Κείμενο 1
Υπηρέτηση
και διαφώτιση της κοινωνίας
«Τελικός στόχος κάθε πνευματικού μόχθου (είτε φιλοσοφικού, είτε επιστημονικού, είτε καλλιτεχνικού) είναι, βέβαια, η ανερεύνηση, η ερμηνεία και η κατάκτηση του κοσμικού και ζωικού “μυστηρίου”, που οδηγούν στην ουσιαστική, βαθύτερη “ευδαιμονία” του ανθρώπου». Ο πόθος, το πάθος και η δυνατότητα της Γνώσης (το μεγάλο προνόμιο, μαρτύριο αλλά και βάλσαμο κάθε λογικού όντος) είναι, για τον πνευματικό άνθρωπο, αυτός τούτος ο λόγος ύπαρξής του.
Μέσα στην κοινωνική σφαίρα, τα πνευματικά αγαθά είναι τόσο απαραίτητα όσο και τα υλικά. Παραφράζοντας τον αφορισμό του Κάντ, θα λέγαμε πως «η ύλη χωρίς το πνεύμα είναι τυφλή, αλλά και το πνεύμα χωρίς την ύλη είναι κενό». Μια κοινωνία που νοιάζεται μόνο για τα υλικά αγαθά, είναι κοινωνία ζώων – μια κοινωνία που νοιάζεται μόνο για τα πνευματικά αγαθά είναι κοινωνία ασκητών. Αλλά ο άνθρωπος, ο κοινωνικός άνθρωπος, δεν είναι ούτε ζώο ούτε ασκητής. Χρειάζεται και τα υλικά αγαθά, για να υπάρξει και τα πνευματικά αγαθά για να υπάρξει σωστά. Τα πρώτα θα του δώσουν το «ζην», τα δεύτερα το «ευ ζην».
Κι εδώ προβαίνει, βαρύτατη, η ευθύνη των πνευματικών ανθρώπων για την πορεία της κοινωνίας. Σ’ αυτούς έχει λάχει ο κλήρος να την οπλίσουν όχι μόνο με οργάνωση και μέθοδο, αλλά και με έρεισμα, με νόημα, με σκοπό. Μια κοινωνία που δεν ξέρει πώς βαδίζει, είναι κοινωνία τυφλών, καταδικασμένη να χαθεί μέσα στο ίδιο της το σκοτάδι. Και τους «πρέποντες» δρόμους, λόγους και σκοπούς της δεν μπορούν να της τους δείξουν άλλοι από τους πνευματικός ανθρώπους.
Αν αληθεύει αυτό που είπαμε πιο πάνω – πως το μεγάλο κι ακαταμάχητο όπλο τους είναι η Γνώση – οι πνευματικοί άνθρωποι θα ήταν ένοχοι προδοσίας, και προδοσίας εσχάτης, αν το όπλο αυτό δεν το χρησιμοποιούσαν για τον ανώτατο και απώτατο προορισμό που τους δόθηκε: για την υπηρέτηση και τη διαφώτιση της κοινωνίας. […]
Κι έχει όλες τις δυνατότητες γι’ αυτό. Κατέχοντας τη Γνώση, μπορεί και πρέπει να καταπολεμήσει την άγνοια και την αμάθεια. Κατέχοντας την Αλήθεια, μπορεί και πρέπει να εξοβελίσει το ψέμα και την απάτη. Κατέχοντας την Ομορφιά, μπορεί και πρέπει να εξαφανίσει την ασκήμια. Κατέχοντας την Αρετή (στην υψηλή έννοια που έδιναν στον όρο οι Έλληνες) μπορεί και πρέπει ν’ αντισταθεί στην κακότητα, στην αδικία, στη βία, στο μίσος, στη χυδαιότητα. […]
Όλοι οι άξιοι του ονόματος πολιτισμοί έδωσαν και δίνουν πρωταρχικό παιδαγωγικό ρόλο στους πνευματικούς ανθρώπους. Οι Έλληνες, προπάντων, θεωρούσαν παιδαγωγούς του λαού όχι μόνο τους Φιλόσοφους, αλλά και τους Ποιητές: «Ουδέν γαρ συμβούλων διέφερον όθεν αυτούς διδασκάλους ωνόμαζον· ότι τα πάντα δια δραμάτων εδίδασκον». Στον περίφημο «αγώνα» των «Βατράχων» του Αριστοφάνη, ο Αισχύλος ρωτάει: «Τίνος ουνέκα χρη άνδρα ποιητήν»; Κι ο Ευριπίδης αποκρίνεται: «Δεξιότητος και νουθεσίας, ότι βελτίους ποιούμεν τους ανθρώπους εν ταις πόλεσιν».
Αλλά δε φτάνει να’ ναι ο πνευματικός άνθρωπος παιδαγωγός μόνο της κοινωνίας του. Πρέπει – είπαμε – να’ ναι και φρουρός της. Δε φτάνει να της δίνει τα πνευματικά αγαθά. Πρέπει και να «διαφυλάσσει» τα αγαθά αυτά – να τους εξασφαλίζει τους όρους, για ν’ αναπτυχθούν και να καρπίσουν – να τα υπερασπίζει απ’ τις επιδρομές των επίβουλων.
Και το μόνο έδαφος όπου μπορούν να γεννηθούν, να ριζώσουν, να ανθίσουν τα πνευματικά αγαθά, είναι το ελεύθερο, αδούλωτο, έδαφος. Το μόνο τείχος που μπορεί να τα οχυρώσει απ’ τις επιδρομές, είναι το τείχος της ελευθερίας.
Ο πνευματικός άνθρωπος που φιλοδοξεί την «τελείωση» του εαυτού του και των άλλων, είναι ουτοπιστής και σκιαμάχος, αν δε χτίζει το οικοδόμημά του πάνω σ’ ελεύθερα θεμέλια. Το μοναδικό του όπλο – το Πνεύμα – ατροφεί, αδρανεί, αφανίζεται, μέσα στο τέλμα της δουλείας. «Στοχάζεται καλά, όποιος στοχάζεται ελεύθερα», έλεγε ο Ρήγας Φεραίος. Μόνο η Ελευθερία – η ελεύθερη σκέψη, γνώμη, διαβίωση – δίνουν τη δυνατότητα στη Γνώση, στην Αλήθεια, στην Αρετή, να υπάρξουν. «Η αλήθεια – γράφει ο Μπερντιάεφ – δεν μπορεί να λατρεύεται παρά μόνο μέσα στην ελευθερία. […]
Μ. Πλωρίτης
«Τελικός στόχος κάθε πνευματικού μόχθου (είτε φιλοσοφικού, είτε επιστημονικού, είτε καλλιτεχνικού) είναι, βέβαια, η ανερεύνηση, η ερμηνεία και η κατάκτηση του κοσμικού και ζωικού “μυστηρίου”, που οδηγούν στην ουσιαστική, βαθύτερη “ευδαιμονία” του ανθρώπου». Ο πόθος, το πάθος και η δυνατότητα της Γνώσης (το μεγάλο προνόμιο, μαρτύριο αλλά και βάλσαμο κάθε λογικού όντος) είναι, για τον πνευματικό άνθρωπο, αυτός τούτος ο λόγος ύπαρξής του.
Μέσα στην κοινωνική σφαίρα, τα πνευματικά αγαθά είναι τόσο απαραίτητα όσο και τα υλικά. Παραφράζοντας τον αφορισμό του Κάντ, θα λέγαμε πως «η ύλη χωρίς το πνεύμα είναι τυφλή, αλλά και το πνεύμα χωρίς την ύλη είναι κενό». Μια κοινωνία που νοιάζεται μόνο για τα υλικά αγαθά, είναι κοινωνία ζώων – μια κοινωνία που νοιάζεται μόνο για τα πνευματικά αγαθά είναι κοινωνία ασκητών. Αλλά ο άνθρωπος, ο κοινωνικός άνθρωπος, δεν είναι ούτε ζώο ούτε ασκητής. Χρειάζεται και τα υλικά αγαθά, για να υπάρξει και τα πνευματικά αγαθά για να υπάρξει σωστά. Τα πρώτα θα του δώσουν το «ζην», τα δεύτερα το «ευ ζην».
Κι εδώ προβαίνει, βαρύτατη, η ευθύνη των πνευματικών ανθρώπων για την πορεία της κοινωνίας. Σ’ αυτούς έχει λάχει ο κλήρος να την οπλίσουν όχι μόνο με οργάνωση και μέθοδο, αλλά και με έρεισμα, με νόημα, με σκοπό. Μια κοινωνία που δεν ξέρει πώς βαδίζει, είναι κοινωνία τυφλών, καταδικασμένη να χαθεί μέσα στο ίδιο της το σκοτάδι. Και τους «πρέποντες» δρόμους, λόγους και σκοπούς της δεν μπορούν να της τους δείξουν άλλοι από τους πνευματικός ανθρώπους.
Αν αληθεύει αυτό που είπαμε πιο πάνω – πως το μεγάλο κι ακαταμάχητο όπλο τους είναι η Γνώση – οι πνευματικοί άνθρωποι θα ήταν ένοχοι προδοσίας, και προδοσίας εσχάτης, αν το όπλο αυτό δεν το χρησιμοποιούσαν για τον ανώτατο και απώτατο προορισμό που τους δόθηκε: για την υπηρέτηση και τη διαφώτιση της κοινωνίας. […]
Κι έχει όλες τις δυνατότητες γι’ αυτό. Κατέχοντας τη Γνώση, μπορεί και πρέπει να καταπολεμήσει την άγνοια και την αμάθεια. Κατέχοντας την Αλήθεια, μπορεί και πρέπει να εξοβελίσει το ψέμα και την απάτη. Κατέχοντας την Ομορφιά, μπορεί και πρέπει να εξαφανίσει την ασκήμια. Κατέχοντας την Αρετή (στην υψηλή έννοια που έδιναν στον όρο οι Έλληνες) μπορεί και πρέπει ν’ αντισταθεί στην κακότητα, στην αδικία, στη βία, στο μίσος, στη χυδαιότητα. […]
Όλοι οι άξιοι του ονόματος πολιτισμοί έδωσαν και δίνουν πρωταρχικό παιδαγωγικό ρόλο στους πνευματικούς ανθρώπους. Οι Έλληνες, προπάντων, θεωρούσαν παιδαγωγούς του λαού όχι μόνο τους Φιλόσοφους, αλλά και τους Ποιητές: «Ουδέν γαρ συμβούλων διέφερον όθεν αυτούς διδασκάλους ωνόμαζον· ότι τα πάντα δια δραμάτων εδίδασκον». Στον περίφημο «αγώνα» των «Βατράχων» του Αριστοφάνη, ο Αισχύλος ρωτάει: «Τίνος ουνέκα χρη άνδρα ποιητήν»; Κι ο Ευριπίδης αποκρίνεται: «Δεξιότητος και νουθεσίας, ότι βελτίους ποιούμεν τους ανθρώπους εν ταις πόλεσιν».
Αλλά δε φτάνει να’ ναι ο πνευματικός άνθρωπος παιδαγωγός μόνο της κοινωνίας του. Πρέπει – είπαμε – να’ ναι και φρουρός της. Δε φτάνει να της δίνει τα πνευματικά αγαθά. Πρέπει και να «διαφυλάσσει» τα αγαθά αυτά – να τους εξασφαλίζει τους όρους, για ν’ αναπτυχθούν και να καρπίσουν – να τα υπερασπίζει απ’ τις επιδρομές των επίβουλων.
Και το μόνο έδαφος όπου μπορούν να γεννηθούν, να ριζώσουν, να ανθίσουν τα πνευματικά αγαθά, είναι το ελεύθερο, αδούλωτο, έδαφος. Το μόνο τείχος που μπορεί να τα οχυρώσει απ’ τις επιδρομές, είναι το τείχος της ελευθερίας.
Ο πνευματικός άνθρωπος που φιλοδοξεί την «τελείωση» του εαυτού του και των άλλων, είναι ουτοπιστής και σκιαμάχος, αν δε χτίζει το οικοδόμημά του πάνω σ’ ελεύθερα θεμέλια. Το μοναδικό του όπλο – το Πνεύμα – ατροφεί, αδρανεί, αφανίζεται, μέσα στο τέλμα της δουλείας. «Στοχάζεται καλά, όποιος στοχάζεται ελεύθερα», έλεγε ο Ρήγας Φεραίος. Μόνο η Ελευθερία – η ελεύθερη σκέψη, γνώμη, διαβίωση – δίνουν τη δυνατότητα στη Γνώση, στην Αλήθεια, στην Αρετή, να υπάρξουν. «Η αλήθεια – γράφει ο Μπερντιάεφ – δεν μπορεί να λατρεύεται παρά μόνο μέσα στην ελευθερία. […]
Μ. Πλωρίτης
Κείμενο 2
Στίχοι
2 - Τίτος Πατρίκιος
Στίχοι
που κραυγάζουν
στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν η ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει
καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες…
(Ποιες μάζες;… Μεταξύ μας τώρα
ποιοι σκέφτονται τις μάζες;…
Το πολύ: μια λύτρωση ατομική -αν όχι
ανάδειξη!...)
Γι' αυτό κι εγώ δεν γράφω πια
για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια,
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια!
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή-
όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
ΘΕΜΑ Α
Να
γράψετε στο τετράδιό σας την περίληψη του μη λογοτεχνικού κειμένου που σας
δόθηκε (110 - 130 λέξεις). Μονάδες 15
ΘΕΜΑ Β
Ερώτημα 1ο
Ερώτημα 1ο
«Σ’ αυτούς έχει λάχει ο κλήρος να την οπλίσουν
όχι μόνο με οργάνωση και μέθοδο, αλλά και με έρεισμα, με νόημα, με σκοπό.»: Να
αναπτυχθεί η συγκεκριμένη φράση του κειμένου 1 στο πλαίσιο μιας
παραγράφου 70-80 λέξεων. Μονάδες 15
Ερώτημα 2ο
Με ποιες γλωσσικές επιλογές ο συγγραφέας προσπαθεί να ενισχύσει την ορθότητα των απόψεών του στην έκτη παράγραφο του κειμένου 1; Μονάδες 10
Ερώτημα 2ο
Με ποιες γλωσσικές επιλογές ο συγγραφέας προσπαθεί να ενισχύσει την ορθότητα των απόψεών του στην έκτη παράγραφο του κειμένου 1; Μονάδες 10
Σε ποιο γραμματειακό είδος ανήκει το μη λογοτεχνικό κείμενο; Να αιτιολογήσετε την απάντησή σας. Μονάδες 5
Ερώτημα 3ο
μόχθου, παραφράζοντας, έρεισμα, εξοβελίσει, υπερασπίζει: να γραφούν τα συνώνυμα των λέξεων. Μονάδες 5
τελικός, ευδαιμονία, διαφώτιση, αδικία, ουτοπιστής: να γραφούν τα αντώνυμα των λέξεων. Μονάδες 5
ΘΕΜΑ Γ
Στο
λογοτεχνικό κείμενο ο ποιητής είναι φανερά απογοητευμένος "γιατί κανένας
στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα / κανένας στίχος δεν κινητοποιεί
μάζες". Ποιοι, κατά τη γνώμη σας, είναι οι λόγοι της πικρίας του; Να
αιτιολογήσετε την άποψή σας (100-150 λέξεις). Μονάδες 15
ΘΕΜΑ Δ
Υποθέστε
πως είστε εκπρόσωπος του σχολείου σας και λαμβάνετε μέρος σ’ ένα πανελλήνιο
συνέδριο νεολαίας. Στην ομιλία σας, να αναφέρετε τους λόγους που καθιστούν
επιτακτική την παρουσία και δραστηριοποίηση των ανθρώπων του πνεύματος στις
σύγχρονες κοινωνίες (300-400 λέξεις). Μονάδες 30
Επιμέλεια κριτηρίου αξιολόγησης για το e-didaskalia.blogspot.gr: Αποστόλης Ζυμβραγάκης, φιλόλογος - Med Ειδικός Παιδαγωγός.
απαντησεις υπαρχουν?
ΑπάντησηΔιαγραφήαπαντησεις?
ΑπάντησηΔιαγραφή