Η προέλευσή της συνδέεται με τις εκλογές και συγκεκριμένα με τις προεκλογικές περιόδους του παρελθόντος.
Μετά τα χρόνια του Όθωνα, όταν ξεκινούσε ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα και οι πολιτικοί ετοίμαζαν μια προεκλογική ομιλία, για να είναι σίγουροι για την επιτυχία της, μίσθωναν κόσμο για να ζητωκραυγάζει.
Για την επιλογή των «φανατικών» μάλιστα, γινόταν εξετάσεις κατά τις οποίες οι υποψήφιοι συγκεντρώνονταν σε μια αλάνα και φώναζαν «ζήτω» και «μπράβο».
Όσοι δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις, απορρίπτονταν με την έκφραση: «Αυτός δεν κάνει ούτε για ζήτω».
Έτσι ο υποψήφιος κλακαδόρος έχανε το μάλλον εύκολο μεροκάματο.
Η έκφραση ταυτίστηκε με την υποτίμηση κάποιου και χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τον άχρηστο και τον ανίκανο, ακόμη και για την πιο εύκολη δουλειά.
Ιστορικά, έχει καταγραφεί η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε δημόσια η έκφραση.
Ειπώθηκε από την αδελφή του Χαρίλαου Τρικούπη η οποία αναφερόταν στον πολιτικό του αντίπαλο Θεόδωρο Δηλιγιάννη.
Περισσότερες ιστορίες λέξεων εδώ.