Για να έχουμε μια ουσιαστική σχέση αγάπης και σεβασμού με τα παιδιά.
Οι πράξεις ενός παιδιού επηρεάζονται άμεσα από τη σχέση που έχει με τους γονείς του. Ας σκεφτούμε για λίγο ποιος είναι ο στόχος μας στη σχέση μας με το παιδί. Να του δείξουμε ποιος κάνει κουμάντο; Να το κάνουμε να μας φοβάται οπότε να φέρεται «καλά»; Ή να το βοηθήσουμε να γίνει ανεξάρτητος άνθρωπος, με αυτοπεποίηθηση και σεβασμό για τους άλλους;
Οι παρακάτω δέκα κανόνες για τη συμπεριφορά των γονιών απέναντι στα παιδιά θα μας βοηθήσουν να αποκτήσουμε μια ουσιαστική σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης μαζί τους.
Ό,τι κάνουμε μετράει.
Τα παιδιά παρακολουθούν ό,τι και αν κάνουμε και έχουν την τάση να μας μιμούνται. Γι’ αυτό, πρέπει σε όλες τις καταστάσεις που είναι μπροστά τα παιδιά να προσέχουμε τις αντιδράσεις μας. Πρέπει να σκεφτόμαστε τι μάθημα παίρνει το παιδί κάθε φορά από τη δική μας συμπεριφορά, τι θέλουμε να πετύχουμε και αν οι πράξεις μας μας οδηγούν προς τον στόχο.
Την αγάπη πρέπει να τη δείχνουμε.
Μη φοβάστε! Τα παιδιά δεν κακομαθαίνουν από την πολλή αγάπη. Κακομαθαίνουν με όσα τους δίνουμε σαν υποκατάστατο της αγάπης, συνήθως υλικά αγαθά και υπερβολική επιείκεια.
Ας είμαστε πρωταγωνιστές στη ζωή των παιδιών.
Για να έχουμε ενεργό ρόλο στη ζωή των παιδιών, πρέπει να βάλουμε κάποια πράγματα σε δεύτερη μοίρα. Πρέπει να «θυσιάσουμε» κάποια πράγματα που θέλουμε να κάνουμε για μας για να ασχοληθούμε με αυτά που χρειάζεται το παιδί. Η παρουσία μας στη ζωή του είναι ζωτικής σημασίας, και αυτό σημαίνει τόσο τη φυσική όσο και την πνευματική μας παρουσία. Όταν κάνουμε κάτι μαζί με το παιδί πρέπει να έχουμε το μυαλό μας εκεί και όχι στη δουλειά ή στο κινητό μας.
Η αντιμετώπισή μας πρέπει να αλλάζει καθώς αλλάζει το παιδί.
Πρέπει να προσαρμοζόμαστε, ακολουθώντας τις αλλαγές στην ηλικία και τη συμπεριφορά του παιδιού. Ας πούμε, ένα τρίχρονο παλεύει να γίνει ανεξάρτητο και αυτό είναι που του δίνει την απαραίτητη ώθηση για να κόψει την πάνα, αλλά είναι ο ίδιος μηχανισμός που το κάνει και να λέει «όχι» σε οτιδήποτε του πούμε. Άρα εμείς θα πρέπει να αναγνωρίζουμε τι συμβαίνει κάθε φορά στο παιδί ή να αναζητούμε την απάντηση ώστε να φερόμαστε αναλόγως.
Οι κανόνες είναι αναγκαίοι και απαραίτητοι.
Οι κανόνες που θα βάλουμε τώρα εμείς στο παιδί, θα διαμορφώσουν τους κανόνες που θα βάλει το ίδιο στον εαυτό του αργότερα. Κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας πρέπει να ξέρουμε πού είναι το παιδί, με ποιον είναι και τι κάνει. Αν αυτός ο κανόνας εφαρμοστεί από νωρίς, θα του έχει γίνει βίωμα και θα μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του και όταν δεν θα είμαστε εμείς εκεί. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όσο μεγαλώνει πρέπει να παρεμβαίνουμε στη ζωή του. Πρέπει να βάλουμε τους κανόνες μας, αλλά να το αφήσουμε ελεύθερο να κάνει και τις δικές του επιλογές.
Στόχος μας είναι η ανεξαρτησία του παιδιού.
Τα όρια βοηθάνε το παιδί να αναπτύξει το αίσθημα του αυτοελέγχου. Η ενθάρρυνση της ανεξαρτησίας όμως βοηθά το παιδί να νιώσει ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Για να επιτύχει στη ζωή χρειάζεται και τα δύο. Είναι λογικό τα παιδιά να θέλουν την αυτονομία τους, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης τους να μην θέλουν να ελέγχονται από κανέναν. Πολλοί γονείς όμως παίρνουν την ανάγκη του παιδιού για ανεξαρτησία ως απειθαρχία και ανυπακοή, και αυτό δημιουργεί πολλές εντάσεις.
Απαραίτητο συστατικό: συνέπεια.
Αν το παιδί ακούει άλλα τη μία μέρα και άλλα την άλλη, μπερδεύεται και τελικά δεν φταίει αυτό για την κακή του συμπεριφορά. Πρέπει να αποφασίσουμε ποιοι κανόνες είναι απαράβατοι και να φροντισουμε να είμαστε συνεπείς στην εφαρμογή τους.
Δεν σηκώνουμε ποτέ χέρι στο παιδί.
Ό,τι και να έχει γίνει, δεν χτυπάμε ποτέ και με κανέναν τρόπο το παιδί. Η σωματική τιμωρία δεν πετυχαίνει τίποτα εκτός από το να δημιουργήσει ένα επιθετικό παιδί που θεωρεί ότι η βία είναι λύση για τα προβλήματά του. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πειθαρχήσουμε το παιδί, και κανένας δεν περιλαμβάνει να το χτυπάμε.
Η σαφήνεια βοηθάει.
Το παιδί δεν καταλαβαίνει πάντα τι ζητάμε από αυτό. Δεν έχει ούτε τις ίδιες προτεραιότητες ούτε την ίδια εμπειρία στη ζωή ούτε την ίδια ικανότητα αντίληψης με εμάς. Εξηγούμε με σαφήνεια τους κανόνες και τις αποφάσεις μας στο παιδί και επαναλαμβάνουμε την εξήγηση όσες φορές χρειαστεί μέχρι να γίνουν κατανοητοί.
Τα παιδιά είναι άξια σεβασμού όσο και οποιοσδήποτε μεγάλος.
Για να μας σέβεται το παιδί, πρέπει να το σεβόμαστε κι εμείς. Πώς; Μιλώντας του ευγενικά, λαμβάνοντας υπόψη τη γνώμη του και δίνοντας προσοχή όταν μας μιλάει. Οι λέξεις «ευχαριστώ» και «παρακαλώ» που απαιτούμε από τα παιδιά, πρέπει να λέγονται πρώτα από μας σε κείνα. Τα παιδιά συμπεριφέρονται στους άλλους όπως συμπεριφέρονται σε αυτά οι γονείς τους. Η σχέση μας με το παιδί καθορίζει τη σχέση που θα αναπτύξει αργότερα το παιδί με άλλους ανθρώπους.
Περισσότερα θέματα για γονείς εδώ.