Απόψε οι αναμνήσεις βγήκανε σεργιάνι
να χορέψουν κάτω απ' την πανσέληνο
με τις σκιές της ευτυχίας.
Τις κράτησαν από τη μέση
κι αυτές αφέθηκαν να παρασυρθούν
από το μεθυστικό άρωμα της νοσταλγίας.
Για μια στιγμή οι σκιές
έλαμψαν τόσο πολύ,
που ζήλεψε το γεμόφεγγο.
Όλα τα θυμάμαι,
το νέκταρ των χειλιών σου
την αμβροσία του κορμιού σου.
Σύντομα η μουσική χαμήλωσε
και η ομίχλη της μελαγχολίας
έκρυψε το φεγγάρι.
Οι σκιές κρύφτηκαν στο σκοτάδι
μια απόκοσμη σιωπή απλώθηκε παντού
και αναδυόταν έντονα μια δυσωδία θλίψης.
Η ομίχλη πύκνωσε τόσο πολύ
θαρρείς και θέριευε τρώγοντας
ίχνη σκιασμένης ευδαιμονίας.
Τα καταβρόχθισε βιαίως κι εξαλείφθησαν
σαν να μην υπήρχαν ποτέ. Κι όμως, υπήρχαν.
Όλα τα θυμάμαι, μα ξέχασα εμένα.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης
Περισσότερα έργα μου εδώ.
