Δεν μιλάμε για τους πεσιμιστές, όχι. Ούτε για τους παραπονιάρηδες, που είναι και το τρυφερό αντίβαρο σε μια κοινωνία που τρέφεται από τις σάρκες της. Ο λόγος γίνεται για το είδος των ανθρώπων, που φαινομενικά είναι μνημεία καλοσύνης και στωικότητας, ενδεχομένως και πάντοτε χαμογελαστοί, αλλά δεν έχουν λόγο να μην είναι έτσι, αφού ρουφούν την ενέργεια των άλλων…
Και, ναι, κατά καιρούς υπογραμμίζεται από ψυχολόγους, η αρνητική επιρροή τους στην καθημερινότητα μας, όμως, πλέον επισημαίνεται ότι αυτή η επιρροή έχει μακροχρόνιες συνέπειες και στη δική μας συμπεριφορά και ζωή. Δέκα σοβαρά επιχειρήματα, δοσμένα από τον συγγραφέα και ομιλητή, Shawn Doyle εξηγούν γιατί δεν χρειάζονται ούτε… τυπικές σχέσεις με τέτοιους τύπους.
Ο αρνητισμός τους επηρεάζει τη δική μας συμπεριφορά
Η καθημερινή συναναστροφή με ανθρώπους που μόνο σχολιάζουν και πάντα μπορούν να εντοπίσουν το λάθος (μας), πολύ σύντομα μας μετατρέπει σε… όμοιο. Ξαφνικά, μοιάζει αστείο το να δείξουμε με το δάχτυλο το ελάττωμα ενός φίλου, ξαφνικά είναι εύκολο να απορρίψουμε ή να μειώσουμε την προσπάθεια κάποιου άλλου. Ξαφνικά; Καθόλου ξαφνικά. Ο συγχρωτισμός μας κάνει μέρος μίας παρέας τοξικών ανθρώπων, έστω και ασυναίσθητα.
Αλλάζει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή
Αν η αισιοδοξία δεν είναι ακριβώς το φόρτε μας, κινδυνεύουμε περισσότερο. Σταδιακά, αποκτούμε μία αίσθηση ματαιότητας, «γιατί να κάνω αυτό, αφού μπορεί να αποτύχω», «γιατί να κάνω το άλλο, αφού μπορεί να μην πάει όπως υπολογίζω». Είναι μια ύπουλη μετάλλαξη, που σε λίγο διάστημα θα έχει «στεγνώσει» όλα μας τα όνειρα και τη διάθεση μας για ρίσκο.
Απορροφούν όλη μας την ενέργεια
Χωρίς να το καταλαβαίνουμε, όταν βρισκόμαστε σε ένα τόσο «τοξικό» περιβάλλον, διαμορφώνουμε τη συμπεριφορά μας, από ένστικτο σχεδόν, για να μην υποφέρουμε από κάποια κακή κριτική, από ένα άκομψο σχόλιο, από μία εντελώς άβολη συζήτηση. Μοιραία, ξοδεύουμε ενέργεια σε λάθος σημείο, για λάθος ανθρώπους, για όλους τους λάθος λόγους.
Καταστρέφουν την αξιοπιστία μας
Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε διαπιστώσει ότι η γειτόνισσα, ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο και πάει λέγοντας, έχει… ροπή προς την κακοήθεια, την «κοινωνική κριτική». Με το να μας βλέπουν δίπλα σε τέτοιο κόσμο, δημιουργούνται εύλογες απορίες για τη δική μας ποιότητα, για τον δικό μας χαρακτήρα.
Δεν θα μας ενθαρρύνουν ποτέ.Για οτιδήποτε
Παρά το καλοπροαίρετο ύφος, δεν θα μας ενθαρρύνουν ποτέ για οποιοδήποτε «άλμα» μας, προσωπικό ή επαγγελματικό. Δεν θα μας πουν ποτέ «μπορείς, το πιστεύω, θα τα καταφέρεις». Ακριβώς, το αντίθετο, καθώς πρόκειται για το εξαιρετικό εκείνο είδος, που χαίρεται αποκλειστικά με τις αποτυχίες και τις χαμένες ευκαιρίες των άλλων.
Είναι δύσκολο να τους «ξεφορτωθείς»
Βάσει στρατηγικής, φροντίζουν είτε να γίνονται απαραίτητοι, είτε ενοχλητικοί. Όποια από τις δύο περιπτώσεις, δημιουργεί βαθμό δυσκολίας στην απομάκρυνση τους από τη ζωή μας. Η στρατηγική περιλαμβάνει και κλάματα, σκηνές ζηλοτυπίας και καβγάδες, στην περίπτωση που φαινόμαστε αποφασισμένοι να τερματίσουμε την κοινωνική επαφή.
Δεν μας αφήνουν να ωριμάσουμε
Ακριβώς, επειδή αγαπούν τα στραβοπατήματα μας (βλέπε, Νο5), θα είναι πάντα εκεί για να μας «αγκαλιάσουν» μόλις αποτύχουμε. Και να μας πουν ότι «συμβαίνουν αυτά και θα ξανασυμβούν» και «όλα για κάποιον λόγο γίνονται». Αν θέλουμε να πιστέψουμε κάτι τέτοιο, το ψεύτικο χάδι μας «κανακεύει» τόσο, ώστε να μην αντιμετωπίσουμε ποτέ σοβαρά το λάθος που κάναμε, να ωριμάσουμε και να προχωρήσουμε.
Περισσότερα χρήσιμα θέματα εδώ.