Ποια είναι τα λάθη αυτά των γονιών που μπορούν να αφήσουν πραγματικά ανεπανόρθωτα ψυχικά τραύματα στο παιδί; Ο ρόλος του γονιού είναι ίσως ο πιο δύσκολος ρόλος που ο άνθρωπος καλείται να παίξει.
Από την μια προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην επιβολή των ορίων στα παιδιά μας και από την άλλη πλευρά υπάρχει ο φόβος και η αγωνία μήπως έτσι πληγώσουμε τον ευαίσθητο ψυχισμό τους.
Άλλες πάλι φορές η καθημερινότητα με τις τεράστιες απαιτήσεις της, μας απορροφά τόσο πολύ, που μπορεί να αδιαφορήσουμε ή να γίνουμε απορριπτικοί ως προς τις ανάγκες του παιδιού μας. Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις στηρίζονται στην αλληλεπίδραση των ατόμων. Συνήθως δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουν λανθασμένες συμπεριφορές μας που μπορεί να δημιουργούν κενά και πληγές στο ψυχισμό του παιδιού μας.
H επιθετικότητα που κουβαλούμε σαν άνθρωποι μέσα μας, και που αυξάνεται στις μέρες μας λόγω πολύ δύσκολων εξωτερικών και εσωτερικών πιέσεων, οδηγεί πολλές φορές στο να αντιδρούμε βίαια σωματικά αλλά και εξίσου λεκτικά στο παιδί μας που δεν μας «ακούει» ή αντιδρά άσχημα σε ότι λέμε. Άλλωστε και οι γονείς είναι άνθρωποι με τις δικές τους ψυχικές αντοχές και όρια.
Έτσι όμως απλά ξεσπάμε τη δική μας ένταση πάνω σε έναν παιδικό ψυχισμό χωρίς να σκεφτούμε ότι δεν αντέχει αυτή την εισβολή, απλά την συσσωρεύει μέσα του δημιουργώντας ρήγματα στην ψυχοσύνθεσή του.
Σε άλλες περιπτώσεις προβάλουμε και καθρεφτίζουμε πάνω του απογοητεύσεις, ματαιώσεις και χαρακτηρισμούς γενεών με ένα απαξιωτικό τρόπο “δεν θα σε θέλει κανένας, δεν παίρνεις πολλές στροφές, είσαι χονδρός, ασχημόπαπο, τεμπέλης, κακό παιδί”,δημιουργώντας ανθρώπους χωρίς αυτοπεποίθηση και με μεγάλη συναισθηματική ευαλωτότητα που ο καθένας τρίτος μπορεί να εκμεταλλευτεί στο μέλλον.
Συχνά βλέπουμε και γονείς τόσο αδύναμους στο να θέτουν όρια στο παιδί που έχει ως αποτέλεσμα να υποχωρούν σε κάθε παράλογη απαίτησή του.
Αυτό μπορεί να συμβαίνει για πολλούς λόγους ,είτε γιατί νιώθουμε ενοχικοί που δεν έχουμε όσο χρόνο θα θέλαμε μαζί του, είτε γιατί φοβόμαστε ότι δεν θα αντέξουμε να έρθουμε σε σύγκρουση μαζί του.
Συμβάλουμε όμως έτσι και στην ανυπαρξία εσωτερικών ορίων ενός παιδικού ψυχισμού ο οποίος δεν θα μπορέσει να οργανωθεί και να αντιδράσει καλά σε μετέπειτα απαιτήσεις και αγχογόνα γεγονότα.
Υπάρχουν όμως και οι γονείς οι οποίοι μπορεί να μην έχουν μέσα τους νιώσει τι πραγματικά σημαίνει να φροντίζεις συνεχώς και να θέτεις προτεραιότητες για κάποιον άλλον, αφού κανένας δεν τους προετοίμασε ίσως για τον απαιτητικό και full time ρόλο του γονέα. Η αδιαφορία όμως για τις ουσιαστικές ανάγκες του άλλου έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα χάος που κυρίως μπερδεύει και φοβίζει ένα παιδί το οποίο χρειάζεται προσοχή και φροντίδα.
Η σχέση με το παιδί μας και οι δυσκολίες της δεν είναι όμως ανεξάρτητη από την οικογένεια ,το πρώτο και πιο σημαντικό πλαίσιο που γνωρίζει ένα παιδί, είναι και οι σχέσεις μεταξύ των γονέων καθώς και της ευρύτερης οικογένειας άσχετα αν ζουν κάτω από την ίδια στέγη.
Η ενδοοικογενειακή βία κάθε μορφής, τα άσχημα λόγια που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας ,η έλλειψη φροντίδας και αγάπης, κάνουν ένα παιδί να βλέπει την εικόνα ενός γκρεμισμένου πλαισίου, χωρίς ασφάλεια, χωρίς σταθερότητα. Πολλοί θεωρούν ότι είναι μια τέχνη το να είσαι καλός γονιός.
Αρκετές φορές όμως, η κοινωνία και η οικογενειακή δομή, δεν μπορούν να μας εφοδιάσουν με τη γνώση και με τους ψυχικούς πόρους που θα επιτρέψουν να ανταποκριθούμε και να λειτουργήσουμε ανάλογα και επαρκώς σαν γονείς.
Παρόλα αυτά, για να μπορέσει να λειτουργήσει καλά ο καθένας μας, ώστε να αναθρέψει ένα παιδί ψυχικά ισορροπημένο, η αρχική προϋπόθεση δεν είναι να είναι τέλειος, αλλά να είναι γονιός με τη ψυχική του και τη φυσική του παρουσία, όσο μπορεί.
Να έχει αναπτύξει μέσα του δηλαδή έναν αρκετά καλό γονικό ρολό έτσι ώστε να έρχεται κοντά στις ανάγκες του παιδιού του, αποφεύγοντας ακρότητες, να το συνοδεύει στην ανάπτυξή του και να βλέπει τον κόσμο και μέσα από τα παιδικά μάτια.
Αναστασία Τσακίρη,Ειδικός Παιδοψυχίατρος – singleparent.gr
Περισσότερες συμβουλές εδώ.