησης
Ήταν τον 19ο αιώνα όταν οι Μορμόνοι μετανάστευσαν από τα ανατολικά των ΗΠΑ και έστησαν το νέο τους σπίτι στη Γιούτα. Αργότερα αποτέλεσαν επισήμως τμήμα της αμερικανικής κοινωνίας και επέτρεψαν κάποια στιγμή στις ομοσπονδιακές αρχές να παρεμβαίνουν στην αποικία τους, αν και το συναπάντημα των πιστών της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών με το κοσμικό κράτος δεν ήταν ανέκαθεν αρμονικό. Σε ένα τέτοιο γεγονός, δικαστής ξακουστός για τη διαφθορά του μπήκε στο στόχαστρο των Μορμόνων και κυνηγήθηκε λυσσαλέα από το Σολτ Λέικ Σίτι, όταν και άρχισαν οι περιπέτειες της αίρεσης. Ο δικαστής έφτασε στην Ουάσιγκτον και χρησιμοποιώντας τις υψηλόβαθμες διασυνδέσεις του κατάφερε να πείσει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ότι οι Μορμόνοι της Γιούτα ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν έτοιμοι να επαναστατήσουν!
Ο Λευκός Οίκος έστειλε στρατιωτικό απόσπασμα και η Πολιτεία της Γιούτα ανταπάντησε παρατάσσοντας τις δικές της δυνάμεις, πανέτοιμη πια να αντιμετωπίσει την εισβολή. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, ο ομοσπονδιακός στρατός έχασε αρκετά επεισόδια κατά την προέλασή του στο Σολτ Λέικ Σίτι, αν και οι απώλειες κρατήθηκαν σε χαμηλά επίπεδα και για τις δύο πλευρές. Οι εντάσεις ώθησαν όμως τους Μορμόνους να σκοτώσουν ένα καραβάνι με άοπλους πολίτες, πιστεύοντας ότι ήταν πράκτορες των Αμερικανών. Τελικά, έπειτα από πολλά επεισόδια και αρκετές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, Μορμόνοι και Ουάσιγκτον έκαναν ειρήνη και το όλο θέμα θάφτηκε γρήγορα κάτω από το παχύ χαλί του Οβάλ Γραφείου…
Αυστραλία εναντίον Γαλλίας
Ήταν το 1941 όταν η 7η Μεραρχία της Αυστραλίας, γνωστή και ως «Σιωπηλή» από την παντελή έλλειψη δημοσιογραφικής κάλυψής της, εισέβαλε στη Συρία και πολέμησε κατά του σκιώδους καθεστώτος Βισί της Γαλλίας. Οι Ναζί σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις της Γαλλίας σε Λίβανο και Συρία για να επιτεθούν στην Αίγυπτο, με τις ευλογίες της κυβέρνησης-μαριονέτας που είχαν ενθρονίσει στο Παρίσι. Η κατεχόμενη Γαλλία είχε ήδη βάλει στην υπηρεσία των δυνάμεων του Άξονα τις βάσεις ανεφοδιασμού των αεροπλάνων, την ίδια ώρα που προμήθευε με τα απαραίτητα ιρακινούς εξτρεμιστές που αποζητούσαν να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό από τη χώρα. Οι συμμαχικές δυνάμεις σάρωσαν τη Συρία και πολέμησαν λυσσαλέα με τους Γάλλους του Βισί, αφήνοντας χιλιάδες νεκρούς και στις δύο πλευρές. Έπειτα από έναν μήνα εντατικών μαχών, ο γάλλος διοικητής παραδόθηκε τελικά, δίνοντας τέλος στον συμμαχικό αλληλοσπαραγμό.
Φοβούμενοι ότι η κοινή γνώμη των συμμαχικών χωρών θα έχανε το ηθικό της αν μάθαινε ότι οι κυβερνήσεις της πολεμούσαν τους Γάλλους, οι επιτελάρχες κράτησαν την επιχείρηση κρυφή κι αυτή ξεχάστηκε κάποια στιγμή ολότελα…
Η μάχη που δεν έγινε ποτέ και γέννησε το «Platoon»
Εδώ έχουμε τον Όλιβερ Στόουν και το αντιπολεμικό του αριστούργημα να λειτουργούν ως μαρτυρίες για ένα γεγονός που συγκαλύφθηκε και δεν θα γινόταν ποτέ γνωστό! Κοντά στα σύνορα με την Καμπότζη υπήρχε λοιπόν ένα ηφαίστειο (Black Virgin Mountain) που διαδραμάτισε ιδιαίτερο ρόλο καθ’ όλο τον Πόλεμο του Βιετνάμ, κι αυτό γιατί οι Αμερικανοί έλεγχαν την κορυφή και οι βιετκόνγκ τη βάση. Κοντά στο βουνό ήταν εγκαταστημένη η 25η Μεραρχία Πεζικού των ΗΠΑ και ανήμερα Πρωτοχρονιάς του 1968, οι στρατιώτες απολάμβαναν την αργία όταν κάπου 2.500 βιετκόνγκ εμφανίστηκαν από το πουθενά και βάλθηκαν να καταλάβουν τη βάση.
Τα κύματα των επιθέσεων αποκρούστηκαν μεν από την αμερικανική άμυνα, κάποιοι κατάφεραν όμως να σπάσουν τον κλοιό και φοβούμενος τα χειρότερα, ο διοικητής κάλεσε εναέρια βοήθεια αλλά και τη συνδρομή του πυροβολικού καταπάνω στην ίδια τους τη βάση! Ο Όλιβερ Στόουν ήταν ανάμεσα στους νεαρούς στρατιώτες που υπερασπίζονταν τη βάση και είδαν τους Αμερικανούς να βομβαρδίζουν θέσεις Αμερικανών! Έναν μήνα μετά, οι Βιετναμέζοι εξαπέλυσαν την ολομέτωπη επίθεσή τους που θα έμενε γνωστή ως «Tet Offensive» και η Μάχη της Πρωτοχρονιάς του 1968 θάφτηκε κάτω από τα χρονικά των νέων επιχειρήσεων.
Όταν ο Στόουν επέστρεψε στις ΗΠΑ, είδε με έκπληξη ότι κανείς δεν είχε καλύψει την επίμαχη μάχη και δεν μπορούσε να βρει πουθενά πληροφορίες γι’ αυτή. Κι έτσι θεώρησε φυσικότατα ότι είχε φανταστεί το όλο γεγονός, ότι ήταν αποκύημα της φαντασίας του! Ήταν σε μάζωξη των βετεράνων της 25ης Μεραρχίας που θα έπαιρνε τη διαβεβαίωση από τους πρώην συστρατιώτες του ότι η μάχη ήταν αληθινή, κι έτσι ένα μεγάλο μέρος της πλοκής του «Platoon» αφορά πράγματι στη συγκεκριμένη αιματοχυσία…
Η καθήλωση των Συμμάχων που οδήγησε στη Μάχη των Αρδεννών
Την ώρα που οι υπόλοιπες συμμαχικές δυνάμεις προέλαυναν στην Ευρώπη, οι Αμερικάνοι ήταν καθηλωμένοι σε μια τεράστια και καλά οχυρωμένη ναζιστική γραμμή πάνω σε γερμανικό έδαφος, στο Δάσος Hurtgen. Για μήνες ολόκληρους, οι δυνάμεις των ΗΠΑ προσπαθούσαν να σπάσουν τη ναζιστική άμυνα και η μάχη κατέληξε να γίνει η μεγαλύτερη χρονικά σε ολόκληρη την πολεμική ιστορία της Αμερικής! Καθηλωμένοι στο δάσος, οι αμερικανοί στρατιώτες ήταν τώρα αντιμέτωποι με μια νέα ναζιστική στρατηγική: τα εκρηκτικά δέντρα! Βλέπετε οι Γερμανοί είχαν ανακαλύψει ότι αν τα βλήματά τους έσκαγαν κάπου 25-30 μέτρα πάνω από το έδαφος, τότε ο εχθρός θα είχε να αντιμετωπίσει και κομμάτια ξύλου ως φονική απειλή. Η αντισυμβατική τακτική αποδείχθηκε ανεπανάληπτα αποτελεσματική και περισσότεροι από 30.000 Αμερικανοί πέθαναν στη Μάχη του Δάσους Hurtgen, καθώς δεν μπόρεσαν ποτέ να προελάσουν διασπώντας τη ναζιστική οχύρωση.
Παρά τις κολοσσιαίες επιπτώσεις τόσο στο ηθικό όσο και το έμψυχο δυναμικό των ΗΠΑ, η συγκεκριμένη περιπέτεια κρατήθηκε μακριά από τη δημόσια σφαίρα, σε κάτι που βοήθησε και η ολοκληρωτική επίθεση που εξαπέλυσαν οι Ναζί από την ίδια θέση και θα έμενε γνωστή ως Μάχη των Αρδεννών (16 Δεκεμβρίου 1944)! Η τελευταία ευρείας κλίμακας επιχείρηση του Γ’ Ράιχ στον Β’ Παγκόσμιο ξεκίνησε από την ίδια θέση που μέχρι πρότινος υπερασπίζονταν οι Ναζί, αν και έμελλε να κλέψει όλη τη δόξα από το γεγονός που την είχε γεννήσει…
Ο ακήρυχτος Πόλεμος του Θιβέτ
Οι Θιβετιανοί δεν υποδέχτηκαν φυσικά τους γειτονικούς κομμουνιστές εισβολείς με ανοιχτές τις αγκάλες. Μετά την κινεζική εισβολή, θύλακες αντίστασης κατά των δυνάμεων καταστολής ενεργοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα και οι κάτοικοι επιδόθηκαν σε ανταρτοπόλεμο με τον κινεζικό στρατό. Η θιβετιανή αντίσταση, γνωστή ως Chushi Gandrug, εκπαιδεύτηκε από τη CIA και κατάφερε πολλά και καίρια χτυπήματα στον «κόκκινο» εισβολέα, πριν η πανίσχυρη στρατιωτικά Κίνα τη συνθλίψει στα δεκαετία του 1960. Χιλιάδες πολέμησαν και χιλιάδες σκοτώθηκαν στον μυστικό αυτό πόλεμο και το μεγαλύτερο φόβητρο για τους Κινέζους ήταν η γενναιότητα και η αυτοθυσία των αντιστασιακών θυλάκων, οι οποίοι συχνά-πυκνά εφορμούσαν κατά μέτωπο στις κινεζικές γραμμές.
Ο ανταρτοπόλεμος των Θιβετιανών ήταν ταυτοχρόνως καθοριστικής σπουδαιότητας για τη διπλωματία της Δύσης, καθώς ήταν η μόνη πηγή πληροφόρησης για το τι συνέβαινε στην απομονωμένη αυτή γωνιά του πλανήτη. Ο ακήρυχτος πόλεμος των θιβετιανών μαχητών της ελευθερίας συγκαλύφθηκε από τους Κινέζους, την ίδια ώρα που και η δυτική διπλωματία τον κράτησε κρυφό, καθώς ο Νίξον προσπαθούσε να προσεταιριστεί την Κίνα κατά της ΕΣΣΔ. Ήταν οι αντάρτες που φυγάδευσαν τον Δαλάι Λάμα στην αυτοεξορία του μέσω των Ιμαλαΐων, αφήνοντας τόσο τις κινεζικές δυνάμεις κατοχής όσο και τη CIA με το στόμα ανοιχτό.
Ο Μεθοριακός Πόλεμος Σοβιετικών-Ιαπώνων
O ιαπωνικός επεκτατισμός αποκρυσταλλώθηκε στη δεκαετία του 1930 σε δύο κατευθύνσεις: η πρώτη αποζητούσε την επέκταση της αυτοκρατορίας στον βορρά, σε βάρος των Σοβιετικών, και η δεύτερη ήθελε εξάπλωση στα νότια, στις ασιατικές αποικίες των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Καθώς η Ιαπωνία προσάρτησε λοιπόν την Κορέα αλλά και μεγάλα τμήματα της Κίνας, έστρεψε πια το πολεμικό της ενδιαφέρον στα εδάφη που οι Σοβιετικοί έβλεπαν τμήμα της δικής τους σφαίρας επιρροής. Οι αψιμαχίες στα σύνορα ΕΣΣΔ και Ιαπωνίας σύντομα κλιμακώθηκαν σε κανονικές πολεμικές επιχειρήσεις, αν και η παντοδύναμη στρατιωτική μηχανή των Σοβιετικών δεν είχε τίποτα να φοβηθεί, καθώς μιλάμε για χιλιάδες στρατιώτες και υπέρτερα άρματα μάχης.
Η ήττα της Ιαπωνίας ανάγκασε την εξωτερική της πολιτική να στραφεί αποκλειστικά στον Νότο και λίγο αργότερα κατά των ΗΠΑ, εγκαινιάζοντας έτσι στην πλήρη του εξέλιξη τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Ιάπωνες συγκάλυψαν τη χαμένη αναμέτρηση δυνάμεων με την ΕΣΣΔ καθώς ο υποτιθέμενος ανίκητος στρατός τους μέτρησε εμφατική ήττα στην αντιπαράθεσή του με τον γίγαντα του βορρά. Οι Σοβιετικοί το κράτησαν επίσης μυστικό, καθώς η μυστικοπάθειά τους δεν καταλάβαινε ούτε από νίκες ούτε από ήττες: τίποτα δεν έπρεπε να βγαίνει σε επίπεδο πληροφορίας από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ήταν μόνο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου που αποκαλύφθηκαν τα σοβιετικά ντοκουμέντα για τον συνοριακό πόλεμο με την Ιαπωνία…
Περισσότερα ιστορικά αφιερώματα εδώ.