Μια εξεζητημένη και λυρικά σαρκαστική περφόρμανς –σαν λοξή επιμνημόσυνη δέηση στην έννοια της ελληνικότητας– με εξαιρετική ατμόσφαιρα και ερμηνείες. Κυρίαρχες φιγούρες, ο Αλέκος Συσσοβίτης ως ομοφυλόφιλος μπουλουκτζής που πενθεί με βαριά μακεδονίτικη προφορά και η τρανσέξουαλ Μπέττυ μια άλλη εκδοχή του εαυτού της.
Μια σκεπτόμενη anti-bullying κωμωδία ενηλίκων, διάσημη από τον κινηματογράφο, σε μια προσεγμένη παραγωγή, με ωραία ατμόσφαιρα κι ερμηνείες στην κόψη του κωμικοτραγικού. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος αποδεικνύεται ταιριαστός στον χαριτωμένο και αξιαγάπητο χαρακτήρα του καλοκάγαθου εφοριακού/υποψήφιου κορόιδου.
Ένα βιωματικό μυθιστόρημα γίνεται αφορμή για ένα αλησμόνητο σόλο από τη Λένα Παπαληγούρα, σε μια παράσταση χειροποίητη, τρυφερή, επικοινωνιακή και απροσδόκητα «ηθική».
Πολλά περισσότερα από μια σαρδόνια αποδόμηση της «αγίας» αμερικανικής οικογένειας. Μια παράσταση μεγάλων ερμηνειών, σκηνοθετημένη με ακρίβεια μετρονόμου ούτως ώστε να αποκαλυφθούν ο απεγνωσμένος λυρισμός και η μοχθηρή αγωνία του έργου και της σύγχρονης δυτικής σκέψης.
Το πρώτο θεατρικό έργο του γνωστού κινηματογραφιστή είναι ένα αστικό δράμα με αλληγορικές προεκτάσεις και με γλώσσα επιτηδευμένα χυδαία, παιγμένο με ένα ρεαλιστικό κώδικα που δαγκώνει και φτάνει διαρκώς στην υστερία, μπουκάρει στο σαλόνι των λούμπεν μεγαλοαστών και μας λέει: «Ιδού ποιοι ορίζουν τη ζωή μας».
Η μετα-θεατρική ανάγνωση του Δημήτρη Καραντζά στη Μήδεια λειτουργεί ως αφετηρία για μια διανοητική αντιμετώπιση του μύθου, τοποθετεί όμως το θέαμα σε μια απόσταση από την πλατεία.
Πόσο μπορεί να «σκάψει» εντός της μια σκηνοθεσία; Με νέα διανομή αλλά πάντα με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη να κυριαρχεί, ξαναδουλεμένη στη λεπτομέρειά της με έναν βαθιά καλλιεργημένο ψυχολογικό ρεαλισμό, η «Μεγάλη Χίμαιρα» λειτουργεί παραδειγματικά: ιδού τι σημαίνει αστικό θέατρο.
