Κάλλος έχει ο ωραίος (από την ώρα). Ούτε ο πρόωρος, ο ά-ωρος (α στερητικό + ώρα). Ο άγουρος, το αγόρι, το μικρό παιδί το άνηβο, ούτε ο πάρωρος, ο παραγινομένος, αλλά αυτός που γίνεται στην ώρα του ακριβώς. Επειδή ο ωραίος καλλεί, είναι ωραίος κατά το κάλλος του. Καλός είναι ο ωραίος, ο εύ-μορφος: όμορφος είναι αυτός που έχει ωραία μορφή, ωραίο σχήμα, σε αντίθεση με τον άσχημο (α στερητικό + σχήμα).
Το κάλλος σχετίζεται γλωσσικά με την υγεία και με την τέρψη.
Kal-jas στα σανσκριτικά είναι ο υγιής και ο τερπνός.
Kaljanas ονομάζεται ο καλός, ο ωραίος, ο εξαίρετος, αυτός που έχει καθαρό μυαλό, καθαρή ψυχή, καθαρό σώμα.
Από τη λέξη καλός παράγεται η αρχαία καλλύνω και από την καλλύνω η μεταγενέστερη καλλυντής.
Από τον καλλυντή το επίθετο καλλυντικός.
Από τον καλό το κάλλος.
Από το κάλλος + ωψ (-ωπός) = όψη η αρχαία καλλωπίζω, ο καλλωπισμός και το καλλώπισμα.
Καλό είναι το αγαθό (φιλοσ.) το αισθητικά ωραίο (όπως κακό είναι το αισθητικά άσχημο).
Ο πρό-ωρα γηρασμένος έφηβος των ημερών δεν έχει κάλλος.
Το κάλλος του το αφαιρεί η σκληρότητα της εποχής, οι συνθήκες της διαβίωσης και της επιβίωσης.
Το φάσμα της ύβρεως που πλανάται παντού, της υπερβολής σε όλα. Η ύβρις συσχετίζεται με το υπέρ, μέσω το λατινικού super.
Είναι super -> supris -> ypris ->ύβρις.
Η super 550άρα μηχανή του, τα super τσιγάρα, οι super φαντασιώσεις, τα super models, τον κάνουν superman, υπερβολικό σε όλα, υβριστή.
Οι Έλληνες βέβαια έλεγαν: «Ἧλιος οὐχ ὑπερβήσεται μέτρα, εἰδεμή Ἐρινύες ἐπίκουροι ΔΙΚΗΣ ἐξευρίσουσιν».
Ούτε ο Ήλιος θα ξεπεράσει, υα υπερβεί τα μέτρα του, ειδεμή θα τον βρουν οι Ερινύες, οι βοηθοί της Δίκης και αλίμονό του.
Τον βρίσκουν:
Στις μετωπικές της εθνικής οδού, στα κιγκλιδώματα των γηπέδων, στα μπαρ αμίλητο, στημένο στα τοκ σόου της TV, ανίσχυρο, ακοινώνητο, επιθετικό, βίαιο.
Πού είναι το κάλλος του;
Το κάλλος με την έννοια της μορφής του.
Παρ’ όλα αυτά, το κάλλος βρίσκει τη μορφή του νέου που: κλείνει την TV ανοίγοντας ένα βιβλίο· απορρίπτει την «ξύλινη γλώσσα» και δέχεται να ομιλεί στον όμιλο, στην κοινωνία· έχει αιδώ. Η Αιδώς «ἄνθος ἐπισπείρει», ρίχνει κάτι σαν λουλούδι στο πρόσωπο του ωραίου, λέει ο Λυκοφρονίδης, αντιστέκεται στην ισοπέδωση, στην αλλοτρίωση, κάνει την καθημερινή επανάσταση, οργίζεται, εκφράζει τη δίκαιη αγανάκτησή του χωρίς επιχαιρεκακία, χωρίς φθόνο.
Όποιος ερωτεύεται, αυτός έχει κάλλος.
Το κάλλος σχετίζεται γλωσσικά με την υγεία και με την τέρψη.
Kal-jas στα σανσκριτικά είναι ο υγιής και ο τερπνός.
Kaljanas ονομάζεται ο καλός, ο ωραίος, ο εξαίρετος, αυτός που έχει καθαρό μυαλό, καθαρή ψυχή, καθαρό σώμα.
Από τη λέξη καλός παράγεται η αρχαία καλλύνω και από την καλλύνω η μεταγενέστερη καλλυντής.
Από τον καλλυντή το επίθετο καλλυντικός.
Από τον καλό το κάλλος.
Από το κάλλος + ωψ (-ωπός) = όψη η αρχαία καλλωπίζω, ο καλλωπισμός και το καλλώπισμα.
Καλό είναι το αγαθό (φιλοσ.) το αισθητικά ωραίο (όπως κακό είναι το αισθητικά άσχημο).
Ο πρό-ωρα γηρασμένος έφηβος των ημερών δεν έχει κάλλος.
Το κάλλος του το αφαιρεί η σκληρότητα της εποχής, οι συνθήκες της διαβίωσης και της επιβίωσης.
Το φάσμα της ύβρεως που πλανάται παντού, της υπερβολής σε όλα. Η ύβρις συσχετίζεται με το υπέρ, μέσω το λατινικού super.
Είναι super -> supris -> ypris ->ύβρις.
Η super 550άρα μηχανή του, τα super τσιγάρα, οι super φαντασιώσεις, τα super models, τον κάνουν superman, υπερβολικό σε όλα, υβριστή.
Οι Έλληνες βέβαια έλεγαν: «Ἧλιος οὐχ ὑπερβήσεται μέτρα, εἰδεμή Ἐρινύες ἐπίκουροι ΔΙΚΗΣ ἐξευρίσουσιν».
Ούτε ο Ήλιος θα ξεπεράσει, υα υπερβεί τα μέτρα του, ειδεμή θα τον βρουν οι Ερινύες, οι βοηθοί της Δίκης και αλίμονό του.
Τον βρίσκουν:
Στις μετωπικές της εθνικής οδού, στα κιγκλιδώματα των γηπέδων, στα μπαρ αμίλητο, στημένο στα τοκ σόου της TV, ανίσχυρο, ακοινώνητο, επιθετικό, βίαιο.
Πού είναι το κάλλος του;
Το κάλλος με την έννοια της μορφής του.
Παρ’ όλα αυτά, το κάλλος βρίσκει τη μορφή του νέου που: κλείνει την TV ανοίγοντας ένα βιβλίο· απορρίπτει την «ξύλινη γλώσσα» και δέχεται να ομιλεί στον όμιλο, στην κοινωνία· έχει αιδώ. Η Αιδώς «ἄνθος ἐπισπείρει», ρίχνει κάτι σαν λουλούδι στο πρόσωπο του ωραίου, λέει ο Λυκοφρονίδης, αντιστέκεται στην ισοπέδωση, στην αλλοτρίωση, κάνει την καθημερινή επανάσταση, οργίζεται, εκφράζει τη δίκαιη αγανάκτησή του χωρίς επιχαιρεκακία, χωρίς φθόνο.
Όποιος ερωτεύεται, αυτός έχει κάλλος.
α στερητικό + ώρα
ά-ωρος
άγουρος
μεσαιωνικά αγόρι (ν)
αγόρι
ά-ωρος
άγουρος
μεσαιωνικά αγόρι (ν)
αγόρι
ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΛΕΞΗΣ
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΙΑΜΠΑΣΗΣ
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΙΑΜΠΑΣΗΣ
Περισσότερα φιλολογικά θέματα εδώ.