Δύο ποιήματα για παιδιά από τον ποιητή Ιωάννη Ζορμπαλά

Ο  ΛΟΥΜΙΔΗΣ  (Παιδικό)                   

Τσίρι  τρι και τσίρι  τρα.                                     

Με φωνάζουνε «Λουμίδη»,    

έχω πράσινη ουρά

και κουνιέμαι ρυθμικά.                                                   

Σου κρατάω συντροφιά,    

απ’ τις έξι ως τις εννιά.          

Καμαρώνω σαν πλουμίδι,  

με τα τιρκουάζ φτερά.

Τσίρι  τρι και τσίρι  τρα.  

Του χορού κάνω φιγούρες,

με το ράμφος μου χτυπώ

και σου διώχνω τις σκοτούρες.   

Τσίρι  τρι και τσίρι  τρα.                           

Σχέση έχουμε βαθιά.   

«Ομορφιά» με ανεβάζεις,                                                

«Ζωγραφιά» με κατεβάζεις.

Με φροντίζεις στοργικά.

Τρώω σπόρια διαλεχτά.

Έτσι ζω ευτυχισμένος,

μέσα στην τρελή χαρά.

Τσίρι τρι και  τσίρι τρα.  

Σου μιλάω μουσικά.

Με ταΐζεις μαϊντανό.

Σου σφυρίζω «Σ’ αγαπώ».

Μας ζηλεύει η γειτονιά                      

«Ο Αρλεκίνος τραγουδά».                                                                               

Εγώ στα καλλιτεχνικά,      

έχω  πάρει ...‘ντοκτορά’!                                    

Είμαι χορευτής καλός.

Είμαι τραγουδοποιός.  

Μίμος και ηθοποιός.                                        

Παπαγάλος ωδικός! 

 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ

Το ποίημα απέσπασε  Α΄ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΑΤΙΡΙΚΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ    

στον 8^ο Παγκόσμιο  Λογοτεχνικό   Διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ. Ελλάδας.

ΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΗΣ

Χρόνια πολλά-από καρδιάς-περίσσεια η χαρά  

και να πετάς όπου ποθείς, με αετού φτερά.   

Όμως προτού στόχους ψηλούς μάθεις ν’ αποζητάς,

πρέπει να μάθεις «πως» και «που» θα πρέπει να πετάς. 

Το αετόπουλο ψηλά βρίσκει την ευτυχία                 

και κατακτά βουνοκορφές με χιόνια και με κρύα.          

Σχολείο έχει τη φωλιά, δασκάλα -αετομάνα 

κι ακούει τους γεροαετούς, πριν καταστρώσει πλάνα.

Να ζήσεις τ’ αετόπουλου, αν θες, την ιστορία

έχε τα μάτια τέσσερα και τα αυτιά σου...τρία!

Όταν θα νιώσεις, δυνατά πως είναι- τα φτερά σου,

τότε και τ’ άστρα θα μπορείς να φέρεις στην ποδιά σου!    

Εάν ζηλόφθονα πουλιά κράζουν πως «σ’ αγαπούνε»,

θα λες «Τα αετόπουλα μόνο ψηλά πετούνε».

Γιατί με δύναμη ψυχής- με τσαγανό- που λένε,

χτίζουν στ’ απόκρημνα φωλιές- δεν ξέρουνε να κλαίνε!

Κι όσοι, πικρόχολα σου πουν-λόγια, να σε πληγώσουν, 

την αετίσια σου ματιά θα δουν και θα πετρώσουν.                      

Κράτα σαν αετόπουλο, λοιπόν, την ευτυχία.

Να σ’ αγαπούν-όσοι αγαπάς-γλυκιά μου Αντωνία! 

                                                    Στην Αντωνία  17-1-2019                                     

                   ΙΩΑΝΝΗΣ  ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ  

Το ποίημα δημοσιεύτηκε στην Ερωτική Ανθολογία 2019

5 η Συλλεκτική Έκδοση - των Εκδόσεων Πνοές Λόγου

& Τέχνης.