Θα έπρεπε να είναι κανείς ουτοπιστής, αν το 1961 σκεφτόταν ότι οι απλοί άνθρωποι μπορούσαν να πιέσουν τις ανά τον κόσμο κυβερνήσεις που παραβίαζαν τα ανθρώπινα δικαιώματα; Ο Μπένενσον δεν ήταν ούτε ονειροπόλος ούτε τρελός. Το θάρρος, η αγανάκτηση, η πίστη, η βαθιά γνώση των θεσμών, οι συγκεκριμένοι στόχοι μαζί με την εξαιρετική ευφυΐα του ήταν σίγουρα τα συστατικά που στην πραγματικότητα τον οδήγησαν να συνενώσει τους πολίτες. Έτσι οργάνωσε την πρώτη διεθνή εκστρατεία -«Έκκληση για Αμνηστία 1961»- για την υπεράσπιση των κρατουμένων συνείδησης. Κι όμως, είχε γεννηθεί σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε ακόμη καμία απολύτως διεθνής συνθήκη σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα… Το στοίχημα ήταν σίγουρα τολμηρό αλλά για τον Μπένενσον δεν ήταν η πρώτη μάχη. Γεννημένος το 1921, ήδη από την ηλικία των 16 στρατεύεται ενάντια στον Φρανκισμό και στη συνέχεια δημιουργεί ένα κίνημα υποστήριξης των φυγάδων Εβραίων από τη Γερμανία του Χίτλερ. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάζεται να διακόψει τις νομικές του σπουδές στην Οξφόρδη.
Το 1950, έχοντας πάρει το δίπλωμα της Νομικής από την Οξφόρδη, υπερασπίζεται τους συνδικαλιστές στην Ουγγαρία, την Κύπρο, την Ισπανία. Μαζί με τους φίλους του δικηγόρους Σον Μακ Μπράιτ και Έρικ Μπέικερ δημιουργεί τη Δικαιοσύνη (Justice), μια πρώτη οργάνωση νομικής υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – κατά κάποιον τρόπο την προπομπό της Διεθνούς Αμνηστίας . Η δεκαετία του 1960 γνωρίζει τη γέννηση της δικής μας Οργάνωσης: Ο Μπένενσον δουλεύει ακατάπαυστα, αναπτύσσοντας τη δράση της Οργάνωσης, παρέχοντας ένα μεγάλο μέρος της χρηματοδότησής της, δημιουργώντας νέα τμήματα, δοκιμάζοντας όλες τις τεχνικές επικοινωνίας και συμμετέχοντας ακόμα και σε αποστολές έρευνας επιτόπου. Θέλοντας η Οργάνωση να έχει ένα σύμβολο, την Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στις 10 Δεκεμβρίου του 1961, ανάβει το πρώτο κερί της Διεθνούς Αμνηστίας στην εκκλησία του St-Martin-in-the-Fields, στο Λονδίνο, εμπνεόμενος από το παλιό κινέζικο ρητό: «Είναι καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι».
Το 1964 εκλέγεται πρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας. Δυο δεκαετίες περίπου αργότερα, το 1980, εξακολουθώντας να είναι βαθιά συνδεδεμένος με την Διεθνή Αμνηστία, εκλέγεται πρόεδρος μιας νέας οργάνωσης, της περίφημης ACAT, (l’Action des Chrétiens pour l’Abolition de la Torture). Τέλος, το 1990, δημιουργεί ένα δίκτυο υποστήριξης για τα ορφανά παιδιά της Ρουμανίας. Πέθανε στις 25 Φεβρουαρίου 2005, σε ηλικία 84 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα υπέροχο κάλεσμα για δράση και αντίδραση: «Αντικαταστήστε το φόβο με την ελπίδα, την αδράνεια με τη δράση, την αδιαφορία με την αλληλεγγύη».
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.