Γίνε η φλόγα της έμπνευσης
κι εγώ σαν άνεμος
να φυσάω για να σε διώχνω
κι όσο νιώθεις την ανάσα μου
τόσο να φουντώνεις.
Η κάψα της φωτιάς σου
να κυριεύσει το είναι μου,
να καίω, να σπαράζω
κι όλες μου οι αισθήσεις
να νιώθουν το απόλυτο.
Να μ' ακουμπάς και
να ζεσταίνεις ό,τι αγγίζεις,
να σ' ακουμπάω και να
καις κάθε ενοχή·
μέχρι να μείνουν οι στάχτες της ηδονής.
Να τις κρατάς στο χέρι σου
σφιχτά σαν φυλαχτό,
να θυμίζουν την απόλαυση που βίωσες
κι αποτέφρωσε
όλες σου τις συστολές.
Κι αν ύστερα απ' όλα μείνουν μόνο αποκαΐδια,
άξιζε, θα λες, να νιώσεις
αυτήν την πυρπόληση,
άξιζε, θα λες -έστω και για μια φορά-
να γίνεις παρανάλωμα του πυρός.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης, Μάρτιος 2019.
Περισσότερα έργα μου εδώ.
