Επί ξυρού ακμής: Παροιμιακή έκφραση των αρχαίων Ελλήνων. Λέγεται για κάτι που βρίσκεται σε κρίσιμη στιγμή, δηλαδή για ζωή ή για θάνατο. Η έκφραση έχει την αρχή της στα ορειχάλκινα μηνοειδή ξυράφια, πάνω στη λεπτότατη ακμή των οποίων τίποτε δεν μπορεί να ισορροπήσει, αλλά αμέσως πέφτει σε μία από τις δύο πλευρές. Πρωτοεμφανίζεται στην Ιλιάδα, Κ 173-174: «νυν γαρ δη πάντεσσιν επί ξυρού ίσταται ακμής / ή μάλα λυγρός όλεθρος Αχαιοίς ηέ βιώναι».
Ξηρός είναι ο στεγνός, ο αφυδατωμένος.
Ξυρός / ξυρόν είναι το ξυράφι.
Όταν λοιπόν κάποιος βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο – στην κόψη του ξυραφιού, όπως λέμε κι αλλιώς, τότε επί ξυρού ίσταται ακμής. Αυτή είναι η σωστή φράση, η οποία περιλαμβάνεται στην Ιλιάδα (Κ 173) του Ομήρου. Το «επί ξηρού ακμής» δεν σημαίνει τίποτε
Περισσότερα γλωσσικά λάθη εδώ.
Ξηρός είναι ο στεγνός, ο αφυδατωμένος.
Ξυρός / ξυρόν είναι το ξυράφι.
Όταν λοιπόν κάποιος βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο – στην κόψη του ξυραφιού, όπως λέμε κι αλλιώς, τότε επί ξυρού ίσταται ακμής. Αυτή είναι η σωστή φράση, η οποία περιλαμβάνεται στην Ιλιάδα (Κ 173) του Ομήρου. Το «επί ξηρού ακμής» δεν σημαίνει τίποτε
Περισσότερα γλωσσικά λάθη εδώ.