![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6qq4Zj1Q-LV8S53f9AXtU-NOCyjmbBw7b3IspUKbKnuUOx1t_sKeU5iBxmczFFQ72YxcWbciNTsYmrtXHuWz_MrnCS7JGTN0451sG2I-KIZiVT47dUO7R1ucUTsB6IxdmUqXNOP4BVk0/s400/%25CE%2594%25CE%25AF%25CE%25BD%25CF%2589+%25CF%2584%25CF%258C%25CF%2580%25CE%25BF+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B3%25CE%25AE.jpg)
«Δώσε τόπο της οργής», «έδωσα τόπο στην οργή», φράση που έχει από την αρχαιότητα την προέλευσή της.
Στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (718) βρίσκουμε σχετικό στίχο: «είκε θυμώ και μετάστασιν δίδου». Αυτά τα λόγια λέει ο Αίμωνας στον πατέρα του τον Κρέοντα , που επιμένει να τιμωρήσει την Αντιγόνη, γιατί δεν υπάκουσε στη διαταγή του και έθαψε τον αδελφό της Πολυνείκη.
«Είκε» = υποχώρησε, «θυμώ και» αντί «και θυμώ μετάοτασιν δίδου» = και άλλαξε γνώμη, δηλαδή, δώσε τόπο στην οργή.
Στις «Ευμενίδες» του Αισχύλου (847) λέει η θεά Αθηνά στο Χορό (των Ευμενίδων): «οργάς ξυνοίσω σοι· γεραιτέρα γαρ ει». Η λ. οργή έχει και τη σημασία: διάθεσης, των αισθημάτων, όπως κι εδώ «θα δώσω τόπο στην οργή», θα υποχωρήσω και θα ανεχθώ τις διαθέσεις σου (ξυνοίσω = συνοίσω = μέλλων του συμφέρω, εδώ ανέχομαι, συγχωρώ, υπομένω), γιατί είσαι γεροντότερη (Ευριπ. Ελ. 80, Απόσπ. 31) «οργή είκειν» κ.ά.